O dron predator MQ-1 enfoca brevemente a Nek Muhammad Wazir, un poema

É case noite entre as montañas de Waziristán do Sur, Pakistán,
dun dezaoito de xuño de dous mil catro;
a hora da cea case a punto
a calma do verán

(Nek Muhammad comentara vintecatro horas antes
a un dos seus subordinados pashtunes
"levo todo o día escoitando
un paxaro raro
que non dou visto
e que soa como
un zumbido metálico,
ao lonxe")

No ceo de Waziristan do Sur, Pakistán,
un dron Predator MQ-1 leva xa horas voando
dende a base de Shamsi, Baluchistán;
envolto no zumbido característico
dos drons
ao tempo que nunha cabina terrestre
un piloto anonimizado polas leis militares norteamericanas
observa aburrido as imaxes
que chegan da cámara
pensando en canto lle queda para saír a cear

Nek Muhammad está sentado
na terraza da súa casa
no silencio das montañas
convencido da seguridade do seu refuxio
pero inquieto polo zumbido do día anterior
un presaxio
ou simplemente un son ao chou no que reparou de máis

Para cando o dron Predator MQ-1 enfoca a casa de Nek Muhammad
o piloto de drons trata de calmar os seus nervios
procurando que a fame
non lle faga precipitarse
-un rudimentario algoritmo de recoñecemento facial
asegura que o obxectivo
é quen ten que ser cunha certidume
suficiente según as ordenanzas militares
para disparar os seus misiles AGM-114 Hellfire-

Un asubío no ceo
fai que Nek Muhammad
deteña un segundo a culler
que está a levar á boca,
un segundo que lle dá para ver a estela
do misil Hellfire
que semella abrir o ceo en dous;
un segundo para pensar
"serei eu o primeiro ser humano asasinado por un dron?"

si

 

Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018, un poema

Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018,
-é unha mañá soleada de xuño
no barrio de Medina cerca de Seattle-

Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018,
e dende a ventá do seu salón na rúa Evergreen Point
levanta a vista cara a casa de Bill Gates
 -o novo home máis rico do mundo pregúntase que se debe sentir sendo o anteriormente home máis rico do mundo-

Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018,
ten unha taza na man na que se pode ler un "Amazon" case sen cor
-da primeira tanda de tazas, das de 1994, cando fundou unha compañía
chamada Cadabra,  que logo foi brevemente Relentless e finalmente
Amazon-

Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018,
o café está frío na taza na que aínda non se ve o logo
co sorriso do A ao Z
e a luz do case verán de 2019 ilumina con tristura o salón inmenso da súa casa

Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018,
e na casilla de RENDEMENTOS DO CAPITAL lé 11 200 000 000$
-nese momento lémbrase de que o ano anterior alí mesmo poñía: 5 600 000 000$
e sinte algo así como unha erección no ánimo
apenas unha agulla de excitación incontible-

Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018,
e na casilla de GASTOS FISCALMENTE DEDUCIBLES lé 11 200 000 000$
-e sente o gosto metálico do frío do café pola súa gorxa no penúltimo grolo da mañá-

Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018,
e na casilla de COTA RESULTANTE DA AUTOLIQUIDACIÓN lé 0$
e xusto debaixo RESULTADO DA DECLARACIÓN 0$
e sabe que o mundo está ben
e que sempre o estará

Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018,
e durante unha centésima de segundo
pensa nos seus 613 300 empregados directos (datos de 2018)
e experimenta algo así como unha erección no ánimo
apenas unha agulla de excitación incontible


Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018,
levanta a vista lixeiramente
e así pode ver dende a ventá fronte á súa
a Bill Gates que saúda coa educación que se espera do segundo home máis rico do mundo

Jeff Bezos observa a súa declaración da renda 2018,
sorrí un segundo
enrruga o papel que estaba a ler
e alónxase a paso lixeiro polo seu salón inmenso escapando,
de que

Víctor Parkas, Gameboy

[...] Un hombre debería ser algo más que las opresiones que ejerce o deja de ejercer abrazando una masculinidad alternativa. Su generosidad, algo más que una bota alzándose del cuello ajeno. Su lista de complementos, atributos distintos a unos shorts, una bolsa de carbón y un atizador metálico.

Si no tiene más que ofrecer que eso, si no hay nada más que eso, si el hombre sólo puede ser con respecto a lo que era, si el hombre -duele reconocerlo- en realidad no es nada, que actúe en consecuencia: que se atomice. Que no tome como role model al Marlon Brando de Salvaje, sino al Marlon Brando que se ausentó de la ceremonia de los Oscars en 1973 para ceder su espacio en el púlpito de premiados a la nativo-americana Sacheen Littlefeather.

Que no tome como role model al Marlon Brando de Un tranvía llamado deseo, sino al de nuestros días y al de los días que vendrán. Que su cuerpo embalsamado descanse en museos de historia natural, junto a pequeños marsupiales, enormes elefantes y pequeños petirrojos.

Si el hombre es una performance, que alguien encienda las luces y active la alarma de incendios. Que alguien, por favor, nos devuelva el precio de la entrada. Que un hombre no sea otra cosa que su mano ondeando un pañuelo blanco desde el camarote, con vistas a un puerto abarrotado para despedirlo. Que la calma chicha lo devore durante siglos, hasta que no sea más que un eslabón perdido, un disfraz de Halloween. Un objeto de colección esperando su revival. La amenaza para modular el comportamiento de una guardería.

Esta es la línea: si tan hombre eres, crúzala. Desaparece.

No puede ser mucho peor que lo que teníamos hasta ahora.