ata sempre, vic
Arquivos
Lendo o libriño "La balada de Al Capone. Mafia y capitalismo" (1969) de Enzensberger descubro unha cousa divertida. Resulta que a palabra "camorra" é española. E resulta que o crime organizado como tal cousa é un invento tamén español. O autor rescata un fragmento de "Rinconente y Cortadillo" no cal se fala da "honrada Hermandad", unha sorte de sindicato do crime con xerarquías, estatutos e rigorosas normas de conducta para os seus membros. A "honrada Hermandad" era eficiente, fiable, cumpría escrupulosamente os seus contratos e tiña contactos a todos os niveis: clero, policía, nobreza, ministros e incluso a corte e o propio rei. O modelo español, nacido durante o século XV, acada o seu esplendor nos séculos XVI e XVII. En Europa convértese nunha referencia. Tanto que, na subdesenvolvida rexión de Nápoles, alá polo 1842, tomarán boa nota da existosa empresa española e aplicarán os seus métodos para fundar o que hoxe coñecemos como "camorra".
A maior organización criminal do planeta -se exceptuamos á banca e ás grandes multinacionais, pero iso é outra historia- está inspirada nunha irmandade hispánica medieval.
He he he.
E os seus descendentes acaban de comprometerse a cumprir un código ético. E o dixeron sen rirse nin un pouquiño.
A maior organización criminal do planeta -se exceptuamos á banca e ás grandes multinacionais, pero iso é outra historia- está inspirada nunha irmandade hispánica medieval.
He he he.
E os seus descendentes acaban de comprometerse a cumprir un código ético. E o dixeron sen rirse nin un pouquiño.
a década deprimente
Morre o 2009 e nós imos con el. Os números redondos parecen levar asociado algún tipo de taumaturxia que nos volta idiotas. A min paréceme que as torres xemelgas caíron antonte e non no 2001, que este blog o comencei fai unhas horas e non no 2002, que o prestixe provocou unha erección cidadá seguida dun gatillazo monumental fai unha hora en non no 2003, que o 11-M e o final do aznarato foi fai media hora e non no 2004. Non sigo porque a melancolía é reaccionaria e meter na mesma lista as catro cousas anteriores só amosa a profundidade da miña deriva, dese desvarío que chamo a miña vida normal. Ao meu arredor a xente asentouse no que é. Aprecio unha sedimentaciómn xeralizada, un persistir no que-un-é. Os erros elevados ao rango de características definitorias da persoalidade. Os acertos encumbrados como expresións dunha racionalidade vitalista. Ao meu arredor, a psicoloxía devén xeoloxía. Vivimos en estado mineral. Somos invulnerables ao desarreglo do mundo. A comodidade é a nosa droga. Somos adictos á anestesia. Polas noites hai algo que me afoga con suavidade. Á altura dos pulmóns, correntes eléctricas microscópicas tratan de lembrarme que hai evidencias científicas de que estes dez anos estiven vivo. Desa maneira da que me sento avergoñado. Desa maneira que, finalmente, é a única maneira na que seguirei vivindo entre a vergoña e o pracer culpábel. Polas noites presinto ese sedimento que resulta imperceptible no día a día. Esa acumulación silenciosa que vai medrando mentras nos facemos pequenos e invisibles sin querer.
Morre o 2009 e nós imos con el. Os números redondos parecen levar asociado algún tipo de taumaturxia que nos volta idiotas. A min paréceme que as torres xemelgas caíron antonte e non no 2001, que este blog o comencei fai unhas horas e non no 2002, que o prestixe provocou unha erección cidadá seguida dun gatillazo monumental fai unha hora en non no 2003, que o 11-M e o final do aznarato foi fai media hora e non no 2004. Non sigo porque a melancolía é reaccionaria e meter na mesma lista as catro cousas anteriores só amosa a profundidade da miña deriva, dese desvarío que chamo a miña vida normal. Ao meu arredor a xente asentouse no que é. Aprecio unha sedimentaciómn xeralizada, un persistir no que-un-é. Os erros elevados ao rango de características definitorias da persoalidade. Os acertos encumbrados como expresións dunha racionalidade vitalista. Ao meu arredor, a psicoloxía devén xeoloxía. Vivimos en estado mineral. Somos invulnerables ao desarreglo do mundo. A comodidade é a nosa droga. Somos adictos á anestesia. Polas noites hai algo que me afoga con suavidade. Á altura dos pulmóns, correntes eléctricas microscópicas tratan de lembrarme que hai evidencias científicas de que estes dez anos estiven vivo. Desa maneira da que me sento avergoñado. Desa maneira que, finalmente, é a única maneira na que seguirei vivindo entre a vergoña e o pracer culpábel. Polas noites presinto ese sedimento que resulta imperceptible no día a día. Esa acumulación silenciosa que vai medrando mentras nos facemos pequenos e invisibles sin querer.
A imparable berlusconización do mundo
Telecinco absorbe a canle de televisión "cuatro". No diario El País, unha foto que revela a natureza irónica desta historia amósanos a Juan Luis Cebrián compartindo plano con Paolo Vasile. O intelectual orgánico da transición xunto co empresario que elevou a idea de telebasura a concepto definitorio dun tempo. O socialista exquisito e o mercachifle vergoñento compartindo negocio. A sensación de que isto víase vir. Malia todas as chuflas a conta do modelo de negocio berlusconiano, un podía adiviñar a envexa que destilaban as súas contas de resultados. Co grupo Prisa asfixiado por unha débeda de cinco mil millóns de euros, estaba cantado que o grupo que se autoproclamou defensor da calidade, o bó gusto e a seriedade profesional só podía rematar casándose dalgunha forma cos seus supostos opoñentes. Agora que Vasile e Cebrián son socios (ou sexa, Cebrián e Berlusconi), que vai pasar coa superioridade moral que os campeóns do "periodismo global en español" exhiben como seña de identidade permanente? Presentarán Jorge Javier Vázquez e Iñaki Gabilondo un programa a medias? Atoparán un formato que combine exitosamente GH con "callejeros"? A lección está clara: coidado co que odias, probablemente remates convertido niso mesmo (ou absorbido por elo)
Telecinco absorbe a canle de televisión "cuatro". No diario El País, unha foto que revela a natureza irónica desta historia amósanos a Juan Luis Cebrián compartindo plano con Paolo Vasile. O intelectual orgánico da transición xunto co empresario que elevou a idea de telebasura a concepto definitorio dun tempo. O socialista exquisito e o mercachifle vergoñento compartindo negocio. A sensación de que isto víase vir. Malia todas as chuflas a conta do modelo de negocio berlusconiano, un podía adiviñar a envexa que destilaban as súas contas de resultados. Co grupo Prisa asfixiado por unha débeda de cinco mil millóns de euros, estaba cantado que o grupo que se autoproclamou defensor da calidade, o bó gusto e a seriedade profesional só podía rematar casándose dalgunha forma cos seus supostos opoñentes. Agora que Vasile e Cebrián son socios (ou sexa, Cebrián e Berlusconi), que vai pasar coa superioridade moral que os campeóns do "periodismo global en español" exhiben como seña de identidade permanente? Presentarán Jorge Javier Vázquez e Iñaki Gabilondo un programa a medias? Atoparán un formato que combine exitosamente GH con "callejeros"? A lección está clara: coidado co que odias, probablemente remates convertido niso mesmo (ou absorbido por elo)
Balzac, Eugénie Grandet
Charles era un hijo de París, habituado por las costumbres de París y por la propia Annette a calcularlo todo con mentalidad de viejo, pese a su apariencia de joven. Había recibido la espantosa educación de ese mundo en que, en una sola noche, se cometen de pensamiento y de palabra más crímenes que de los que la justicia en las audiencias; ese mundo en que las frases ingeniosas asesinan las ideas más grandes, y en donde no pasa uno por fuerte más que cuando ve claro; y allí ver claro es no creer en nada, ni en los sentimientos, ni en los hombres, ni siquiera en los acontecimientos, pues hasta se crean falsos acontecimientos. Allí, para ser claro, es preciso pesar cada mañana la bolsa del amigo, saber ponerse políticamente por encima de todo lo que sucede; en principio no admirar nada, ni las obras de arte, ni las nobles acciones, y tener por único móvil el interés personal. Después de mil locuras, la gran dama, la hermosa Annette, obligaba a Charles a pensar con gravedad; le hablaba de su posición futura pasándole por los cabellos su mano perfumada, y al mismo tiempo que le arreglaba un bucle le hacía calcular la vida; ella lo afeminaba y lo materializaba. Doble corrupción, pero corrupción elegante y fina, de buen gusto.
Mentras permanezo en estado de éxtase cos libros de Honoré de, trala lectura deste párrafo, e, sen que saiba moi ben porqué, venme á cabeza este outro do "Pequeno Panteón Portátil" de Badiou adicado Sartre:
Sen ningunha ilusión cara ao PCF, Sartre comprendeu, nesa época [a década dos 50], que para o intelectual existía unha elección historicamente situada. Se alguén pretendía manterse fóra dos campos existentes non facía máis que fortalecer o do conservadorismo social. Cando di "todo anticomunista é un can", non fai máis que se inscribir na necesidade do real político. En 1950, era realmente certo que calquera anticomunista non facía máis que claudicar, que prefería, tanto para el como para os demais, a servidume e a opresión. Este é o carácter histórico, delimitado, da elección que afasta a Sartre da saída individual.
(La France, douze points.)
Charles era un hijo de París, habituado por las costumbres de París y por la propia Annette a calcularlo todo con mentalidad de viejo, pese a su apariencia de joven. Había recibido la espantosa educación de ese mundo en que, en una sola noche, se cometen de pensamiento y de palabra más crímenes que de los que la justicia en las audiencias; ese mundo en que las frases ingeniosas asesinan las ideas más grandes, y en donde no pasa uno por fuerte más que cuando ve claro; y allí ver claro es no creer en nada, ni en los sentimientos, ni en los hombres, ni siquiera en los acontecimientos, pues hasta se crean falsos acontecimientos. Allí, para ser claro, es preciso pesar cada mañana la bolsa del amigo, saber ponerse políticamente por encima de todo lo que sucede; en principio no admirar nada, ni las obras de arte, ni las nobles acciones, y tener por único móvil el interés personal. Después de mil locuras, la gran dama, la hermosa Annette, obligaba a Charles a pensar con gravedad; le hablaba de su posición futura pasándole por los cabellos su mano perfumada, y al mismo tiempo que le arreglaba un bucle le hacía calcular la vida; ella lo afeminaba y lo materializaba. Doble corrupción, pero corrupción elegante y fina, de buen gusto.
Mentras permanezo en estado de éxtase cos libros de Honoré de, trala lectura deste párrafo, e, sen que saiba moi ben porqué, venme á cabeza este outro do "Pequeno Panteón Portátil" de Badiou adicado Sartre:
Sen ningunha ilusión cara ao PCF, Sartre comprendeu, nesa época [a década dos 50], que para o intelectual existía unha elección historicamente situada. Se alguén pretendía manterse fóra dos campos existentes non facía máis que fortalecer o do conservadorismo social. Cando di "todo anticomunista é un can", non fai máis que se inscribir na necesidade do real político. En 1950, era realmente certo que calquera anticomunista non facía máis que claudicar, que prefería, tanto para el como para os demais, a servidume e a opresión. Este é o carácter histórico, delimitado, da elección que afasta a Sartre da saída individual.
(La France, douze points.)
deriva, ou case
Onte empezou o Sinsal 7 estación de outono. Para abrir boca, concerto inaugural no teatro Caixanova. Cheo case absoluto, posiblemente a mellor entrada que eu lembro do festival, quizais o prolegómeno a un salto cuantitativo que se albisca no horizonte.
Abriu Javiera Mena, cantautora do Chile. Traída expresamente polo grupo principal na súa xira europea. Para min, intrascendente e aburrida. Sen nervio, entregada a unha poética das nubes e das cousas que non se sabe a qué cheiran. Dormitei durante os vinte minutos do seu recital. Esperaba, cos ollos e a os orellas entreabertas, un chispazo, un arrebato explosivo no que se albiscara algo de sangue, un pouco de víscera -musicalmente falando-, algo de chicha que me devolvera á realidade do concerto. No seu lugar, puiden escoitar a unha esforzada imitadora de Julieta Venegas. Algo que, neste momento, non me interesa musicalmente dende ningún punto de vista.
Despois os Kings of Convenience.
Como dicía o desaparecido (internetmente) cossimo, música para pijos de chapapote. Eu estou dentro desa categoría, e, de feito, ata fai un ano, era bastante fan do grupo, ata aprendín a chapurrear un par de cancións de "riot on a empty street" coa axuda da guitarra. Agora mesmo, recoñezo tamén que só son capaz de escoitar catro ou cinco temas seguidos. Malia todo iso, senteime disposto a deixarme levar e a disfrutar do concerto. A esperar, unha vez máis a milagre sinsaleira.
O concerto.
Sonido perfecto. Os temas, calcados aos cortes dos discos. Os tipos graciosos de máis. Máis do que eu soporto, que non é moito, todo hai que dicilo. Todo calculado e milimetrado. Posta en escea sobria, con reclamacións insistentes para subir ou baixar as luces de forma continua. Á segunda canción, o público que enchía o teatro Caixanova, estaba totalmente entregado. Cada parrafada, cada chiste, cada xesto, eran aplaudidos con paixón. Os megahits, caíndo un detrás de outro (homesick, misread, i´d rather dance with you que lembre agora) e a xente toleando nas butacas. A medida que avanzaba o concerto puiden entender como un pode sentirse involucrado ou non nun concerto destas características. Os kings pedían palmas: aí ían as palmas. Pedían chasqueos de dedos: aí ían os dedos. Pedían silbidos: centos deles respondía ao instante. Pedían poñerse en bolas facendo o pino sobre a punta do pulgar: toma diso tamén. É dicir. Admito que nun sentido profesional foi un gran concerto: o son, a perfección case matemática das cancións, a secuencia dos temas, as intervencións dos protagonistas, os excelentes músicos de apoio, a forma de capturar a vontade dun público disposto a elo. Nun sentido persoal, dende a óptica de quen vai, musicalmente, a ningunha parte, a cousa non funcionou igual de ben. Sentín que había algo de perfección excesiva. Que estes pulcros e hiperprofesionais fabricantes de hits intimistas deixaran, no seu traxecto, algo fóra do terreo de xogo musical. Algo que son incapaz de definir, pero que acotaría nun cuadrilátero determinado polo exceso, pola tolemia, por certa rabia cara a un mesmo e cara ao mundo, e, por suposto, alomenos, por unhas pingas de saírse da liña recta de calcar as cancións dos discos. Porque, dalgunha forma, sentíndome como o tipo que está na festa porque o colaron e non porque foi invitado ou polo seu propio pé, atopeime a min mesmo discutindo se ese sonido perfecto, se eses estribillos contaxiosos, ou as armonías celestiais que impregnaban todo o conxunto das cancións, achegábanse a algo de min mesmo. A iso indefinible que lle demanda a música un algo máis que a plácida caricia do benestar, o morno transcurrir do tempo cando un está medio narcotizado ou o atontamento ante os trucos deslumbrantes dun mago de primeira.
O balance, polo tanto, é confuso. Non terminei de meterme no concerto. Quizais estou nesa etapa de renegar violentamente dos propios gustos, das inclinacións estéticas naturalizadas por anos de escoitas concretas. E iso xa sabe un o que significa. Nada hai peor que un renegado de si. Nin un converso ao estupor permanente. Dalgunha forma, o concerto non me gustou porque non deixei de pensar que eu son o público obxectivo deste tipo de música: aquelas persoas que durante tempo consideráronse a si mesmas como poseedoras dun certo "bó gusto", dunha determinada "elegancia" estilística, dunha visión "intimista" e "sensible" do que é a música. Por iso o meu desagrado. Eu nunca poderei ser máis que un bó fan dos kings of convenience. Precisamente por ese encaixe natural necesito desmarcarme. Facer política de terra queimada.
Como din as persoas normais cando rompen coas súas parellas, non es ti, son eu.
Onte empezou o Sinsal 7 estación de outono. Para abrir boca, concerto inaugural no teatro Caixanova. Cheo case absoluto, posiblemente a mellor entrada que eu lembro do festival, quizais o prolegómeno a un salto cuantitativo que se albisca no horizonte.
Abriu Javiera Mena, cantautora do Chile. Traída expresamente polo grupo principal na súa xira europea. Para min, intrascendente e aburrida. Sen nervio, entregada a unha poética das nubes e das cousas que non se sabe a qué cheiran. Dormitei durante os vinte minutos do seu recital. Esperaba, cos ollos e a os orellas entreabertas, un chispazo, un arrebato explosivo no que se albiscara algo de sangue, un pouco de víscera -musicalmente falando-, algo de chicha que me devolvera á realidade do concerto. No seu lugar, puiden escoitar a unha esforzada imitadora de Julieta Venegas. Algo que, neste momento, non me interesa musicalmente dende ningún punto de vista.
Despois os Kings of Convenience.
Como dicía o desaparecido (internetmente) cossimo, música para pijos de chapapote. Eu estou dentro desa categoría, e, de feito, ata fai un ano, era bastante fan do grupo, ata aprendín a chapurrear un par de cancións de "riot on a empty street" coa axuda da guitarra. Agora mesmo, recoñezo tamén que só son capaz de escoitar catro ou cinco temas seguidos. Malia todo iso, senteime disposto a deixarme levar e a disfrutar do concerto. A esperar, unha vez máis a milagre sinsaleira.
O concerto.
Sonido perfecto. Os temas, calcados aos cortes dos discos. Os tipos graciosos de máis. Máis do que eu soporto, que non é moito, todo hai que dicilo. Todo calculado e milimetrado. Posta en escea sobria, con reclamacións insistentes para subir ou baixar as luces de forma continua. Á segunda canción, o público que enchía o teatro Caixanova, estaba totalmente entregado. Cada parrafada, cada chiste, cada xesto, eran aplaudidos con paixón. Os megahits, caíndo un detrás de outro (homesick, misread, i´d rather dance with you que lembre agora) e a xente toleando nas butacas. A medida que avanzaba o concerto puiden entender como un pode sentirse involucrado ou non nun concerto destas características. Os kings pedían palmas: aí ían as palmas. Pedían chasqueos de dedos: aí ían os dedos. Pedían silbidos: centos deles respondía ao instante. Pedían poñerse en bolas facendo o pino sobre a punta do pulgar: toma diso tamén. É dicir. Admito que nun sentido profesional foi un gran concerto: o son, a perfección case matemática das cancións, a secuencia dos temas, as intervencións dos protagonistas, os excelentes músicos de apoio, a forma de capturar a vontade dun público disposto a elo. Nun sentido persoal, dende a óptica de quen vai, musicalmente, a ningunha parte, a cousa non funcionou igual de ben. Sentín que había algo de perfección excesiva. Que estes pulcros e hiperprofesionais fabricantes de hits intimistas deixaran, no seu traxecto, algo fóra do terreo de xogo musical. Algo que son incapaz de definir, pero que acotaría nun cuadrilátero determinado polo exceso, pola tolemia, por certa rabia cara a un mesmo e cara ao mundo, e, por suposto, alomenos, por unhas pingas de saírse da liña recta de calcar as cancións dos discos. Porque, dalgunha forma, sentíndome como o tipo que está na festa porque o colaron e non porque foi invitado ou polo seu propio pé, atopeime a min mesmo discutindo se ese sonido perfecto, se eses estribillos contaxiosos, ou as armonías celestiais que impregnaban todo o conxunto das cancións, achegábanse a algo de min mesmo. A iso indefinible que lle demanda a música un algo máis que a plácida caricia do benestar, o morno transcurrir do tempo cando un está medio narcotizado ou o atontamento ante os trucos deslumbrantes dun mago de primeira.
O balance, polo tanto, é confuso. Non terminei de meterme no concerto. Quizais estou nesa etapa de renegar violentamente dos propios gustos, das inclinacións estéticas naturalizadas por anos de escoitas concretas. E iso xa sabe un o que significa. Nada hai peor que un renegado de si. Nin un converso ao estupor permanente. Dalgunha forma, o concerto non me gustou porque non deixei de pensar que eu son o público obxectivo deste tipo de música: aquelas persoas que durante tempo consideráronse a si mesmas como poseedoras dun certo "bó gusto", dunha determinada "elegancia" estilística, dunha visión "intimista" e "sensible" do que é a música. Por iso o meu desagrado. Eu nunca poderei ser máis que un bó fan dos kings of convenience. Precisamente por ese encaixe natural necesito desmarcarme. Facer política de terra queimada.
Como din as persoas normais cando rompen coas súas parellas, non es ti, son eu.
39
Leo "pequeno panteón portátil" de Alan Badiou, unha recopilación de textos sobre filósofos feitos no momento da morte destes. Un compendio de necrolóxicas escritas dende a admiración, o recoñecemento aos maestros, e, como di o propio Badiou no seu breve pero fulgurante limiar, porque os quere. Ese limiar contén un momento estraordinario, no cal quixera quedarme a vivir ante a miña incapacidade para vivir realmente.
Eu sosteño que a morte non debe interesarnos, nin tampouco a depresión. Se a filosofía serve para algo é, en efecto, para arredar de nós o cáliz das paixóns tristes, para ensinarnos que a piedade non é un afecto leal, nin o laio unha razón para ter razón, nin a vítima aquilo a partir do cal debemos pornos a pensar. Por un lado, como así o establece dunha vez por todas o xesto platónico, é acerca do Verdadeiro, declinado se compre facelo ao xeito do Belo ou do Ben, como se orixina calquera paixón lícita e calquera creación de alcance universal. Por outro, o animal humano, como sabe Rousseau, é esencialmente bó, e, cando non o é, é porque algunha causa exterior o aboca a iso, causa que debe ser detectada, combatida e destruída sen a menor vacilación. Os que defenden que o animal humano é ruín, só queren domesticalo para facer del, ao servizo da circulación do capital, un asalariado moroso e un consumidor deprimido. Capaz como é de crear en diversos mundos verdades eternas, o home posúe en si mesmo aquel anxo que as relixións querían usurpar. Isto é o que nos ensina, desde sempre, a filosofía propiamente dita. Para que ese anxo se declare, cómpre termar dun principio, dunha máxima, a fin de contas sempre a mesma, baixo unha gran variedade de formas. Escollamos a de Mao: "Rexeitade vosas ilusións e preparádevos para a loita". Termar do verdadeiro contra o ilusorio e, sexan cales sexan as circunstancias, combater antes que renderse.
Leo "pequeno panteón portátil" de Alan Badiou, unha recopilación de textos sobre filósofos feitos no momento da morte destes. Un compendio de necrolóxicas escritas dende a admiración, o recoñecemento aos maestros, e, como di o propio Badiou no seu breve pero fulgurante limiar, porque os quere. Ese limiar contén un momento estraordinario, no cal quixera quedarme a vivir ante a miña incapacidade para vivir realmente.
Eu sosteño que a morte non debe interesarnos, nin tampouco a depresión. Se a filosofía serve para algo é, en efecto, para arredar de nós o cáliz das paixóns tristes, para ensinarnos que a piedade non é un afecto leal, nin o laio unha razón para ter razón, nin a vítima aquilo a partir do cal debemos pornos a pensar. Por un lado, como así o establece dunha vez por todas o xesto platónico, é acerca do Verdadeiro, declinado se compre facelo ao xeito do Belo ou do Ben, como se orixina calquera paixón lícita e calquera creación de alcance universal. Por outro, o animal humano, como sabe Rousseau, é esencialmente bó, e, cando non o é, é porque algunha causa exterior o aboca a iso, causa que debe ser detectada, combatida e destruída sen a menor vacilación. Os que defenden que o animal humano é ruín, só queren domesticalo para facer del, ao servizo da circulación do capital, un asalariado moroso e un consumidor deprimido. Capaz como é de crear en diversos mundos verdades eternas, o home posúe en si mesmo aquel anxo que as relixións querían usurpar. Isto é o que nos ensina, desde sempre, a filosofía propiamente dita. Para que ese anxo se declare, cómpre termar dun principio, dunha máxima, a fin de contas sempre a mesma, baixo unha gran variedade de formas. Escollamos a de Mao: "Rexeitade vosas ilusións e preparádevos para a loita". Termar do verdadeiro contra o ilusorio e, sexan cales sexan as circunstancias, combater antes que renderse.
fragmentos para unha non-ética das relacións persoais. I: o contacto cos demais
1. Para superar o medo escénico, faga teatro. Esaxere os xestos. Faga inflexións coa súa voz todo o radicais posibles. Mova as mans e os brazos como se estivera baixo os efectos dunha electrocución. Compórtese como Hugh Grant en "remando al viento", ou mellor aún, como Jim Carrey en calquera película de Jim Carrey, ou se é posible, copie todos os tics faciais de Hugh Laurie en House.
2. Para superar o medo ao silencio, ríase moito e en voz moi alta, en especial cando o silencio amenace a barreira dos cinco segundos. Que pareza que lle acaban de facer unha operación de cordas vocais con inxección de botox na larinxe. Berre a alguén que pase cerca a intervalos de trinta segundos. Fale espasmódicamente mentras repite "xenial", "qué forte", "eu e que flipo". Se é posible, saque temas de conversa continuamente e déixeos todos a medias. Se o seu interlocutor insiste no silencio, fuxa.
3. Cando alguén quera falar en serio con vostede, saque a ironía. Fágalle ver que nada é realmente importante como para poñerse a falar coma se pasara algo que merezca ser falado. Fágalle ver ao seu interlocutor que vostede é inmune ás confesións. Que non lle interesan. Busque temas de conversa insubstanciais e intente facer pasar as conversas sobre fútbol ou series de televisión como a cousa máis intelixente que poden facer dúas persoas no mundo.
4. Cando alguén pretenda dicirlle o enfadado que está con vostede, sonría moito. Páselle a man polo hombro. Cambie de tema con rapidez aproveitando os descuidos da persoa alporizada. Faga como que o seu cabreo con vostede é insignificante, unha ridiculez, unha cousa pequena coa que non merece perder o tempo. Fálelle do seu novo móbil. Do tempo que lle custou cambiar de operador. Do mal que están os servizos de telefonía móbil. Invente unha historia sobre unha teleoperadora arxentina que o tivo dúas horas para conseguir a portabilidade do seu número. Despídase con grandes mostras de afecto, como se fora a deixar ao seu mellor amigo diante dun pelotón de fusilamento.
5. Evite as chamadas telefónicas que sabe que o van a poñer en situacións comprometidas, como dar explicacións ou contestar a preguntas sobre vostede mesmo. Conteste os correos con moitos emoticonos. Reduzca a linguaxe ao mínimo, "ok", "falamos", "xa nos veremos", "se podo xa te chamo". Non chame vostede nunca. Nunca envíe SMS de máis de corenta caracteres. Non conteste aos SMS nos que lle preguntan como anda ou que tal lle vai. Teña sempre preparada unha plantilla co texto "vou chegar ... minutos tarde". Teña senpre preparada unha plantilla co texto "non podo chegar á cita a tempo". Cambie de móbil con frecuencia e sen dar aviso a case ninguén.
1. Para superar o medo escénico, faga teatro. Esaxere os xestos. Faga inflexións coa súa voz todo o radicais posibles. Mova as mans e os brazos como se estivera baixo os efectos dunha electrocución. Compórtese como Hugh Grant en "remando al viento", ou mellor aún, como Jim Carrey en calquera película de Jim Carrey, ou se é posible, copie todos os tics faciais de Hugh Laurie en House.
2. Para superar o medo ao silencio, ríase moito e en voz moi alta, en especial cando o silencio amenace a barreira dos cinco segundos. Que pareza que lle acaban de facer unha operación de cordas vocais con inxección de botox na larinxe. Berre a alguén que pase cerca a intervalos de trinta segundos. Fale espasmódicamente mentras repite "xenial", "qué forte", "eu e que flipo". Se é posible, saque temas de conversa continuamente e déixeos todos a medias. Se o seu interlocutor insiste no silencio, fuxa.
3. Cando alguén quera falar en serio con vostede, saque a ironía. Fágalle ver que nada é realmente importante como para poñerse a falar coma se pasara algo que merezca ser falado. Fágalle ver ao seu interlocutor que vostede é inmune ás confesións. Que non lle interesan. Busque temas de conversa insubstanciais e intente facer pasar as conversas sobre fútbol ou series de televisión como a cousa máis intelixente que poden facer dúas persoas no mundo.
4. Cando alguén pretenda dicirlle o enfadado que está con vostede, sonría moito. Páselle a man polo hombro. Cambie de tema con rapidez aproveitando os descuidos da persoa alporizada. Faga como que o seu cabreo con vostede é insignificante, unha ridiculez, unha cousa pequena coa que non merece perder o tempo. Fálelle do seu novo móbil. Do tempo que lle custou cambiar de operador. Do mal que están os servizos de telefonía móbil. Invente unha historia sobre unha teleoperadora arxentina que o tivo dúas horas para conseguir a portabilidade do seu número. Despídase con grandes mostras de afecto, como se fora a deixar ao seu mellor amigo diante dun pelotón de fusilamento.
5. Evite as chamadas telefónicas que sabe que o van a poñer en situacións comprometidas, como dar explicacións ou contestar a preguntas sobre vostede mesmo. Conteste os correos con moitos emoticonos. Reduzca a linguaxe ao mínimo, "ok", "falamos", "xa nos veremos", "se podo xa te chamo". Non chame vostede nunca. Nunca envíe SMS de máis de corenta caracteres. Non conteste aos SMS nos que lle preguntan como anda ou que tal lle vai. Teña sempre preparada unha plantilla co texto "vou chegar ... minutos tarde". Teña senpre preparada unha plantilla co texto "non podo chegar á cita a tempo". Cambie de móbil con frecuencia e sen dar aviso a case ninguén.
literatura, arte, ensaio e máis alá
Estou desolado. Como puiden deixar pasar isto no seu momento?
La posibilidad de darle libertad real y transgresora a la manoseada libertad de expresión. La posibilidad de que el futuro del arte sea de verdad independiente y dar así independencia a los creadores, escapar de la presión de las intenciones masificadoras de el arte.
O certo é que, xunto co vídeo de Miguel-in-Cuba (ou como unha cuba?) e a entrevista a Guillem Martínez forma un tríptico moi descritivo da CT, diso que nos ´90s chamaban midclass culture e da mediocridade hispánica camuflada baixo a forma do "xenio creador".
(Ollo ao minuto 1:00 e de aí en adiante!!!)
Estou desolado. Como puiden deixar pasar isto no seu momento?
La posibilidad de darle libertad real y transgresora a la manoseada libertad de expresión. La posibilidad de que el futuro del arte sea de verdad independiente y dar así independencia a los creadores, escapar de la presión de las intenciones masificadoras de el arte.
O certo é que, xunto co vídeo de Miguel-in-Cuba (ou como unha cuba?) e a entrevista a Guillem Martínez forma un tríptico moi descritivo da CT, diso que nos ´90s chamaban midclass culture e da mediocridade hispánica camuflada baixo a forma do "xenio creador".
(Ollo ao minuto 1:00 e de aí en adiante!!!)
guillem martínez, entrevista no diario Público
No blog de Amador Fernández Savater, claro. (Aquí o artigo completo)
Básicamente, y explicada en un plis-plas, [la cultura de la transición] consiste en una cultura vertical, en la que el Estado -y en ocasiones la empresa, que por lo que sea se identifica con el proyecto o los negocios del Estado- gestiona la agenda de accesos a la realidad. Marca lo que debe de aparecer en un artículo, un libro, una peli, para ser reconocidos como objetos culturales y no como la obra de un colgado. Es una cultura que, básicamente, oculta todo lo que sea problemático. O decide lo que es o no problemático. Eso, insisto, no se realiza desde el despacho del Doctor NO. Es una dinámica cultural, que se realiza mediante mecanismos culturales, que son esas cosas invisibles e inverbalizables que hacen que una sociedad coma, tranquilamente, pelotas de mono, mientras que otra considere lo más natural no quedarse ceporro cuando lee o mira una peli, un diario o una novela española ad-hoc.
O estatus do que facemos: son os blogs coma este, ou o de Cossimo, ou o de Jose, ou o do funambulista, os exabruptos de xente colgada ou son obxectos culturais que xamás acadarán recoñecemento como tales? A resposta, despois da publicidade.
No blog de Amador Fernández Savater, claro. (Aquí o artigo completo)
Básicamente, y explicada en un plis-plas, [la cultura de la transición] consiste en una cultura vertical, en la que el Estado -y en ocasiones la empresa, que por lo que sea se identifica con el proyecto o los negocios del Estado- gestiona la agenda de accesos a la realidad. Marca lo que debe de aparecer en un artículo, un libro, una peli, para ser reconocidos como objetos culturales y no como la obra de un colgado. Es una cultura que, básicamente, oculta todo lo que sea problemático. O decide lo que es o no problemático. Eso, insisto, no se realiza desde el despacho del Doctor NO. Es una dinámica cultural, que se realiza mediante mecanismos culturales, que son esas cosas invisibles e inverbalizables que hacen que una sociedad coma, tranquilamente, pelotas de mono, mientras que otra considere lo más natural no quedarse ceporro cuando lee o mira una peli, un diario o una novela española ad-hoc.
O estatus do que facemos: son os blogs coma este, ou o de Cossimo, ou o de Jose, ou o do funambulista, os exabruptos de xente colgada ou son obxectos culturais que xamás acadarán recoñecemento como tales? A resposta, despois da publicidade.
prohibido saír de casa con máis de tres acompañantes
O concello de Vigo, gobernado pola coalición PSOE-BNG ven de sacar unha novedosa ordenanza contra o botellón que faría morrer de envexa a un Sarkozy, a un Berlusconi, ou, sen ir tan lonxe, a un Núñez Feijóo da vida. Nesta loita a morte contra ese mal radical do noso tempo que é o botellón -seguramente na lista de preocupacións dos cidadáns vigueses por riba do paro, da exclusión social, da pobreza, ou do temor a quedar sen casa ou o sen traballo-, o imaxinativo concelleiro de seguridade vigués dispón que as "reunións de máis de catro persoas na Praza do Berbés e o seu entorno" estarán prohibidas. E para que a lei se cumpla, un batallón de cincuenta polis armados de calculadoras procederán a facer recontos cada pouco para comprobar que os cuartetos non se tornan quintentos ou, no colmo da osadía, atrevidos sextetos ou heptetos. O concelleiro antes citado di que a medida goza da simpatía de veciños e comerciantes. Que é un pouco dura pero que é polo noso ben. Que pode que nos foda un pouco pero xa nos acostumaremos. Que podemos pensar que é unha involución no sentido do uso dos espazos públicos e na pertenza destes aos cidadáns pero que a longo prazo xa estaremos preparados para cousas moito peores e que xa o esqueceremos.
God save the mayor. God save the councilmen. We are the champions.
A noticia, claro: aquí.
O concello de Vigo, gobernado pola coalición PSOE-BNG ven de sacar unha novedosa ordenanza contra o botellón que faría morrer de envexa a un Sarkozy, a un Berlusconi, ou, sen ir tan lonxe, a un Núñez Feijóo da vida. Nesta loita a morte contra ese mal radical do noso tempo que é o botellón -seguramente na lista de preocupacións dos cidadáns vigueses por riba do paro, da exclusión social, da pobreza, ou do temor a quedar sen casa ou o sen traballo-, o imaxinativo concelleiro de seguridade vigués dispón que as "reunións de máis de catro persoas na Praza do Berbés e o seu entorno" estarán prohibidas. E para que a lei se cumpla, un batallón de cincuenta polis armados de calculadoras procederán a facer recontos cada pouco para comprobar que os cuartetos non se tornan quintentos ou, no colmo da osadía, atrevidos sextetos ou heptetos. O concelleiro antes citado di que a medida goza da simpatía de veciños e comerciantes. Que é un pouco dura pero que é polo noso ben. Que pode que nos foda un pouco pero xa nos acostumaremos. Que podemos pensar que é unha involución no sentido do uso dos espazos públicos e na pertenza destes aos cidadáns pero que a longo prazo xa estaremos preparados para cousas moito peores e que xa o esqueceremos.
God save the mayor. God save the councilmen. We are the champions.
A noticia, claro: aquí.
unas risas
(obvien aos presentadores do vídeo, só por escoitar a Miguel Bosé ao borde das bágoas -vía un estrañísimo sentido da sintaxe- e a Juanes repetindo "estamos muy molestos" mil veces seguidas, merece a pena adicar tres minutos a esta cousa)
"Estamos trabajando para algo mayor que es la paz [...] ésto es lo más grande que les puede suceder"
(obvien aos presentadores do vídeo, só por escoitar a Miguel Bosé ao borde das bágoas -vía un estrañísimo sentido da sintaxe- e a Juanes repetindo "estamos muy molestos" mil veces seguidas, merece a pena adicar tres minutos a esta cousa)
"Estamos trabajando para algo mayor que es la paz [...] ésto es lo más grande que les puede suceder"
comeza o novo curso
Ngugi wa Thiongo, escritor keniata, citado por Santiago Alba Rico en "si es verdadero, es blanco", no nº 31 da revista A DINAMO:
O efecto dun bombardeo cultural é aniquilar a confianza dun pobo nos seus nomes, nas súas linguas, nos seus entornos, na súa herdanza de loita, na súa unidade, nas súas capacidades e, en última instancia, en si mesmo. Faille querer identificarse co que está máis lonxano de si, por exemplo, coas linguas doutros pobos máis que coa súa propia.
Ngugi wa Thiongo, escritor keniata, citado por Santiago Alba Rico en "si es verdadero, es blanco", no nº 31 da revista A DINAMO:
O efecto dun bombardeo cultural é aniquilar a confianza dun pobo nos seus nomes, nas súas linguas, nos seus entornos, na súa herdanza de loita, na súa unidade, nas súas capacidades e, en última instancia, en si mesmo. Faille querer identificarse co que está máis lonxano de si, por exemplo, coas linguas doutros pobos máis que coa súa propia.
novas expresións e palabras cuxo significado descoñecía até hoxe e que saíron en varias conversacións non simultáneas ultimamente facéndome sentir que xa estou nas cunetas do meu tempo
pokero
facer a cobra
pokero
facer a cobra
el nuevo libro de Belén Gopegui en "Público"
Martina [protagonista de su último libro, deseo de ser punk], está a rabiar en la sociedad que le ha tocado vivir "cuando estás jodida y quieres romper cosas", dice. Como de lo tierno y empalagoso no llegarán las reivindicaciones, ni los Beatles, ni los Stones, ni los Arctic Monkeys ni los Belle and Sebastian sirven para nada, dice el personaje.
Porque toda esa música se aísla del exterior mientras fuera todo se hace añicos: "Son sólo sonidos domesticados".
Sin embargo, nadie se libra del marketing y aunque Belén Gopegui recuerda cómo el punk, como buen movimiento contracultural, fue asimilado y transformado en música comercial, "hay algo que ha permanecido libre, algo que va más allá del estilo musical: el punk como estado de ánimo, un estallido que puede quedar en nada o generar una espiral hacia lo social, hacia la rabia organizada".
Aquí todo el texto.
Martina [protagonista de su último libro, deseo de ser punk], está a rabiar en la sociedad que le ha tocado vivir "cuando estás jodida y quieres romper cosas", dice. Como de lo tierno y empalagoso no llegarán las reivindicaciones, ni los Beatles, ni los Stones, ni los Arctic Monkeys ni los Belle and Sebastian sirven para nada, dice el personaje.
Porque toda esa música se aísla del exterior mientras fuera todo se hace añicos: "Son sólo sonidos domesticados".
Sin embargo, nadie se libra del marketing y aunque Belén Gopegui recuerda cómo el punk, como buen movimiento contracultural, fue asimilado y transformado en música comercial, "hay algo que ha permanecido libre, algo que va más allá del estilo musical: el punk como estado de ánimo, un estallido que puede quedar en nada o generar una espiral hacia lo social, hacia la rabia organizada".
Aquí todo el texto.
mecánica de fluidos na vía rápida
Tiramos case unha hora voltando das praias do Morrazo para Vigo. A caravana vai reptando pola estrada, como algo vivo, encolléndose e estirándose alternativamente de forma impredecible. Tolos en automóbiles de gran cilindrada fan adiamentos ao borde do suicidio. En medio do aburrimento e case sen saber como, chegamos á ponte de Rande. Con tempo de sobra miramos a esquerda e a dereita e descubrimos tres recheos que non coñeciamos. Bloques de formigón con naves paralelepipédicas de cor branca. Cintas de asfalto negro facendo contraste. A escena ten un algo violento atenuado polo resto da paisaxe. Se un millón de casas forman a máis grande favela de luxe que un poda imaxinar no mundo desparramándose polas beiras da Ría de Vigo, os recheos que puntualmente salpican a costa semellan ser un corolario lóxico a esta práctica urbanística, un conxunto de edificacións (posiblemente) ilegais máis nun contorno no cal só vale unha lei: a de que todo vale. No coche facemos unha reflexión amarga sobre o tema. A de sempre. Outra sobre a política, tamén escoitada demasiadas veces. Os tópicos habituais, claro. Despois a caravana estírase. Saímos por Buenos Aires cara a casa.
Tiramos case unha hora voltando das praias do Morrazo para Vigo. A caravana vai reptando pola estrada, como algo vivo, encolléndose e estirándose alternativamente de forma impredecible. Tolos en automóbiles de gran cilindrada fan adiamentos ao borde do suicidio. En medio do aburrimento e case sen saber como, chegamos á ponte de Rande. Con tempo de sobra miramos a esquerda e a dereita e descubrimos tres recheos que non coñeciamos. Bloques de formigón con naves paralelepipédicas de cor branca. Cintas de asfalto negro facendo contraste. A escena ten un algo violento atenuado polo resto da paisaxe. Se un millón de casas forman a máis grande favela de luxe que un poda imaxinar no mundo desparramándose polas beiras da Ría de Vigo, os recheos que puntualmente salpican a costa semellan ser un corolario lóxico a esta práctica urbanística, un conxunto de edificacións (posiblemente) ilegais máis nun contorno no cal só vale unha lei: a de que todo vale. No coche facemos unha reflexión amarga sobre o tema. A de sempre. Outra sobre a política, tamén escoitada demasiadas veces. Os tópicos habituais, claro. Despois a caravana estírase. Saímos por Buenos Aires cara a casa.
despedidas, yojiro takita
Facía tempo que non ía o cine "en serio". Ultimamente só vexo películas de animación (que é un tema bastante serio, todo hai que dicilo) ou descerebres do tipo terminator:salvation e cousas polo estilo (vaia, esa precisamente non a vin). Onte rompín os meus saudabeis costumes e achegueime a ver a película esta, da cal tiña vagas referencias positivas. O invento, completamente inocuo, colle unha anécdota argumental interesante: a iniciación dun home novo no traballo de preparar aos defuntos antes dos enterros nunha complicada cerimonia na cal está presente a familia. Outro director elaboraría, supoño, algunha clase de tese arredor desta ritualización meticulosa do proceso de despedida dos mortos en oriente fronte ao trámite burocrático occidental, no cal a dor non se articula nunha ceremonia que intente alomenos simular un sentido, ou introducir unha mitoloxía mínima no terreo do inmanente para protexerse da exposición ao baleiro en crú. Pero este Yojiro Takita quédase na anéccdota, repetida como vinte veces ao longo da película, coloca seis secundarios de cartón pedra arredor do protagonista e encárgalle o resto ao seu director de fotografía: planos das montañas xaponesas nevadas, bandadas de gansos brancos recortados contra o ceo azul ou posados na neve, planos de estradas envoltas en néboa, automóbiles que se perden por vías interminabeis, casas tradicionais xaponesas, etc, etc. A película acada o seu cumio nun momento especialmente "intenso": o protagonista tocando o violoncello coa silueta recortada diante dunha grandiosa montaña nevada mentras a cámara xira arredor enloquecida en plan anuncio de coca cola. Así, entre cerimonias funerarias e planos da paisaxe xaponesa, transcorren máis de dúas horas que non se fan tan longas como parece. Ao saír do cine, no coche, falamos un pouco do tema. O "bonito" é perigoso. É unha categoría estética que remata sempre por devorar calqueira outro aspecto da expresión. Tela baixo control é complicado. A miña acompañante di no coche, si, como "os lunes ao sol": que "bonito" quedou Vigo nesa película!. Risas. Fundido en negro. Plano xeral das rúas da cidade pola noite iluminadas polas farolas entre refachos de néboa. Preciosísimo.
Facía tempo que non ía o cine "en serio". Ultimamente só vexo películas de animación (que é un tema bastante serio, todo hai que dicilo) ou descerebres do tipo terminator:salvation e cousas polo estilo (vaia, esa precisamente non a vin). Onte rompín os meus saudabeis costumes e achegueime a ver a película esta, da cal tiña vagas referencias positivas. O invento, completamente inocuo, colle unha anécdota argumental interesante: a iniciación dun home novo no traballo de preparar aos defuntos antes dos enterros nunha complicada cerimonia na cal está presente a familia. Outro director elaboraría, supoño, algunha clase de tese arredor desta ritualización meticulosa do proceso de despedida dos mortos en oriente fronte ao trámite burocrático occidental, no cal a dor non se articula nunha ceremonia que intente alomenos simular un sentido, ou introducir unha mitoloxía mínima no terreo do inmanente para protexerse da exposición ao baleiro en crú. Pero este Yojiro Takita quédase na anéccdota, repetida como vinte veces ao longo da película, coloca seis secundarios de cartón pedra arredor do protagonista e encárgalle o resto ao seu director de fotografía: planos das montañas xaponesas nevadas, bandadas de gansos brancos recortados contra o ceo azul ou posados na neve, planos de estradas envoltas en néboa, automóbiles que se perden por vías interminabeis, casas tradicionais xaponesas, etc, etc. A película acada o seu cumio nun momento especialmente "intenso": o protagonista tocando o violoncello coa silueta recortada diante dunha grandiosa montaña nevada mentras a cámara xira arredor enloquecida en plan anuncio de coca cola. Así, entre cerimonias funerarias e planos da paisaxe xaponesa, transcorren máis de dúas horas que non se fan tan longas como parece. Ao saír do cine, no coche, falamos un pouco do tema. O "bonito" é perigoso. É unha categoría estética que remata sempre por devorar calqueira outro aspecto da expresión. Tela baixo control é complicado. A miña acompañante di no coche, si, como "os lunes ao sol": que "bonito" quedou Vigo nesa película!. Risas. Fundido en negro. Plano xeral das rúas da cidade pola noite iluminadas polas farolas entre refachos de néboa. Preciosísimo.
paranoia-A
A ver se nos aclaramos. Dunha banda anda por internet este vídeo:
E doutra, toda a prensa mundial e máis a OMS predicando o advenimento dunha pandemia global (xa saben: "e vin unha besta de sete cabezas" etc) se non se toman medidas. Unha imaxe realmente perturbadora e que ilustra todo o problema tivo lugar no noso patio local: é unha fotografía da ministra da guerra española xunto coa ministra de xustiza rodeadas ambas de forzudos uniformados e armados e de caixas que supostamente conteñen os prezados antivirales en plan "o temos todo controlado". Conclusión: médicos, militares, ministros e caixas coa inscrición "tamiflu" velan pola nosa saúde, que marabilla, xa me sinto moito mellor!
Polo que puiden saber até ode agora grazas á prensa do movemento paranoide, eu, como profesor de secundaria, entro dentro dos grupos de risco (xunto con mulleres embarazadas, persoas con problemas respiratorios ou obesidade mórbida e rapaces de 0 a 16 anos). E isto plantéxame a seguinte cuestión: se no meu colexio entran uns fulanos armados de vacunas contra a gripe H1N1 e eu obxeto en plan farmacéutico que non quere vender a píldora postcoital ou médico que se nega a practicar un aborto, pode pasarme algo malo (aparte do risco de infectarme co temido virus) ou as autoridades sanitarias respetarán o meu acto "en conciencia" como fan cos exemplos anteriores?
Para rematar, e para que quede claro o aire grouchomarxista que ten toda esta historia, unhas brillantes declaracións da directora xeral da OMS Margaret Chan do pasado 4 de maio: "puede que en un mes este virus desaparezca, puede que se quede como está o puede que se agrave." Ha-ha-ha
A ver se nos aclaramos. Dunha banda anda por internet este vídeo:
E doutra, toda a prensa mundial e máis a OMS predicando o advenimento dunha pandemia global (xa saben: "e vin unha besta de sete cabezas" etc) se non se toman medidas. Unha imaxe realmente perturbadora e que ilustra todo o problema tivo lugar no noso patio local: é unha fotografía da ministra da guerra española xunto coa ministra de xustiza rodeadas ambas de forzudos uniformados e armados e de caixas que supostamente conteñen os prezados antivirales en plan "o temos todo controlado". Conclusión: médicos, militares, ministros e caixas coa inscrición "tamiflu" velan pola nosa saúde, que marabilla, xa me sinto moito mellor!
Polo que puiden saber até ode agora grazas á prensa do movemento paranoide, eu, como profesor de secundaria, entro dentro dos grupos de risco (xunto con mulleres embarazadas, persoas con problemas respiratorios ou obesidade mórbida e rapaces de 0 a 16 anos). E isto plantéxame a seguinte cuestión: se no meu colexio entran uns fulanos armados de vacunas contra a gripe H1N1 e eu obxeto en plan farmacéutico que non quere vender a píldora postcoital ou médico que se nega a practicar un aborto, pode pasarme algo malo (aparte do risco de infectarme co temido virus) ou as autoridades sanitarias respetarán o meu acto "en conciencia" como fan cos exemplos anteriores?
Para rematar, e para que quede claro o aire grouchomarxista que ten toda esta historia, unhas brillantes declaracións da directora xeral da OMS Margaret Chan do pasado 4 de maio: "puede que en un mes este virus desaparezca, puede que se quede como está o puede que se agrave." Ha-ha-ha
noticiero documental vigués
Jobá, marcho de Vigo e a Otan aproveita para invadir Samil. Siniestro Total non se deron conta de que un feito como este era probábel, pero un deses grupos friki-flauta que se dan na península ibérica de cando en vez, por unha vez na súa carreira, soubo ver o futuro cunha claridade que da medo (non tanto como o resto das súas cancións):
(PD: dentro de pouco teremos que respostar a preguntas do tipo "onde estaba vostede o día que a OTAN invadiu Samil?" Maldición eu non estaba alí!)
Jobá, marcho de Vigo e a Otan aproveita para invadir Samil. Siniestro Total non se deron conta de que un feito como este era probábel, pero un deses grupos friki-flauta que se dan na península ibérica de cando en vez, por unha vez na súa carreira, soubo ver o futuro cunha claridade que da medo (non tanto como o resto das súas cancións):
(PD: dentro de pouco teremos que respostar a preguntas do tipo "onde estaba vostede o día que a OTAN invadiu Samil?" Maldición eu non estaba alí!)
calma total
Tomo o sol polas tardes en praias diminutas cheas de cantullos. Fago o morto en augas lixeiramente máis quentes que as que son habituais en mi na península do Morrazo. Paso as horas contemplando un mar que non sube nin baixa. Paseo por calellas de casas brancas con sillas nas portas nas que falan veciños con aspecto de levar toda a súa vida alí sentados. Leo libros en cafeterías nas que o sol sempre entra por un lateral. Fago fotos. Vou á compra sen a carga de fastidio habitual durante o resto do ano. Cando meto a cabeza na auga o meu corazón latexa con máis lentitude. Cando a meto no xornal, acélerase lixeiramente. Polas mañás o sol sae ás seis e media. Hai tanta luz.
Tomo o sol polas tardes en praias diminutas cheas de cantullos. Fago o morto en augas lixeiramente máis quentes que as que son habituais en mi na península do Morrazo. Paso as horas contemplando un mar que non sube nin baixa. Paseo por calellas de casas brancas con sillas nas portas nas que falan veciños con aspecto de levar toda a súa vida alí sentados. Leo libros en cafeterías nas que o sol sempre entra por un lateral. Fago fotos. Vou á compra sen a carga de fastidio habitual durante o resto do ano. Cando meto a cabeza na auga o meu corazón latexa con máis lentitude. Cando a meto no xornal, acélerase lixeiramente. Polas mañás o sol sae ás seis e media. Hai tanta luz.
medo e noxo en cambados
(desculpas aos fans de Hunter S. Thompson polo xogo de palabras lamentábel)
[vía o tuiter de brétemas]
(desculpas aos fans de Hunter S. Thompson polo xogo de palabras lamentábel)
[vía o tuiter de brétemas]
philip roth, indignación
O protagonista da última de Philip Roth ten dezanove -a idade na cal a algúns pásalles de todo mentres outros viven o prólogo dunha novela cuxo argumento principal xira en torno ao bostezo- e vive na América dos 50, a do ensaio xeral para a obra de teatro que estamos a vivir nos nosos días. O protagonista de Roth tenta ser o fillo perfecto mentras no seu interior algo vai collendo tamaño. É xudeu pero ateo. É bó estudiante pero totalmente asocial. Sabe falar, pero incéndiase con facilidade e a sinceridade lévao a darse trompadas continuamente. Góstalle unha moza, pero o estropea todo con ela de xeito absurdo. Mentras se suceden as situacións nas que entran en conflicto o seu eu de cara a fóra e o seu eu de cara adentro, el vai repetíndose un fragmento dunha canción americana que celebra a victoria dos chinos sobre os xaponeses na segunda guerra mundial. Un dos versos contén unha palabra, in.dig.na.ción, que se repite a si mesmo cada vez que o mundo exterior o leva ao conflito aberto. Contra si mesmo e contra os demáis. Conforme pasan as páxinas a palabra colle corpo, aumenta de tamaño, ocupa espazo no libro e afoga o resto da narración, ata que chega un punto no cal parece ser o único escrito. Pensei nun libro con once páxinas, unha por letra, cada letra a tamaño 90 puntos. I.n.d.i.g.n.a.c.i.ó.n. Hai que dicila máis.
O protagonista da última de Philip Roth ten dezanove -a idade na cal a algúns pásalles de todo mentres outros viven o prólogo dunha novela cuxo argumento principal xira en torno ao bostezo- e vive na América dos 50, a do ensaio xeral para a obra de teatro que estamos a vivir nos nosos días. O protagonista de Roth tenta ser o fillo perfecto mentras no seu interior algo vai collendo tamaño. É xudeu pero ateo. É bó estudiante pero totalmente asocial. Sabe falar, pero incéndiase con facilidade e a sinceridade lévao a darse trompadas continuamente. Góstalle unha moza, pero o estropea todo con ela de xeito absurdo. Mentras se suceden as situacións nas que entran en conflicto o seu eu de cara a fóra e o seu eu de cara adentro, el vai repetíndose un fragmento dunha canción americana que celebra a victoria dos chinos sobre os xaponeses na segunda guerra mundial. Un dos versos contén unha palabra, in.dig.na.ción, que se repite a si mesmo cada vez que o mundo exterior o leva ao conflito aberto. Contra si mesmo e contra os demáis. Conforme pasan as páxinas a palabra colle corpo, aumenta de tamaño, ocupa espazo no libro e afoga o resto da narración, ata que chega un punto no cal parece ser o único escrito. Pensei nun libro con once páxinas, unha por letra, cada letra a tamaño 90 puntos. I.n.d.i.g.n.a.c.i.ó.n. Hai que dicila máis.
summer paranoia (e IV)
X. O ministerio de non sei que pretende que unha fundación afín ao Opus Dei peche una páxina web supostamente educativa por sexista. A tal páxina, fundamentalmente, é unha apoloxía dun tipo de educación que xa estaba resesa nos anos cincuenta do século XX. Ese peche que pretende o ministerio de turno supón o de sempre: os cidadáns somos unha banda de descerebrados que precisamos unha tutela permanente pola nosa incapacidade de pensar por nós mesmos. Non é mellor que toda esa ideoloxía de baratillo esté exposta publicamente para poder rebatila, facer coña dela, e situala no seu lugar en vez de adoptar a postura preventiva tan cara aos ministerios de non-sei-que que consiste en pechar-censurar-eliminar?
XI. Acerca de eta: teñen táctica de guerra, pero non estratexia política. No plano militar o balance de forzas está contra eles. Á súa renuncia ao ideolóxico e ao político os leva cara unha auto-destrución previsíbel. Son un residuo de violencia premoderna na era da pospolítica, violencia espectacular e mediática -o único que semella importarlles- pero inoperante e ineficaz. Violencia ao servicio de ninguén, só da propia violencia. Matar só lles serve pra poder seguir matando. Nesta tautoloxía hai un ensimismamento siniestro no cal está ausente o principio de realidade. Nesa ausencia está a semente da súa propia desaparición: non saben en que mundo viven e non saben da súa condición de residuo. Nos dous sentidos da palabra, claro.
XII. Os primeiros días das vacacións neste pobo mediterráneo atopamos uns rapaces que vendían cunchas e ourizos de mar secos no paseo principal da vila aos turistas máis despistados. O que empezou sendo un xogo gracioso protagonizado por un par de nenas espabiladas con moito tempo libre, de súpeto voltouse tendencia entre a rapazada: unha ringleira de nenos de entre cinco e dez anos vende dende as citadas cunchas (xa en decadencia) ata gafas de sol dos chinos, pasando por rochas pintadas con paisaxes típicas, cadros do peirao en pleno solpor e xoguetes de segunda man variados. O libre mercado é unha enfermidade infeciosa. A ansia de vender cousas é un reflexo adquirido ou unha tendencia innata? Danme medo eses rapaces que combinan o ocio veraniego coa vocación empresarial e a ambición financiera (xa vin ofertas de 3x2 en cunchas e ourizos por "liquidación de stock") con tanta naturalidade como os novos taveiróns que saen en masa das escolas de negocios dispostos a comerse o mundo. Claro que, ultimamente todo me da medo.
X. O ministerio de non sei que pretende que unha fundación afín ao Opus Dei peche una páxina web supostamente educativa por sexista. A tal páxina, fundamentalmente, é unha apoloxía dun tipo de educación que xa estaba resesa nos anos cincuenta do século XX. Ese peche que pretende o ministerio de turno supón o de sempre: os cidadáns somos unha banda de descerebrados que precisamos unha tutela permanente pola nosa incapacidade de pensar por nós mesmos. Non é mellor que toda esa ideoloxía de baratillo esté exposta publicamente para poder rebatila, facer coña dela, e situala no seu lugar en vez de adoptar a postura preventiva tan cara aos ministerios de non-sei-que que consiste en pechar-censurar-eliminar?
XI. Acerca de eta: teñen táctica de guerra, pero non estratexia política. No plano militar o balance de forzas está contra eles. Á súa renuncia ao ideolóxico e ao político os leva cara unha auto-destrución previsíbel. Son un residuo de violencia premoderna na era da pospolítica, violencia espectacular e mediática -o único que semella importarlles- pero inoperante e ineficaz. Violencia ao servicio de ninguén, só da propia violencia. Matar só lles serve pra poder seguir matando. Nesta tautoloxía hai un ensimismamento siniestro no cal está ausente o principio de realidade. Nesa ausencia está a semente da súa propia desaparición: non saben en que mundo viven e non saben da súa condición de residuo. Nos dous sentidos da palabra, claro.
XII. Os primeiros días das vacacións neste pobo mediterráneo atopamos uns rapaces que vendían cunchas e ourizos de mar secos no paseo principal da vila aos turistas máis despistados. O que empezou sendo un xogo gracioso protagonizado por un par de nenas espabiladas con moito tempo libre, de súpeto voltouse tendencia entre a rapazada: unha ringleira de nenos de entre cinco e dez anos vende dende as citadas cunchas (xa en decadencia) ata gafas de sol dos chinos, pasando por rochas pintadas con paisaxes típicas, cadros do peirao en pleno solpor e xoguetes de segunda man variados. O libre mercado é unha enfermidade infeciosa. A ansia de vender cousas é un reflexo adquirido ou unha tendencia innata? Danme medo eses rapaces que combinan o ocio veraniego coa vocación empresarial e a ambición financiera (xa vin ofertas de 3x2 en cunchas e ourizos por "liquidación de stock") con tanta naturalidade como os novos taveiróns que saen en masa das escolas de negocios dispostos a comerse o mundo. Claro que, ultimamente todo me da medo.
summer paranoia (III)
VII. Slavoj Zizek, en defensa de la intolerancia:
En poucas palabras: a persoa de esquerdas non só viola o principio liberal da neutralidade imparcial, senón que sostén que semellante neutralidade non existe, que a imparcialidade do liberal está sempre sesgada de entrada. Para o Centro liberal, ambas suspensións da lei, a de dereitas como a de esquerdas, son en definitiva unha mesma cousa: unha ameaza totalitaria contra o imperio da lei. Toda a consistencia da Esquerda depende da súa capacidade para poder amosar que as dúas lóxicas detrás de cada unha das dúas suspensións son distintas. Se a Dereita xustifica a súa suspensión da ética dende o seu antiuniversalismo, aducindo que a identidade (relixiosa, patriótica) particular está por enriba de calqueira norma moral ou xurídica universal, a Esquerda lexitima a súa suspensión da ética, precisamente, aducindo a verdadeira universalidade que aínda está por chegar. Ou, doutro modo, a Esquerda, simultaneamente, acepta o carácter antagónico da sociedade (non existe a neutralidade, a loita é constitutiva) e segue a ser universalista (fala da emancipación universal): para a Esquerda, a única maneira de ser efectivamente universal é aceptando o carácter radicalmente antagónico (é dicir, político) da vida social, e aceptando a necesidade de "tomar partido".
[...]
O xesto político de esquerdas por antonomasia consiste, por tanto (en contraste co lema político típico da dereita de "cada cal no seu sitio"), en cuestionar a existente orde global concreta no nome do seu síntoma, é dicir, daquela parte que, aínda sendo inherente á orde universal actual, non ten un "lugar propio" dentro do mesmo (por exemplo os inmigrantes clandestinos ou os "sin teito"). [...]; o proceder de esquerdas reivindica enfaticamente (e identifícase con) o punto de excepción/exclusión, o "residuo" propio da orde positiva concreta, como o único punto de verdadeira universalidade.
VIII. Ando de vacacións pola zona norte da costa mediterránea. A paisaxe ten ese punto que invita simultaneamente a vivir e a morrer. A luz tamén ten algo, unha especie de invitación a abandonarse permanentemente, a deixarse ir mornamente. As praias están cheas de croios, non todo ía ser perfecto, senón sería insoportable, claro. Fai calor de día e de noite pódese pasear pola rúa en camiseta e dormir despois espido sen problemas ao chegar a casa. O pobo no que estou mantén unha tensión considerable entre a súa identidade tradicional e as presións do turismo de masas. Malia todo, sobrevive sen caer no tipismo nin no pintoresquismo nin no folclorismo. A liña de costa presenta os síntomas máis evidentes do conflicto entre identidade tradicional e presión turistizadora (aínda así, o leva bastante ben), mentras que cara ao interior, unha maraña de rúas estreitiñas crea unha sorte de rede de resistencia protexida por leis urbanísticas bastante ríxidas (según nos contou a muller que nos alugou o piso no que estamos) que pretenden conservar a estrutura e a tipoloxía do pobo. Este é "bonito" no sentido típico da palabra. Pero, baixo esa apariencia de pobo-de-postal, consérvase un algo verdadeiro difícil de explicar que se substancia nos olores que esvaran polas rúas, nas persoas conversando nos patios en sombra, nas vellas sentadas en cadeiras plegables nas portas das casas observando aos turistas coma min cunha pizca de sorna, na ausencia case total de policías e cámaras de seguridade e nos vellos hippies tatuados que, coa pel requeimada, languidecen nas terrazas dos bares mentras ao seu arredor exércitos de hippies novos tocan versións aflamencadas de cancións de "os 40 latino" para turistas nórdicos con cara de felicidade idiota. Mola.
IX. As vacacións séntanme demasiado ben e demasiado mal simultaneamente. Este é un descubrimento tardío que aínda non explorei en profundidade.
VII. Slavoj Zizek, en defensa de la intolerancia:
En poucas palabras: a persoa de esquerdas non só viola o principio liberal da neutralidade imparcial, senón que sostén que semellante neutralidade non existe, que a imparcialidade do liberal está sempre sesgada de entrada. Para o Centro liberal, ambas suspensións da lei, a de dereitas como a de esquerdas, son en definitiva unha mesma cousa: unha ameaza totalitaria contra o imperio da lei. Toda a consistencia da Esquerda depende da súa capacidade para poder amosar que as dúas lóxicas detrás de cada unha das dúas suspensións son distintas. Se a Dereita xustifica a súa suspensión da ética dende o seu antiuniversalismo, aducindo que a identidade (relixiosa, patriótica) particular está por enriba de calqueira norma moral ou xurídica universal, a Esquerda lexitima a súa suspensión da ética, precisamente, aducindo a verdadeira universalidade que aínda está por chegar. Ou, doutro modo, a Esquerda, simultaneamente, acepta o carácter antagónico da sociedade (non existe a neutralidade, a loita é constitutiva) e segue a ser universalista (fala da emancipación universal): para a Esquerda, a única maneira de ser efectivamente universal é aceptando o carácter radicalmente antagónico (é dicir, político) da vida social, e aceptando a necesidade de "tomar partido".
[...]
O xesto político de esquerdas por antonomasia consiste, por tanto (en contraste co lema político típico da dereita de "cada cal no seu sitio"), en cuestionar a existente orde global concreta no nome do seu síntoma, é dicir, daquela parte que, aínda sendo inherente á orde universal actual, non ten un "lugar propio" dentro do mesmo (por exemplo os inmigrantes clandestinos ou os "sin teito"). [...]; o proceder de esquerdas reivindica enfaticamente (e identifícase con) o punto de excepción/exclusión, o "residuo" propio da orde positiva concreta, como o único punto de verdadeira universalidade.
VIII. Ando de vacacións pola zona norte da costa mediterránea. A paisaxe ten ese punto que invita simultaneamente a vivir e a morrer. A luz tamén ten algo, unha especie de invitación a abandonarse permanentemente, a deixarse ir mornamente. As praias están cheas de croios, non todo ía ser perfecto, senón sería insoportable, claro. Fai calor de día e de noite pódese pasear pola rúa en camiseta e dormir despois espido sen problemas ao chegar a casa. O pobo no que estou mantén unha tensión considerable entre a súa identidade tradicional e as presións do turismo de masas. Malia todo, sobrevive sen caer no tipismo nin no pintoresquismo nin no folclorismo. A liña de costa presenta os síntomas máis evidentes do conflicto entre identidade tradicional e presión turistizadora (aínda así, o leva bastante ben), mentras que cara ao interior, unha maraña de rúas estreitiñas crea unha sorte de rede de resistencia protexida por leis urbanísticas bastante ríxidas (según nos contou a muller que nos alugou o piso no que estamos) que pretenden conservar a estrutura e a tipoloxía do pobo. Este é "bonito" no sentido típico da palabra. Pero, baixo esa apariencia de pobo-de-postal, consérvase un algo verdadeiro difícil de explicar que se substancia nos olores que esvaran polas rúas, nas persoas conversando nos patios en sombra, nas vellas sentadas en cadeiras plegables nas portas das casas observando aos turistas coma min cunha pizca de sorna, na ausencia case total de policías e cámaras de seguridade e nos vellos hippies tatuados que, coa pel requeimada, languidecen nas terrazas dos bares mentras ao seu arredor exércitos de hippies novos tocan versións aflamencadas de cancións de "os 40 latino" para turistas nórdicos con cara de felicidade idiota. Mola.
IX. As vacacións séntanme demasiado ben e demasiado mal simultaneamente. Este é un descubrimento tardío que aínda non explorei en profundidade.
summer paranoia (II)
IV. No blog de Amador Fernández-Savater, unha entrevista a Alain Brossat acerca da relación entre política, cultura, arte e entretenemento.
Vólvese cada vez máis difícil nomear unha manifestación da vida humana que se manteña rigorosamente a distancia da cultura. Enumeremos con todo algunhas: unha folga con ocupación non é un acontecemento cultural, aínda que se baile e cántese nos talleres como en xuño de 1936; escribir En busca do tempo perdido ou As palabras e as cousas, rodar Un can andaluz ou pintar o Guernica non son actividades culturais, aínda que a posteriori haxa unha captura cultural do acontecemento suscitado por un xesto de arte. Como dicía un autor descoñecido ou, máis ben esquecido, "na organización da sociedade, ningunha obra de arte pode sustraerse á súa pertenencia á cultura, pero non hai ningunha, se é algo máis que un produto industrial, que non opoña á cultura un xesto de rexeitamento: a vontade mesma pola que se converteu en obra de arte". Neste senso, a política e a arte son o que resiste ao movemento xeral de "culturización" das nosas existencias. Un asunto cultural non suscita o conflito máis que cando unha cuestión política atravésao: por exemplo, a cuestión dos intermitentes do espectáculo [traballadores flexibles e discontinuos da industria cultural] non é un tema cultural, interno á cultura, senón máis ben político; cando a embaixada de Francia en Washington suspende a representación no centro cultural francés da capital estadounidense dunha peza de Michael Vinaver sobre o 11 de setembro, co fin de non arriscarse a unha reacción negativa das autoridades americanas, non é tanto a "cultura" a que expón as súas facultades críticas como a arte a que manifesta as súas virtualidades políticas, suscitando a censura, un xesto decididamente político.
V. Slavoj Zizek en "En defensa de la intolerancia"
A "clase media" basea a súa identidade no rexeitamento a estes dous extremos [as grandes corporacións dun lado e os excluídos e empobrecidos do outro] que, de contrapoñerse directamente, representarían "o antagonismo de clase" na súa forma pura. A falsedade constitutiva desta idea da "clase media" é, xa que logo, semellante a aquela de "a xusta liña do Partido" que o estalinismo trazaba entre "as desviacións de esquerda" e "as desviacións de dereita": a "clase media", na súa "existencia real", é a falsedade encarnada, o rexeitamento do antagonismo. En termos psicoanalíticos, é un fetiche: a imposible interseción da dereita e a esquerda que, ao rexeitar os dous polos do antagonismo, en canto posicións "extremas" e antisociais (empresas multinacionais e inmigrantes intrusos) que perturban a saúde do corpo social, se auto-representa como o terreo común e neutral da Sociedade.
A esquerda adóitase lamentar do feito de que a liña de demarcación da loita de clases quede desdebuxada, desprazada, falsificada, especialmente por parte do populismo de dereitas que di falar en nome do pobo cando en realidade promueve os intereses do poder.
Este continuo desprazamento, esta continua "falsificación" da liña de división (entre as clases), con todo, É a "loita de clases": unha sociedade clasista na que a percepción ideolóxica da loita de clases fose pura e directa, sería unha sociedade armónica e sen loita; por dicilo con Laclau: o antagonismo de clase estaría completamente simbolizado, non sería imposible/real, senón simplemente un trazo estructural de diferenciación.
VI. O verán é unha substancia pegañenta que invade cada célula do meu corpo. Fago promesas que non cumprirei. Dou voltas por internet. Leo con certo grao de compulsión cousas que non lería noutra época do ano. Tumbado na praia miro para o mar de todos os veráns con certo grao de melancolía contida. Vexo reposicións de "my name is earl" a altas horas da noite. Teño algo na cabeza que non sei como sacar. Copio trozos de libros. Copio frases alleas. Miro para os outros, esperando unha sinal para algo que sei que non chegara nunca. O un por cento de min resístese á rendición definitiva. Todo chegará, claro. "Entradas para metálica na nosa lúa de mel?" di a exmuller de Earl, e non podo evitar un sorriso.
IV. No blog de Amador Fernández-Savater, unha entrevista a Alain Brossat acerca da relación entre política, cultura, arte e entretenemento.
Vólvese cada vez máis difícil nomear unha manifestación da vida humana que se manteña rigorosamente a distancia da cultura. Enumeremos con todo algunhas: unha folga con ocupación non é un acontecemento cultural, aínda que se baile e cántese nos talleres como en xuño de 1936; escribir En busca do tempo perdido ou As palabras e as cousas, rodar Un can andaluz ou pintar o Guernica non son actividades culturais, aínda que a posteriori haxa unha captura cultural do acontecemento suscitado por un xesto de arte. Como dicía un autor descoñecido ou, máis ben esquecido, "na organización da sociedade, ningunha obra de arte pode sustraerse á súa pertenencia á cultura, pero non hai ningunha, se é algo máis que un produto industrial, que non opoña á cultura un xesto de rexeitamento: a vontade mesma pola que se converteu en obra de arte". Neste senso, a política e a arte son o que resiste ao movemento xeral de "culturización" das nosas existencias. Un asunto cultural non suscita o conflito máis que cando unha cuestión política atravésao: por exemplo, a cuestión dos intermitentes do espectáculo [traballadores flexibles e discontinuos da industria cultural] non é un tema cultural, interno á cultura, senón máis ben político; cando a embaixada de Francia en Washington suspende a representación no centro cultural francés da capital estadounidense dunha peza de Michael Vinaver sobre o 11 de setembro, co fin de non arriscarse a unha reacción negativa das autoridades americanas, non é tanto a "cultura" a que expón as súas facultades críticas como a arte a que manifesta as súas virtualidades políticas, suscitando a censura, un xesto decididamente político.
V. Slavoj Zizek en "En defensa de la intolerancia"
A "clase media" basea a súa identidade no rexeitamento a estes dous extremos [as grandes corporacións dun lado e os excluídos e empobrecidos do outro] que, de contrapoñerse directamente, representarían "o antagonismo de clase" na súa forma pura. A falsedade constitutiva desta idea da "clase media" é, xa que logo, semellante a aquela de "a xusta liña do Partido" que o estalinismo trazaba entre "as desviacións de esquerda" e "as desviacións de dereita": a "clase media", na súa "existencia real", é a falsedade encarnada, o rexeitamento do antagonismo. En termos psicoanalíticos, é un fetiche: a imposible interseción da dereita e a esquerda que, ao rexeitar os dous polos do antagonismo, en canto posicións "extremas" e antisociais (empresas multinacionais e inmigrantes intrusos) que perturban a saúde do corpo social, se auto-representa como o terreo común e neutral da Sociedade.
A esquerda adóitase lamentar do feito de que a liña de demarcación da loita de clases quede desdebuxada, desprazada, falsificada, especialmente por parte do populismo de dereitas que di falar en nome do pobo cando en realidade promueve os intereses do poder.
Este continuo desprazamento, esta continua "falsificación" da liña de división (entre as clases), con todo, É a "loita de clases": unha sociedade clasista na que a percepción ideolóxica da loita de clases fose pura e directa, sería unha sociedade armónica e sen loita; por dicilo con Laclau: o antagonismo de clase estaría completamente simbolizado, non sería imposible/real, senón simplemente un trazo estructural de diferenciación.
VI. O verán é unha substancia pegañenta que invade cada célula do meu corpo. Fago promesas que non cumprirei. Dou voltas por internet. Leo con certo grao de compulsión cousas que non lería noutra época do ano. Tumbado na praia miro para o mar de todos os veráns con certo grao de melancolía contida. Vexo reposicións de "my name is earl" a altas horas da noite. Teño algo na cabeza que non sei como sacar. Copio trozos de libros. Copio frases alleas. Miro para os outros, esperando unha sinal para algo que sei que non chegara nunca. O un por cento de min resístese á rendición definitiva. Todo chegará, claro. "Entradas para metálica na nosa lúa de mel?" di a exmuller de Earl, e non podo evitar un sorriso.
summer paranoia
I. No vanity fair do mes de xuño sae un dos grandes testemuños xornalísticos do ano: Rafael Vera, ex-secretario de interior dos gobernos de Felipe González, confesa a cara descuberta a súa participación no aparato terrorista de estado desenvolvido entre 1982 e 1989. Sen inmutarse demasiado, amosa o seu orgullo, a súa satisfación como soldado en loita ao nivel das cloacas, e esixe veladamente un recoñecemento para todos os que como el contribuiron ao fortalecemento da democracia española. Todo o artigo, dende o principio ao final é un cántico ao segredo de estado, á violencia oculta que, "polo noso ben" lévase a cabo en calellas a escuras en pobos sen nome, en sotos enterrados un par de metros baixo terra, en comisarías de policía sen testemuñas e con cámaras de seguridade que se escarallan o día que morre alguén. A entrevista remata cun aviso, o tipo ten un libro escrito, esperando para a súa publicación a que os protagonistas políticos da época xa non poidan sofrir as consecuencias. Malia o meu arrepío, síntoo unha curiosidade infecta polo libro. Precisamos unha Hanna Arendt que nos fale destes tipos, creo.
II. No libro "La pantalla global", de Gilles Lipovetsky, despois de páxinas de aburrimento coa excusa de historiar o cine contemporáneo e de metralla hermenéutica de baixo calado, un párrafo sobre os camiños que está a tomar o xénero documental sácame do meu sopor:
O neodocumental expresa a fin dos grandes sonos colectivos e dos profetas da modernidade triunfante. Cando se carece de grandes mitos mobilizadores, só queda coñecer mellor o presente para rectificar as súas derivas e os seus excesos; cando non se cre xa en utopías sociais búscase refuxio nun pasado imaxinario e idealizado: cando non se espera xa revolucionar o mundo, amósase, auscúltase dende o máis cerca posible, xa que é o único que nos queda para amar, detestar ou corrixir.
Se non leo mal: o triunfo absoluto do anecdótico é outro indicio máis dunha rendición que chega a todos os recantos da actividade humana. E outro síntoma de que algo insoportábel sostén o noso modo de vida contemporáneo, mediatiza as nosas percepcións de nós mesmos e dos outros e fainos morrer de inanición, entregados a observación das cousas minúsculas que pretendemos que pasen por ser as nosas vidas.
III. En "epiléptico", o tomo recopilatorio dos seis volumes que compoñen o cómic "a ascención do gran mal", do francés David B, poden lerse na última páxina estes versos de Pessoa:
Siéntate al sol.
Abdica.
Y sé rey de ti mismo
I. No vanity fair do mes de xuño sae un dos grandes testemuños xornalísticos do ano: Rafael Vera, ex-secretario de interior dos gobernos de Felipe González, confesa a cara descuberta a súa participación no aparato terrorista de estado desenvolvido entre 1982 e 1989. Sen inmutarse demasiado, amosa o seu orgullo, a súa satisfación como soldado en loita ao nivel das cloacas, e esixe veladamente un recoñecemento para todos os que como el contribuiron ao fortalecemento da democracia española. Todo o artigo, dende o principio ao final é un cántico ao segredo de estado, á violencia oculta que, "polo noso ben" lévase a cabo en calellas a escuras en pobos sen nome, en sotos enterrados un par de metros baixo terra, en comisarías de policía sen testemuñas e con cámaras de seguridade que se escarallan o día que morre alguén. A entrevista remata cun aviso, o tipo ten un libro escrito, esperando para a súa publicación a que os protagonistas políticos da época xa non poidan sofrir as consecuencias. Malia o meu arrepío, síntoo unha curiosidade infecta polo libro. Precisamos unha Hanna Arendt que nos fale destes tipos, creo.
II. No libro "La pantalla global", de Gilles Lipovetsky, despois de páxinas de aburrimento coa excusa de historiar o cine contemporáneo e de metralla hermenéutica de baixo calado, un párrafo sobre os camiños que está a tomar o xénero documental sácame do meu sopor:
O neodocumental expresa a fin dos grandes sonos colectivos e dos profetas da modernidade triunfante. Cando se carece de grandes mitos mobilizadores, só queda coñecer mellor o presente para rectificar as súas derivas e os seus excesos; cando non se cre xa en utopías sociais búscase refuxio nun pasado imaxinario e idealizado: cando non se espera xa revolucionar o mundo, amósase, auscúltase dende o máis cerca posible, xa que é o único que nos queda para amar, detestar ou corrixir.
Se non leo mal: o triunfo absoluto do anecdótico é outro indicio máis dunha rendición que chega a todos os recantos da actividade humana. E outro síntoma de que algo insoportábel sostén o noso modo de vida contemporáneo, mediatiza as nosas percepcións de nós mesmos e dos outros e fainos morrer de inanición, entregados a observación das cousas minúsculas que pretendemos que pasen por ser as nosas vidas.
III. En "epiléptico", o tomo recopilatorio dos seis volumes que compoñen o cómic "a ascención do gran mal", do francés David B, poden lerse na última páxina estes versos de Pessoa:
Siéntate al sol.
Abdica.
Y sé rey de ti mismo
a demolición interior, unha aproximacion
Non pode quedar nada para que realmente exista a posibilidade de que haxa algo. Hai que derrubar e abrir e derrubar e voltar a abrir sobre o derrubado. As ruinas deben ser desinfectadas. Debe ser unha labor lenta e complicada. Debe ser como planificar un asasinato. Debe ser como ser un comando terrorista para si mesmo. Hai que botar napalm na punta da lingua, onde quedan todas as cousas que non rematamos de dicir. Hai que reptar sobre os restos e deixar un rastro baboso e infecto. O lixo de verdade non cheira tan mal como os materiais que fan crecer as cousas que forman o esqueleto do que somos. Nalgúns momentos tivemos a posibilidade de facer-nos de forma menos indigna. Sempre escollimos as opcións incorrectas enganándonos a nós mesmos sobre as nosas verdadeiras intencións. Hai mil anos que perdimos a oportunidade de ser outros, como quen deixa pasar o bus por non saber se vai a parada axeitada. Hai mil anos que tiñamos que ter comezado a fuxir das cousas que estaban a crecer en nós e das que xa é imposible escapar. Somos as nosas non-decisións e o noso non-pensar. Somos o resultado de mirar para outro lado. Somos os restos de algo que leva un río de podremia insoportable. E pese a todo, cómo nos queremos, a nós mesmos. Cómo non querernos, claro.
Non pode quedar nada para que realmente exista a posibilidade de que haxa algo. Hai que derrubar e abrir e derrubar e voltar a abrir sobre o derrubado. As ruinas deben ser desinfectadas. Debe ser unha labor lenta e complicada. Debe ser como planificar un asasinato. Debe ser como ser un comando terrorista para si mesmo. Hai que botar napalm na punta da lingua, onde quedan todas as cousas que non rematamos de dicir. Hai que reptar sobre os restos e deixar un rastro baboso e infecto. O lixo de verdade non cheira tan mal como os materiais que fan crecer as cousas que forman o esqueleto do que somos. Nalgúns momentos tivemos a posibilidade de facer-nos de forma menos indigna. Sempre escollimos as opcións incorrectas enganándonos a nós mesmos sobre as nosas verdadeiras intencións. Hai mil anos que perdimos a oportunidade de ser outros, como quen deixa pasar o bus por non saber se vai a parada axeitada. Hai mil anos que tiñamos que ter comezado a fuxir das cousas que estaban a crecer en nós e das que xa é imposible escapar. Somos as nosas non-decisións e o noso non-pensar. Somos o resultado de mirar para outro lado. Somos os restos de algo que leva un río de podremia insoportable. E pese a todo, cómo nos queremos, a nós mesmos. Cómo non querernos, claro.
insurreción interior
Quizais todo deba empezar dende dentro. No libro "Sobre la violencia. 6 reflexiones marginales" Zizek di que o noso tempo é o do último home nietscheziano do que fala o autor alemán en "así habló Zaratustra":
Yo os digo: es preciso tener todavía caos dentro de sí para poder dar a luz una estrella danzarina. Yo os digo: vosotros tenéis todavía caos dentro de vosotros.
¡Ay! Llega el tiempo en que el hombre no dará ya a luz ninguna estrella. ¡Ay! Llega el tiempo del hombre más despreciable, el incapaz ya de despreciarse a si mismo.
¡Mirad! Yo os muestro el último hombre.
"¿Qué es amor? ¿Qué es creación? ¿Qué es anhelo? ¿Qué es estrella?" -así pregunta el último hombre, y parpadea.
La tierra se ha vuelto pequeña entonces, y sobre ella da saltos el último hombre, que todo lo empequeñece. Su estirpe es indestructible, como el pulgón; el último hombre es el que más tiempo vive.
"Nosotros hemos inventado la felicidad" -dicen los últimos hombres, y parpadean.
Han abandonado las comarcas donde era duro vivir: pues la gente necesita calor. La gente ama incluso al vecino, y se restriega contra él: pues necesita calor.
Enfermar y desconfiar considéranlo pecaminoso: la gente camina con cuidado. ¡Un tonto es quien sigue tropezando con piedras o con hombres!
Un poco de veneno de vez en cuando: eso produce sueños agradables. Y mucho veneno al final, para tener un morir agradable.
La gente continúa trabajando, pues el trabajo es un entretenimiento. Mas procura que el entretenimiento no canse.
La gente ya no se hace ni pobre ni rica: ambas cosas son demasiado molestas. ¿Quién quiere aún gobernar? ¿Quién aún obedecer? Ambas cosas son demasiado molestas.
¡Ningún pastor y un solo rebaño! Todos quieren lo mismo, todos son iguales: quien tiene sentimientos distintos marcha voluntariamente al manicomio.
"En otro tiempo todo el mundo desvariaba" -dicen los más sutiles, y parpadean.
Hoy la gente es inteligente y sabe todo lo que ha ocurrido: así no acaba nunca de burlarse. La gente continúa discutiendo, mas pronto se reconcilia -de lo contrario, ello estropea el estómago.
La gente tiene su pequeño placer para el día y su pequeño placer para la noche: pero honra la salud.
"Nosotros hemos inventado la felicidad" -dicen los últimos hombres, y parpadean".
Recoñecerse como ese último home e un primeiro paso necesario. Desentrañar o proceso de naturalización do capitalismo no noso interior, a súa capacidade infinita para permearnos e inocular en nós, a modo dunha seudo-natureza, un conxunto de actitudes e prácticas que cremos que nos definen como "nós mesmos". Saber que estamos enbelenados ata a médula, recoñecer os signos dese enbelenamento e buscar as referencias para combatilo, ou, alomenos, reducir a súa presenza nas nosas existencias. Ao modo desa "introdución a la vida no fascista" que Foucault trazaba no prólogo do Antiedipo deleuziano:
¿Cómo evita uno ser fascista aún cuando (especialmente cuando) uno cree ser un militante revolucionario? ¿Cómo librar de fascismo nuestro discurso y nuestros actos, nuestro corazón y nuestros placeres? ¿Cómo descubrir el fascismo arraigado en nuestro comportamiento?
Desprogramarse, rexeitar esa seudo-natureza que dende dentro di "eu son isto". Desfacerse dese algo co que vivimos convencidos de que é o noso ser "natural". Como di Badiou, o suxeito constrúese durante o acontecemento. Non preexiste a este. O acontecemento sera entón desnaturalizar ese capitalismo-en-nós que fai de nós seres capaces de vivir de forma non problemática unha vida que vai contra o noso pensamento, contra as nosas emocións e contra nós mesmos. E cando a insurreción interior estea en marcha, cando teñamos localizadas e en proceso de desactivación todas as cousas que facemos impulsados por ese nós que é a nosa seudo-natureza, entón estaremos listos para outra cousa, para outro mundo incluso, para rematar esta farsa na cal o malestar permanente que atravesa o noso confort material e a nosa vida narcotizada poidan ser substituidos por unha forma de vida menos indigna. Como di o propio Foucault en "tecnologías del yo", somos máis libres do que pensamos, pero non nos atrevemos a facer uso desa liberdade.
Quizais todo deba empezar dende dentro. No libro "Sobre la violencia. 6 reflexiones marginales" Zizek di que o noso tempo é o do último home nietscheziano do que fala o autor alemán en "así habló Zaratustra":
Yo os digo: es preciso tener todavía caos dentro de sí para poder dar a luz una estrella danzarina. Yo os digo: vosotros tenéis todavía caos dentro de vosotros.
¡Ay! Llega el tiempo en que el hombre no dará ya a luz ninguna estrella. ¡Ay! Llega el tiempo del hombre más despreciable, el incapaz ya de despreciarse a si mismo.
¡Mirad! Yo os muestro el último hombre.
"¿Qué es amor? ¿Qué es creación? ¿Qué es anhelo? ¿Qué es estrella?" -así pregunta el último hombre, y parpadea.
La tierra se ha vuelto pequeña entonces, y sobre ella da saltos el último hombre, que todo lo empequeñece. Su estirpe es indestructible, como el pulgón; el último hombre es el que más tiempo vive.
"Nosotros hemos inventado la felicidad" -dicen los últimos hombres, y parpadean.
Han abandonado las comarcas donde era duro vivir: pues la gente necesita calor. La gente ama incluso al vecino, y se restriega contra él: pues necesita calor.
Enfermar y desconfiar considéranlo pecaminoso: la gente camina con cuidado. ¡Un tonto es quien sigue tropezando con piedras o con hombres!
Un poco de veneno de vez en cuando: eso produce sueños agradables. Y mucho veneno al final, para tener un morir agradable.
La gente continúa trabajando, pues el trabajo es un entretenimiento. Mas procura que el entretenimiento no canse.
La gente ya no se hace ni pobre ni rica: ambas cosas son demasiado molestas. ¿Quién quiere aún gobernar? ¿Quién aún obedecer? Ambas cosas son demasiado molestas.
¡Ningún pastor y un solo rebaño! Todos quieren lo mismo, todos son iguales: quien tiene sentimientos distintos marcha voluntariamente al manicomio.
"En otro tiempo todo el mundo desvariaba" -dicen los más sutiles, y parpadean.
Hoy la gente es inteligente y sabe todo lo que ha ocurrido: así no acaba nunca de burlarse. La gente continúa discutiendo, mas pronto se reconcilia -de lo contrario, ello estropea el estómago.
La gente tiene su pequeño placer para el día y su pequeño placer para la noche: pero honra la salud.
"Nosotros hemos inventado la felicidad" -dicen los últimos hombres, y parpadean".
Recoñecerse como ese último home e un primeiro paso necesario. Desentrañar o proceso de naturalización do capitalismo no noso interior, a súa capacidade infinita para permearnos e inocular en nós, a modo dunha seudo-natureza, un conxunto de actitudes e prácticas que cremos que nos definen como "nós mesmos". Saber que estamos enbelenados ata a médula, recoñecer os signos dese enbelenamento e buscar as referencias para combatilo, ou, alomenos, reducir a súa presenza nas nosas existencias. Ao modo desa "introdución a la vida no fascista" que Foucault trazaba no prólogo do Antiedipo deleuziano:
¿Cómo evita uno ser fascista aún cuando (especialmente cuando) uno cree ser un militante revolucionario? ¿Cómo librar de fascismo nuestro discurso y nuestros actos, nuestro corazón y nuestros placeres? ¿Cómo descubrir el fascismo arraigado en nuestro comportamiento?
Desprogramarse, rexeitar esa seudo-natureza que dende dentro di "eu son isto". Desfacerse dese algo co que vivimos convencidos de que é o noso ser "natural". Como di Badiou, o suxeito constrúese durante o acontecemento. Non preexiste a este. O acontecemento sera entón desnaturalizar ese capitalismo-en-nós que fai de nós seres capaces de vivir de forma non problemática unha vida que vai contra o noso pensamento, contra as nosas emocións e contra nós mesmos. E cando a insurreción interior estea en marcha, cando teñamos localizadas e en proceso de desactivación todas as cousas que facemos impulsados por ese nós que é a nosa seudo-natureza, entón estaremos listos para outra cousa, para outro mundo incluso, para rematar esta farsa na cal o malestar permanente que atravesa o noso confort material e a nosa vida narcotizada poidan ser substituidos por unha forma de vida menos indigna. Como di o propio Foucault en "tecnologías del yo", somos máis libres do que pensamos, pero non nos atrevemos a facer uso desa liberdade.
vulgaridade
As dúas páxinas que o xornal "la voz de Galicia" adica ao fin da folga do metal na provincia de Pontevedra son merecedoras de, polo menos, un pe de páxina na historia universal de infamia sección medios de comunicación. Os seus autores, situándose nunha especie de plano equidistante inicial, comezan repartindo culpas entre sindicatos e patronal para rematar entregados a un ataque cheo de descalificativos por toda argumentación contra os obreiros en folga, os sindicatos convocantes e os líderes da CIG, organización sindical que cargou co peso de todo o movemento de protesta. O artigo é tan insultante que un só pode entendelo dentro dunha lóxica xornalística de supervivencia: xa que o negocio da prensa agoniza, quitémonos as máscaras e fagámoslle o traballo sucio aos que de verdade teñen o control das cousas. Descalifiquemos. Sinalemos aos que toman as rúas loitando polos seus dereitos laborais como radicais e violentos. De paso, fagamos ver que non estamos ideoloxizados, que os ideoloxizados son eses traballadores protestóns e reivindicativos. Repitamos día tras día: o problema son os líderes sindicais "mesiánicos" (sic.) que, coa súa retórica inflamada arrastran aos pobres obreiros a unha loita que non lles interesa. Xulguemos: a carga da culpa recae sobre eses homes que toman as rúas e impiden o traballo normal e decente da xente que non se mete en líos, da xente razoable e traballadora que levanta este país cada día mentras outros queiman coches e tiran tornillos porque son uns lacazáns que só queren forrarse nestes tempos de crise. E a seguir cobrando, que para iso estamos, claro. A quen lle interesa a verdade.
Estamos no vran. Algúns privilexiados incluso temos vacacións e, cando podemos, botámonos na praia para desfrutar dos escasos raios de sol que caen por aquí. Aínda así os nosos cerebros siguen aí. Tamén certa capacidade para pensar por nós mesmos. Eu pregúntome,por qué hai tantos xornalistas conencidos de que os lectores somos idiotas? Que gañan adicando dúas páxinas a poñer a feder aos obreiros do metal mentras pasan de puntillas sobre a responsabilidade dos donos dos asteleiros? Que pretenden con toda a serie de artigos de sesgo populista-de-dereitas que levan no último mes? Son todo preguntas retóricas, claro.
As dúas páxinas que o xornal "la voz de Galicia" adica ao fin da folga do metal na provincia de Pontevedra son merecedoras de, polo menos, un pe de páxina na historia universal de infamia sección medios de comunicación. Os seus autores, situándose nunha especie de plano equidistante inicial, comezan repartindo culpas entre sindicatos e patronal para rematar entregados a un ataque cheo de descalificativos por toda argumentación contra os obreiros en folga, os sindicatos convocantes e os líderes da CIG, organización sindical que cargou co peso de todo o movemento de protesta. O artigo é tan insultante que un só pode entendelo dentro dunha lóxica xornalística de supervivencia: xa que o negocio da prensa agoniza, quitémonos as máscaras e fagámoslle o traballo sucio aos que de verdade teñen o control das cousas. Descalifiquemos. Sinalemos aos que toman as rúas loitando polos seus dereitos laborais como radicais e violentos. De paso, fagamos ver que non estamos ideoloxizados, que os ideoloxizados son eses traballadores protestóns e reivindicativos. Repitamos día tras día: o problema son os líderes sindicais "mesiánicos" (sic.) que, coa súa retórica inflamada arrastran aos pobres obreiros a unha loita que non lles interesa. Xulguemos: a carga da culpa recae sobre eses homes que toman as rúas e impiden o traballo normal e decente da xente que non se mete en líos, da xente razoable e traballadora que levanta este país cada día mentras outros queiman coches e tiran tornillos porque son uns lacazáns que só queren forrarse nestes tempos de crise. E a seguir cobrando, que para iso estamos, claro. A quen lle interesa a verdade.
Estamos no vran. Algúns privilexiados incluso temos vacacións e, cando podemos, botámonos na praia para desfrutar dos escasos raios de sol que caen por aquí. Aínda así os nosos cerebros siguen aí. Tamén certa capacidade para pensar por nós mesmos. Eu pregúntome,por qué hai tantos xornalistas conencidos de que os lectores somos idiotas? Que gañan adicando dúas páxinas a poñer a feder aos obreiros do metal mentras pasan de puntillas sobre a responsabilidade dos donos dos asteleiros? Que pretenden con toda a serie de artigos de sesgo populista-de-dereitas que levan no último mes? Son todo preguntas retóricas, claro.
análise poselectoral de urxencia
Sube Berlusconi, sube a ultradereita e os partidos de corte nazi ou de tipo populista-autoritario. A dereita arrasa. A esquerda integrada entra en crise. A esquerda alternativa mantense entre a nada e os dous diputados. A esquerda-esquerda ten menos votos que socios o Celta de Vigo. Os abstencionistas son a gran maioría dos europeos. Eu votei, con desgana, a un BNG que en Vigo pasou do 13% ao 8,8%. Algo cheira a podre nesta esquina de Europa. Como di o funambulista coxo, estamos en sintonía con esta Europa temerosa, xenófoba, populista e de dereitas. Para unha vez que estamos en sintonía con algo, é con radio-merda-europa fm. Mañá martes, as 21.00 h. manifestación de apoio aos traballadores do metal en folga en Vigo. Alí estaremos. Tentarei convencerme de que Europa é algo máis que esa mezcla de puticlub berlusconiano, sacristía mayor orejiana e teleserie de aventuras sarkozyniana que presentan os resultados electorais. Tentarei convencerme de que, pese ao crecente apoio en Holanda, Austria, Dinamarca ou Inglaterra aos herdeiros dos nazis, aínda quedan restos de dignidade ao vello estilo europeo.
Sube Berlusconi, sube a ultradereita e os partidos de corte nazi ou de tipo populista-autoritario. A dereita arrasa. A esquerda integrada entra en crise. A esquerda alternativa mantense entre a nada e os dous diputados. A esquerda-esquerda ten menos votos que socios o Celta de Vigo. Os abstencionistas son a gran maioría dos europeos. Eu votei, con desgana, a un BNG que en Vigo pasou do 13% ao 8,8%. Algo cheira a podre nesta esquina de Europa. Como di o funambulista coxo, estamos en sintonía con esta Europa temerosa, xenófoba, populista e de dereitas. Para unha vez que estamos en sintonía con algo, é con radio-merda-europa fm. Mañá martes, as 21.00 h. manifestación de apoio aos traballadores do metal en folga en Vigo. Alí estaremos. Tentarei convencerme de que Europa é algo máis que esa mezcla de puticlub berlusconiano, sacristía mayor orejiana e teleserie de aventuras sarkozyniana que presentan os resultados electorais. Tentarei convencerme de que, pese ao crecente apoio en Holanda, Austria, Dinamarca ou Inglaterra aos herdeiros dos nazis, aínda quedan restos de dignidade ao vello estilo europeo.
racaille
Lembro en 2005 a un Sarkozy aínda ministro do interior francés chamando aos manifestantes das banlieue "racaille". Os medios falaron desta palabra no seu momento, traducíndoa por algo así como "canallas". Un compañeiro do coleixo, nativo francés, contárame que a palabra que elixira Sarkozy era tremenda. Racaille referírese as pedriñas que quedan ciscadas polos camiños, a unha especie de "rolling stones" sobrantes e molestas que estorban o paso. Na fala coloquial é case o último que lle podes chamar a alguén. Claro, despois diso veu o apocalipse en versión francesa que, dalgunha forma, deunos un aviso sobre a deriva dunha Europa que estaba (e está) esvarando polos perigosos camiños da inxustiza, o racismo, o odio aos inmigrantes, a explotación e o desmantelamento do estado frente ás esixencias das finanzas internacionais, tirándose de cabeza nas mans dos populismos de corte autoritario que salpican á maioría dos países "civilizados".
Lembrei todo iso grazas ao conflicto do metal que se está a vivir en Vigo. Nun acto de miserabilismo bastante calculado -habitual por desgracia hoxe en día-, un xornalista vigués, situado polo seu plantexamento na posición dun espectador sen contexto algún, autoconnotado como "cidadán benpensante", cargaba contra os obreiros do metal, a súa protesta última e os seus métodos criminalizados unanimemente pola prensa local e nacional. En último termo, o xornalista viña a queixarse de que estropeaban a imaxe da cidade coa súa violencia nas rúas e o seu vandalismo sen control. Esta visión, reaccionaria, temerosa e clasista, é a que veñen alimentando todos os medios dende que empezou o conflito. As novas danse dende o punto de vista dunha ficticia "clase media" que cre que a cidade é só o escenario onde dar corpo ás súas fantasías de clase social dominante, con xardíns de céspede perfectamente recortado, parterres de flores en tódolos recantos e beirarúas de granito nas zonas "nobles". Frente a ese pesadelo no que o triunfo do cursi vertebra un discurso de dominación baixo o argumento do "bó gusto", os obreiros do metal saen á rúa non á protagonizar unha mascarada hipetrofiada de amor ás margaritas e ás rúas recén baldeadas, senón a loitar polos seus dereitos laborais e pola súa dignidade como traballadores. Saen as rúas a demostrar que non están axeonllados. Que non queren estalo e que non van a permitir que os fodan máis. De paso, a devolver ao sistema parte da violencia estrutural que permite que unha persoa cobre mil euros brutos mensuais por xornadas de nove ou dez horas traballadas diariamente e por riba teña que darlle as grazas ao empresario por non despedilo.
Pero claro, ao cidadán benpensante as multitudes na rúa póñeno dos nervios. Agás se levan un cirio na man e van en fila india detrás dunha imaxe piadosa. Ao cidadán benpensante a masa que vai pola cidade expresando a súa ira dalle noxo: a desorde é inxustificábel. Que é iso de cortar o tráfico. De queimar contenedores do lixo. De queimar un bus urbano. A inxustiza de tódolos días, en cambio, pois que se lle vai facer. O mundo e así. Hai ricos e pobres. E qué é iso de que estean tan organizados. Xa non se leva algo tan antiguo. Hoxe en día cada quen ten que salvar o seu cú. Que demodés estes do metal, todos xuntiños, prendéndolle lume ás rúas, enfrontándose á policía.
Estimados traballadores do metal: duro con eles, cos empresarios, coa policía, co mobiliario urbano e co que faga falta. A dignidade dos traballadores e os seus dereitos están por riba de calqueira das cousas anteriores. Eu emociónome ao ver as barricadas na Porta do Sol, as cargas contra os antidisturbios, as moreas humanas tomando as rúas, celebrando o poder do seu número, a festa da súa forza. Significa que non todo está perdido, que nestes tempos de fondísima reación temos un exemplo a seguir, un modelo a imitar, uns alguéns a quen admirar sen reservas. Grazas.
Lembro en 2005 a un Sarkozy aínda ministro do interior francés chamando aos manifestantes das banlieue "racaille". Os medios falaron desta palabra no seu momento, traducíndoa por algo así como "canallas". Un compañeiro do coleixo, nativo francés, contárame que a palabra que elixira Sarkozy era tremenda. Racaille referírese as pedriñas que quedan ciscadas polos camiños, a unha especie de "rolling stones" sobrantes e molestas que estorban o paso. Na fala coloquial é case o último que lle podes chamar a alguén. Claro, despois diso veu o apocalipse en versión francesa que, dalgunha forma, deunos un aviso sobre a deriva dunha Europa que estaba (e está) esvarando polos perigosos camiños da inxustiza, o racismo, o odio aos inmigrantes, a explotación e o desmantelamento do estado frente ás esixencias das finanzas internacionais, tirándose de cabeza nas mans dos populismos de corte autoritario que salpican á maioría dos países "civilizados".
Lembrei todo iso grazas ao conflicto do metal que se está a vivir en Vigo. Nun acto de miserabilismo bastante calculado -habitual por desgracia hoxe en día-, un xornalista vigués, situado polo seu plantexamento na posición dun espectador sen contexto algún, autoconnotado como "cidadán benpensante", cargaba contra os obreiros do metal, a súa protesta última e os seus métodos criminalizados unanimemente pola prensa local e nacional. En último termo, o xornalista viña a queixarse de que estropeaban a imaxe da cidade coa súa violencia nas rúas e o seu vandalismo sen control. Esta visión, reaccionaria, temerosa e clasista, é a que veñen alimentando todos os medios dende que empezou o conflito. As novas danse dende o punto de vista dunha ficticia "clase media" que cre que a cidade é só o escenario onde dar corpo ás súas fantasías de clase social dominante, con xardíns de céspede perfectamente recortado, parterres de flores en tódolos recantos e beirarúas de granito nas zonas "nobles". Frente a ese pesadelo no que o triunfo do cursi vertebra un discurso de dominación baixo o argumento do "bó gusto", os obreiros do metal saen á rúa non á protagonizar unha mascarada hipetrofiada de amor ás margaritas e ás rúas recén baldeadas, senón a loitar polos seus dereitos laborais e pola súa dignidade como traballadores. Saen as rúas a demostrar que non están axeonllados. Que non queren estalo e que non van a permitir que os fodan máis. De paso, a devolver ao sistema parte da violencia estrutural que permite que unha persoa cobre mil euros brutos mensuais por xornadas de nove ou dez horas traballadas diariamente e por riba teña que darlle as grazas ao empresario por non despedilo.
Pero claro, ao cidadán benpensante as multitudes na rúa póñeno dos nervios. Agás se levan un cirio na man e van en fila india detrás dunha imaxe piadosa. Ao cidadán benpensante a masa que vai pola cidade expresando a súa ira dalle noxo: a desorde é inxustificábel. Que é iso de cortar o tráfico. De queimar contenedores do lixo. De queimar un bus urbano. A inxustiza de tódolos días, en cambio, pois que se lle vai facer. O mundo e así. Hai ricos e pobres. E qué é iso de que estean tan organizados. Xa non se leva algo tan antiguo. Hoxe en día cada quen ten que salvar o seu cú. Que demodés estes do metal, todos xuntiños, prendéndolle lume ás rúas, enfrontándose á policía.
Estimados traballadores do metal: duro con eles, cos empresarios, coa policía, co mobiliario urbano e co que faga falta. A dignidade dos traballadores e os seus dereitos están por riba de calqueira das cousas anteriores. Eu emociónome ao ver as barricadas na Porta do Sol, as cargas contra os antidisturbios, as moreas humanas tomando as rúas, celebrando o poder do seu número, a festa da súa forza. Significa que non todo está perdido, que nestes tempos de fondísima reación temos un exemplo a seguir, un modelo a imitar, uns alguéns a quen admirar sen reservas. Grazas.
albert camus
Llega siempre un momento en el que hay que elegir entre la contemplación y la acción. Eso se llama hacerse hombre. Esos desgarramientos son espantosos. Pero para un corazón orgulloso no hay término medio.
Reescribir los textos de Camus en el ordenador es un placer maravilloso. Los momentos que más disfruto en el blog son aquellos en los que escribo los textos de otros. De alguna manera saboreo cada palabra, mientras que al leer hago algo diferente, con más calado pero menos intensidad. La lectura es una red en la que se me quedan los pensamientos prendidos. La reescritura es como hacer barro con la boca. Te pringas de algo viscoso, pero el sabor a tierra húmeda hace que te exploten los sentidos. Para un corazón orgulloso no hay término medio. Habría sido un buen escriba, un amanuense entregado. Eso se llama hacerse hombre. Sin embargo, los textos ajenos no deben ser demasiado largos o uno se empacha de ellos, como cuando de niño te dejan tomarte los dos pisos de las cajas de galletas surtidas. Al llegar al final de la segunda bandeja intuyes que lo que estás haciendo va contra la raíz de tu deseo. Esos desgarramientos son espantosos. Hace calor y aún no he elegido. Sí que lo he hecho. No estoy contento.
Llega siempre un momento en el que hay que elegir entre la contemplación y la acción. Eso se llama hacerse hombre. Esos desgarramientos son espantosos. Pero para un corazón orgulloso no hay término medio.
Reescribir los textos de Camus en el ordenador es un placer maravilloso. Los momentos que más disfruto en el blog son aquellos en los que escribo los textos de otros. De alguna manera saboreo cada palabra, mientras que al leer hago algo diferente, con más calado pero menos intensidad. La lectura es una red en la que se me quedan los pensamientos prendidos. La reescritura es como hacer barro con la boca. Te pringas de algo viscoso, pero el sabor a tierra húmeda hace que te exploten los sentidos. Para un corazón orgulloso no hay término medio. Habría sido un buen escriba, un amanuense entregado. Eso se llama hacerse hombre. Sin embargo, los textos ajenos no deben ser demasiado largos o uno se empacha de ellos, como cuando de niño te dejan tomarte los dos pisos de las cajas de galletas surtidas. Al llegar al final de la segunda bandeja intuyes que lo que estás haciendo va contra la raíz de tu deseo. Esos desgarramientos son espantosos. Hace calor y aún no he elegido. Sí que lo he hecho. No estoy contento.
o tempo do pensamento inútil
Toda opinión é igual de respetable. É o principio básico do noso tempo, e recolle unha idea enganosa acerca da liberdade e unha especie de falso principio regulador da igualdade. Penso moito acerca disto ultimamente. Porque só atopo opinións que non son capaz de respetar. E emisores de opinión que deberían estar calados, en nome da igualdade e da liberdade que, se nos di, de forma repetitiva, conforman de maneira fundacional as nosas sociedades.
Hoxe tivemos unha especie de festa nocturna no colexio. Unha celebración astronómica (no sentido literal da palabra) promovida pola anpa con telescopios e chocolate a media noite. Moitos pais e moitos alumnos, moi boa noite, música en directo e bo ambiente. Sen luces, entre a romería e o evento científico, todos resultamos máis próximos. Non poder verse de todo rebaixa as liñas defensivas do día a día. Un retira as barreiras máis exteriores e déixase levar. Unha exalumna de fai dez anos cóntame a que se dedica actualmente e o seu periplo último en casas okupadas, montando mesas redondas, conferencias, obradoiros, ciclos de cinema pola xeografía galaica. Fala con entusiasmo pero o seu discurso ráchase cando me conta que case ninguén vai as actividades que preparan con tanto esforzo. En cambio, aos concertos que montamos, sempre ven unha morea de xente. Que está moi ben, pero dame rabia, non todo pode reducirse a cervexa e música e porros. A miña xeracion, sentencia, está atrofiada. Tes sorte, dígolle, a miña xa está morta, xa só somos un puñado de zombis camiñando entre unha morea de ruidos e opinións. Incapaces de atopar algo que sexa de verdade. Algo pequeno alomenos que esté nos arredores dalgunha verdade. Despedímonos despois de ver Saturno nun dos telescopios. Prometo asistir a algunha das actividades. Ambolos dous sabemos que é mentira. Pero a velada estivo ben, para que estropear a representación. O zombi dille adeus á rapaza que empeza a albiscar o sentido da palabra "desencanto". O zombi queda en medio da negrura do patio, rodeado de telescopios preguntándose onde fun parar. Que é todo isto. Que cousa sou. Cando morrín sen darme conta e porqué sigo en pé. Que fago coas miñas opinións de merda sobre min mesmo e sobre o mundo e sobre a xente. Como as borro. Como me reseteo. Quero deixar isto.
Toda opinión é igual de respetable. É o principio básico do noso tempo, e recolle unha idea enganosa acerca da liberdade e unha especie de falso principio regulador da igualdade. Penso moito acerca disto ultimamente. Porque só atopo opinións que non son capaz de respetar. E emisores de opinión que deberían estar calados, en nome da igualdade e da liberdade que, se nos di, de forma repetitiva, conforman de maneira fundacional as nosas sociedades.
Hoxe tivemos unha especie de festa nocturna no colexio. Unha celebración astronómica (no sentido literal da palabra) promovida pola anpa con telescopios e chocolate a media noite. Moitos pais e moitos alumnos, moi boa noite, música en directo e bo ambiente. Sen luces, entre a romería e o evento científico, todos resultamos máis próximos. Non poder verse de todo rebaixa as liñas defensivas do día a día. Un retira as barreiras máis exteriores e déixase levar. Unha exalumna de fai dez anos cóntame a que se dedica actualmente e o seu periplo último en casas okupadas, montando mesas redondas, conferencias, obradoiros, ciclos de cinema pola xeografía galaica. Fala con entusiasmo pero o seu discurso ráchase cando me conta que case ninguén vai as actividades que preparan con tanto esforzo. En cambio, aos concertos que montamos, sempre ven unha morea de xente. Que está moi ben, pero dame rabia, non todo pode reducirse a cervexa e música e porros. A miña xeracion, sentencia, está atrofiada. Tes sorte, dígolle, a miña xa está morta, xa só somos un puñado de zombis camiñando entre unha morea de ruidos e opinións. Incapaces de atopar algo que sexa de verdade. Algo pequeno alomenos que esté nos arredores dalgunha verdade. Despedímonos despois de ver Saturno nun dos telescopios. Prometo asistir a algunha das actividades. Ambolos dous sabemos que é mentira. Pero a velada estivo ben, para que estropear a representación. O zombi dille adeus á rapaza que empeza a albiscar o sentido da palabra "desencanto". O zombi queda en medio da negrura do patio, rodeado de telescopios preguntándose onde fun parar. Que é todo isto. Que cousa sou. Cando morrín sen darme conta e porqué sigo en pé. Que fago coas miñas opinións de merda sobre min mesmo e sobre o mundo e sobre a xente. Como as borro. Como me reseteo. Quero deixar isto.
propaganda política sicotrónica
É case a 1.00 am. Mentres remato un traballo no ordenador teño a tele de fondo, facéndome compaña. Nun lapso de dez minutos voan pola pantalla da caixa tonta varios spots de propaganda política que oscilan entre o bizarre-movie e o corto gravado co mobil á saída de clase: PUM-J (partido por un mundo más justo), CDS, frente nacional, AES (qué coño significa), PCPE (coa música de matrix de fondo), falange española, rosa díez, PACMA, Extremadura Unida, MSR (movimiento social revolucionario), Izquierda Anticapitalista, democracia nacional, POSI, unicón comunista reunificada, partido humanista, solidaridad por pincipio, PSA (sen citroen), falange auténtica, familia unida, unión centrista liberal... e cando remata o lote, de súpeto, volta a empezar todo. Cada partido, 30 segundos. Un loop extravagante polas diferenzas irresolubles entre os seus fragmentos. Non podo evitar pensar que neste revolto de siglas hai algo de verdade asomando con timidez tras a penuria de medios destes vídeos caseiros. Algunhas persoas das que saen falando semellan crer no que din. Semellan ser algúns alguéns, sen apelidos, nin cartos, nin intereses empresariais detrás. Hai outros mundos.
É case a 1.00 am. Mentres remato un traballo no ordenador teño a tele de fondo, facéndome compaña. Nun lapso de dez minutos voan pola pantalla da caixa tonta varios spots de propaganda política que oscilan entre o bizarre-movie e o corto gravado co mobil á saída de clase: PUM-J (partido por un mundo más justo), CDS, frente nacional, AES (qué coño significa), PCPE (coa música de matrix de fondo), falange española, rosa díez, PACMA, Extremadura Unida, MSR (movimiento social revolucionario), Izquierda Anticapitalista, democracia nacional, POSI, unicón comunista reunificada, partido humanista, solidaridad por pincipio, PSA (sen citroen), falange auténtica, familia unida, unión centrista liberal... e cando remata o lote, de súpeto, volta a empezar todo. Cada partido, 30 segundos. Un loop extravagante polas diferenzas irresolubles entre os seus fragmentos. Non podo evitar pensar que neste revolto de siglas hai algo de verdade asomando con timidez tras a penuria de medios destes vídeos caseiros. Algunhas persoas das que saen falando semellan crer no que din. Semellan ser algúns alguéns, sen apelidos, nin cartos, nin intereses empresariais detrás. Hai outros mundos.
una mentira pequeña
El domingo pasado vuelvo de Santiago a Vigo en tren. Hacía mil años y, la verdad, esperaba algo más tras tanto tiempo. Pero las inercias de la renfe (adif, creo que se llama ahora) igualan a las de la enseñanza. Un bocata cutre en el bar de la estación. Un periódico y una revista y un libro que traía conmigo. El paisaje se desliza lentamente tras las ventanas y me sumerjo en mis lecturas sin una sola pizca de nostalgia de otros viajes en otros tiempos, cuando cada trayecto en tren era una excusa para entregarse a una forma morbosa de melancolía de la que me he aburrido hace décadas. Absorbido por la lectura tardo un rato en entender que alguien se dirige a mí: tú, adonde vas, tú. Levanto la mirada, veo a un hombre fornido con una gorra raída y unas manos gigantescas y la cara muy colorada que me insiste tú, adonde vas, tú. Hago mis apuestas mentales y digo ehm... a Pontevedra. No me vales. Bien. Cambia de objetivo, se dirige a una chica sentada frente a él, tú, adonde vas, tú. A Vigo. Ah, me puedes despertar en Arcade. Sí. La chica vuelve a su lectura. Pasan los kilómetros, pasa la estación de Pontevedra. El hombre me mira indignado. Puedo oír sus pensamientos. Evito mirarle. El tren llega a Arcade. El hombre se levanta pesadamente, me mira un instante, pienso en sus manos, tan grandes. Se baja. El tren arranca y la silueta del hombre se desdibuja. Vuelvo a mi libro, pero ya no soy capaz de leer. Me pierdo en el paisaje que me observa desde fuera de la ventana. Se está bien.
El domingo pasado vuelvo de Santiago a Vigo en tren. Hacía mil años y, la verdad, esperaba algo más tras tanto tiempo. Pero las inercias de la renfe (adif, creo que se llama ahora) igualan a las de la enseñanza. Un bocata cutre en el bar de la estación. Un periódico y una revista y un libro que traía conmigo. El paisaje se desliza lentamente tras las ventanas y me sumerjo en mis lecturas sin una sola pizca de nostalgia de otros viajes en otros tiempos, cuando cada trayecto en tren era una excusa para entregarse a una forma morbosa de melancolía de la que me he aburrido hace décadas. Absorbido por la lectura tardo un rato en entender que alguien se dirige a mí: tú, adonde vas, tú. Levanto la mirada, veo a un hombre fornido con una gorra raída y unas manos gigantescas y la cara muy colorada que me insiste tú, adonde vas, tú. Hago mis apuestas mentales y digo ehm... a Pontevedra. No me vales. Bien. Cambia de objetivo, se dirige a una chica sentada frente a él, tú, adonde vas, tú. A Vigo. Ah, me puedes despertar en Arcade. Sí. La chica vuelve a su lectura. Pasan los kilómetros, pasa la estación de Pontevedra. El hombre me mira indignado. Puedo oír sus pensamientos. Evito mirarle. El tren llega a Arcade. El hombre se levanta pesadamente, me mira un instante, pienso en sus manos, tan grandes. Se baja. El tren arranca y la silueta del hombre se desdibuja. Vuelvo a mi libro, pero ya no soy capaz de leer. Me pierdo en el paisaje que me observa desde fuera de la ventana. Se está bien.
ceremonia
Voy el fin de semana a la boda de un familiar. El ritual es el tradicional, entendido como tal la secuencia misa-fotos-comida pantagruélica-barra libre-bailes. Miro el proceso desde fuera, intentando desentrañar sus claves entre canción y canción en la iglesia, entre canapé y canapé en el restaurante. Pienso en Levi-Strauss: el rito es la ceremonia que nos permite acceder al mito. El rito da vida a una narración. O al menos la escenifica. Entre copa y copa pienso, la capacidad de atracción de ésto consiste en que está montado como una obra de teatro. Todo el mundo es, a la vez, actor y público. Las ceremonias son los pocos instantes de la existencia en los que uno se sabe el guión, se guía por un argumento que ya está escrito. Se siguen los pasos de otros pero a la manera propia. La repetición nos reconforta. El ritual nos permite ser actores interpretándonos a nosotros mismos. Durante la comida una miniorquesta de tres anima la fiesta. Lo rocambolesco y el esperpento son parte fundamental del proceso. Un fotógrafo da órdenes, a modo de regidor, a modo de director de escena. La gente profiere "viva los novios" y "que se besen" y se aplaude a sí misma. Los actores se felicitan entre ellos. Los protagonistas son una excusa. El ritual se estira en una tarde interminable en la que la gente come como si el mundo estuviera al borde de algo grave. Se simula inicialmente la ebriedad como paso previo a su entrega a ella. Hay ancianos bailando con chicas jóvenes y abuelas que se entregan al pasodoble con adolescentes imberbes. En esta ceremonia que persigue la perpetuación del orden social existente se suspenden temporalmente algunas convenciones y aparentemente se permite cierto exceso que habitualmente es censurado. Como no sé que hacer hago fotos. Me escondo tras la cámara y disfruto al modo voyeur del caos bajo control, del exceso medido que sanciona la entrada a la existencia ordenada de la vida en pareja para dos personas. El rito, sin embargo, ya no tiene substancia. Es puro fuego de artificio que trata de encubrir de forma chillona la muerte por putrefacción del mito del matrimonio, del mito del amor para toda la vida. Vivan los novios. Brindemos.
Voy el fin de semana a la boda de un familiar. El ritual es el tradicional, entendido como tal la secuencia misa-fotos-comida pantagruélica-barra libre-bailes. Miro el proceso desde fuera, intentando desentrañar sus claves entre canción y canción en la iglesia, entre canapé y canapé en el restaurante. Pienso en Levi-Strauss: el rito es la ceremonia que nos permite acceder al mito. El rito da vida a una narración. O al menos la escenifica. Entre copa y copa pienso, la capacidad de atracción de ésto consiste en que está montado como una obra de teatro. Todo el mundo es, a la vez, actor y público. Las ceremonias son los pocos instantes de la existencia en los que uno se sabe el guión, se guía por un argumento que ya está escrito. Se siguen los pasos de otros pero a la manera propia. La repetición nos reconforta. El ritual nos permite ser actores interpretándonos a nosotros mismos. Durante la comida una miniorquesta de tres anima la fiesta. Lo rocambolesco y el esperpento son parte fundamental del proceso. Un fotógrafo da órdenes, a modo de regidor, a modo de director de escena. La gente profiere "viva los novios" y "que se besen" y se aplaude a sí misma. Los actores se felicitan entre ellos. Los protagonistas son una excusa. El ritual se estira en una tarde interminable en la que la gente come como si el mundo estuviera al borde de algo grave. Se simula inicialmente la ebriedad como paso previo a su entrega a ella. Hay ancianos bailando con chicas jóvenes y abuelas que se entregan al pasodoble con adolescentes imberbes. En esta ceremonia que persigue la perpetuación del orden social existente se suspenden temporalmente algunas convenciones y aparentemente se permite cierto exceso que habitualmente es censurado. Como no sé que hacer hago fotos. Me escondo tras la cámara y disfruto al modo voyeur del caos bajo control, del exceso medido que sanciona la entrada a la existencia ordenada de la vida en pareja para dos personas. El rito, sin embargo, ya no tiene substancia. Es puro fuego de artificio que trata de encubrir de forma chillona la muerte por putrefacción del mito del matrimonio, del mito del amor para toda la vida. Vivan los novios. Brindemos.
safety car en pista!
Un día desta semana van vir os examinadores que fan o informe PISA ao meu colexio. Malia que non se dan os resultados por centro, senón o global de toda Galicia, reina certa inquietude disimulada entre nós. Por unha banda, un non está moi acostumado a que unha instancia externa avalíe os resultados do seu traballo. Pola outra, a idea de que a educación é comparable a unha fábrica de automóbiles na cal a calidade examínase comprobando in situ as deficiencias do produto final dame noxo directamente. Moitos dos meus alumnos de 4º da ESO andan propoñendo abertamente un boicot a esta actividade. Os motivos son variados, pero poden resumirse en dous: para que facer un exame que non lles vai servir para nada, e, como no, a actitude bartleby, prefería non facelo. Simpatizo con eles.
A tendencia contemporánea é considerar o ensino como unha instancia xeneradora de man de obra máis ou menos cualificada que debe reproducir o esquema da desigualdade sobre o cal se fundamenta a nosa sociedade. Neste senso son dos que viven nunha contradición vital flagrante: mentras penso que a escola debe xogar un papel emancipador -como explica marabillosamente Jacques Rancière no "maestro ignorante"- as miñas prácticas docentes fanlle o xogo ao sistema educativo: fago exames (o máis clasista dos sistemas de control do rendimento escolar), dou "clases maxistrais" "explicativas" (como facían os meus profes de fai mil anos), xogo cos absurdos dos meus propios sistemas de cualificación ("tes un 4,999, síntoo, estás suspenso"), apenas me preocupo pola atención aos estudantes máis problemáticos (descargo o traballo no profesorado de apoio) e manteño en pé todo o tinglado educativo que considera a aprendizaxe como unha carreira de obstáculos na cal hai que ir saltando unha sucesión de vallas interminable.
Gustaríame poder rachar con todo isto. Mandar á merda a miña forma de dar as clases, de avaliar, de cualificar e de estruturar a miña actividade conformada arredor deste modelo que reproduce o esquema diso que Bordieu chamou "a ditadura dos intelixentes". Teño algunhas ideas e o apoio de moitos dos meus compañeiros, teño certos medios a miña disposición e o desacougo permanente que me empuxa a facer o cambio. Porén, se o penso demasiado síntoo un pánico descontrolado. Non creo o suficiente na alternativa que pretendo. Non son o bó que debería ser para soster o esforzo da transformación. Quero militar nun tipo de entrega profesional pero non atopo as forzas. Láiome da miña parálise mentras pecho os ollos e trato de experimentar esa lentitude que sinten os pilotos de fórmula un cando hai un accidente e sae o coche de seguridade. Trato de estirar a pausa, sabendo que antes o despois terei que pisar de novo o acelerador a fondo.
Maldición. Que hostia estou a facer.
Un día desta semana van vir os examinadores que fan o informe PISA ao meu colexio. Malia que non se dan os resultados por centro, senón o global de toda Galicia, reina certa inquietude disimulada entre nós. Por unha banda, un non está moi acostumado a que unha instancia externa avalíe os resultados do seu traballo. Pola outra, a idea de que a educación é comparable a unha fábrica de automóbiles na cal a calidade examínase comprobando in situ as deficiencias do produto final dame noxo directamente. Moitos dos meus alumnos de 4º da ESO andan propoñendo abertamente un boicot a esta actividade. Os motivos son variados, pero poden resumirse en dous: para que facer un exame que non lles vai servir para nada, e, como no, a actitude bartleby, prefería non facelo. Simpatizo con eles.
A tendencia contemporánea é considerar o ensino como unha instancia xeneradora de man de obra máis ou menos cualificada que debe reproducir o esquema da desigualdade sobre o cal se fundamenta a nosa sociedade. Neste senso son dos que viven nunha contradición vital flagrante: mentras penso que a escola debe xogar un papel emancipador -como explica marabillosamente Jacques Rancière no "maestro ignorante"- as miñas prácticas docentes fanlle o xogo ao sistema educativo: fago exames (o máis clasista dos sistemas de control do rendimento escolar), dou "clases maxistrais" "explicativas" (como facían os meus profes de fai mil anos), xogo cos absurdos dos meus propios sistemas de cualificación ("tes un 4,999, síntoo, estás suspenso"), apenas me preocupo pola atención aos estudantes máis problemáticos (descargo o traballo no profesorado de apoio) e manteño en pé todo o tinglado educativo que considera a aprendizaxe como unha carreira de obstáculos na cal hai que ir saltando unha sucesión de vallas interminable.
Gustaríame poder rachar con todo isto. Mandar á merda a miña forma de dar as clases, de avaliar, de cualificar e de estruturar a miña actividade conformada arredor deste modelo que reproduce o esquema diso que Bordieu chamou "a ditadura dos intelixentes". Teño algunhas ideas e o apoio de moitos dos meus compañeiros, teño certos medios a miña disposición e o desacougo permanente que me empuxa a facer o cambio. Porén, se o penso demasiado síntoo un pánico descontrolado. Non creo o suficiente na alternativa que pretendo. Non son o bó que debería ser para soster o esforzo da transformación. Quero militar nun tipo de entrega profesional pero non atopo as forzas. Láiome da miña parálise mentras pecho os ollos e trato de experimentar esa lentitude que sinten os pilotos de fórmula un cando hai un accidente e sae o coche de seguridade. Trato de estirar a pausa, sabendo que antes o despois terei que pisar de novo o acelerador a fondo.
Maldición. Que hostia estou a facer.
trazar la línea
Hay una raya que separa las cosas. Antes de traspasarla el mundo es de una manera. Me gusta un concepto badiouano: ruptura inmanente. Cuando el acontecimiento ocurre se tambalean los saberes establecidos. Las opiniones vuelan por los aires. El acontecimiento determina la aparición de una verdad, y, en este proceso, se constituye un sujeto que no preexistía a éste. Toda esta palabrería me rechifla. Le doy vueltas a cada concepto obsesivamente. El sujeto no preexiste, se constituye. Es existencialismo en estado puro reformulado. Miro la realidad desde la ventana que proporciona el edificio badiouano. Veo acontecimientos por doquier. Veo como la verdad aparece en los encuentros con lo real: el amor, la actividad política del militante comprometido, el arte o la ciencia. Veo el mal en el simulacro del acontecimiento. Entiendo la frase principal de "la ética" como un mandato: liquidemos la ética consensual y acatemos la ética de las verdades. Que consiste en ser fiel a una fidelidad. Que consiste en tener un interés desinteresado. Adoro esta jerga. Su artificio encubre una veta palpitante de algo que se intuye cierto. Hay una resonancia en mí. Fidelidad a una fidelidad. Practicar el interés desinteresado. Cada uno es una singularidad múltiple. En los procesos de ruptura inmanente nos constituimos como sujetos concretos. La verdad es lo que nos sostiene. El mal es el simulacro del acontecimiento. Tengo una colección de mantras que repito todas las noches antes de acostarme. Desentrañemos el mal. Digamos con claridad qué es el bien. El bien es la verdad. La verdad surge del encuentro con lo real. El encuentro con lo real es el acontecimiento. Dejemos las opiniones para lo que sirven: para cumplir una función comunicativa.
Ruptura inmanente.
...
Hay una raya que separa las cosas. Antes de traspasarla el mundo es de una manera. Me gusta un concepto badiouano: ruptura inmanente. Cuando el acontecimiento ocurre se tambalean los saberes establecidos. Las opiniones vuelan por los aires. El acontecimiento determina la aparición de una verdad, y, en este proceso, se constituye un sujeto que no preexistía a éste. Toda esta palabrería me rechifla. Le doy vueltas a cada concepto obsesivamente. El sujeto no preexiste, se constituye. Es existencialismo en estado puro reformulado. Miro la realidad desde la ventana que proporciona el edificio badiouano. Veo acontecimientos por doquier. Veo como la verdad aparece en los encuentros con lo real: el amor, la actividad política del militante comprometido, el arte o la ciencia. Veo el mal en el simulacro del acontecimiento. Entiendo la frase principal de "la ética" como un mandato: liquidemos la ética consensual y acatemos la ética de las verdades. Que consiste en ser fiel a una fidelidad. Que consiste en tener un interés desinteresado. Adoro esta jerga. Su artificio encubre una veta palpitante de algo que se intuye cierto. Hay una resonancia en mí. Fidelidad a una fidelidad. Practicar el interés desinteresado. Cada uno es una singularidad múltiple. En los procesos de ruptura inmanente nos constituimos como sujetos concretos. La verdad es lo que nos sostiene. El mal es el simulacro del acontecimiento. Tengo una colección de mantras que repito todas las noches antes de acostarme. Desentrañemos el mal. Digamos con claridad qué es el bien. El bien es la verdad. La verdad surge del encuentro con lo real. El encuentro con lo real es el acontecimiento. Dejemos las opiniones para lo que sirven: para cumplir una función comunicativa.
Ruptura inmanente.
...
involución
O novo presidente da Xunta de Galicia presume de carecer de ideoloxía. El defínese a si mesmo como un "xestor". Claro, isto non é ideoloxía, e xestión. É o que ten ser de extremo centro. Dentro de pouco a esta involución chamaranlle progreso. E ao destrozo total da nosa paisaxe costeira chamaranlle... eu aposto por "creación de riqueza e emprego respetuosos co medio ambiente". Anotemos. Primeira "feijoada". E non leva nin cinco minutos no sillón.
O novo presidente da Xunta de Galicia presume de carecer de ideoloxía. El defínese a si mesmo como un "xestor". Claro, isto non é ideoloxía, e xestión. É o que ten ser de extremo centro. Dentro de pouco a esta involución chamaranlle progreso. E ao destrozo total da nosa paisaxe costeira chamaranlle... eu aposto por "creación de riqueza e emprego respetuosos co medio ambiente". Anotemos. Primeira "feijoada". E non leva nin cinco minutos no sillón.
regresión
Un alumno mío se dedica últimamente a escribir la letra de esta canción por las mesas. Sin quererlo me ha devuelto a algún momento indeterminado de la década de los noventa, cuando era (más) gilipollas y odiaba oír este tema por todas partes. Ahora me gusta, casi a mi pesar, y de alguna manera quisiera volver a escucharlo por todas partes, a todas horas.
Eso sí, Thom Yorke es de hostia. En este vídeo hasta me recuerda a Paris Hilton cuando pone los labios como si estuviera a punto de empezar a succionar algo. Jo, qué duro ser un icono juvenil.
Un alumno mío se dedica últimamente a escribir la letra de esta canción por las mesas. Sin quererlo me ha devuelto a algún momento indeterminado de la década de los noventa, cuando era (más) gilipollas y odiaba oír este tema por todas partes. Ahora me gusta, casi a mi pesar, y de alguna manera quisiera volver a escucharlo por todas partes, a todas horas.
Eso sí, Thom Yorke es de hostia. En este vídeo hasta me recuerda a Paris Hilton cuando pone los labios como si estuviera a punto de empezar a succionar algo. Jo, qué duro ser un icono juvenil.
a decepción é unha ciencia exacta
Dou as notas de fin do trimestre. Tres días máis e collemos vacacións. Sempre tomo nota da pelexa encarnizada por un punto ou dous nas calificacións. O que pode pide un tres se ten un dous, e o rapaz que ten un seis chora por un sete en base a exercicios non valorados correctamente, a actitudes positivas cara o traballo non apreciadas ou simplemente por-que-yo-lo-valgo. Todo se discute cando entrego os exames. É unha práctica que fomento. Que me poñan a proba e que busquen os erros nas miñas correcións, nos meus criterios, nas miñas preguntas. Todos os que avaliamos e xulgamos somos humanos e polo tanto falibles. Que polo menos aprendan a poñer en cuestión esa autoridade de merda que nos concede o feito de poñer notas. Cando rematan as clases moitos saen triunfantes, en especial os catros ou catros con cincos que levan un cinco. Pensan que, dalgunha forma pouco clara, saíron gañadores. Non saben que a súa victoria é o único que me satisface de todo este proceso absurdo de poñer exames, notas, recuperacións. Os que non conseguen nada me miran con certa carraxe. A súa decepción é unha medida do meu fracaso. O seu abatimento delimita a inutilidade do meu traballo. Esta profesión está condeada a desaparecer, demasiado sufrimento gratuito para (non) aprender cousas que son irrelevantes case por completo a menos que un quera levar adiante estudios universitarios nunha materia específica.
A gran pregunta para o século XXI: qué cousa é a educación (en especial a secundaria)? e, son necesarios os profesores para conseguila? e, que imos facer con todos eses edificios chamados escolas cando xa non sexan necesarios, que imos facer os tipos que damos clase e que non servimos para nada máis?
Dou as notas de fin do trimestre. Tres días máis e collemos vacacións. Sempre tomo nota da pelexa encarnizada por un punto ou dous nas calificacións. O que pode pide un tres se ten un dous, e o rapaz que ten un seis chora por un sete en base a exercicios non valorados correctamente, a actitudes positivas cara o traballo non apreciadas ou simplemente por-que-yo-lo-valgo. Todo se discute cando entrego os exames. É unha práctica que fomento. Que me poñan a proba e que busquen os erros nas miñas correcións, nos meus criterios, nas miñas preguntas. Todos os que avaliamos e xulgamos somos humanos e polo tanto falibles. Que polo menos aprendan a poñer en cuestión esa autoridade de merda que nos concede o feito de poñer notas. Cando rematan as clases moitos saen triunfantes, en especial os catros ou catros con cincos que levan un cinco. Pensan que, dalgunha forma pouco clara, saíron gañadores. Non saben que a súa victoria é o único que me satisface de todo este proceso absurdo de poñer exames, notas, recuperacións. Os que non conseguen nada me miran con certa carraxe. A súa decepción é unha medida do meu fracaso. O seu abatimento delimita a inutilidade do meu traballo. Esta profesión está condeada a desaparecer, demasiado sufrimento gratuito para (non) aprender cousas que son irrelevantes case por completo a menos que un quera levar adiante estudios universitarios nunha materia específica.
A gran pregunta para o século XXI: qué cousa é a educación (en especial a secundaria)? e, son necesarios os profesores para conseguila? e, que imos facer con todos eses edificios chamados escolas cando xa non sexan necesarios, que imos facer os tipos que damos clase e que non servimos para nada máis?
la hora (idiota) del planeta
¿Soy el único al que esta iniciativa le parece, además de estúpida, profundamente autocomplaciente y onanista ideológicamente hablando? ¿soy el único que se revuelve al ver los vídeos de Alejandro Sanz pidiéndonos que apaguemos la luz por el bien del planeta? ¿soy el único que se sorprende de la capacidad de nuestras sociedades para trivializar cualquier cuestión por grave que sea y convertirla en carne de espectaculillos en los que se apela a los sentimientos para resolver cuestiones que se juegan en el terreno de político? ¿soy el único al que el deslizamiento de la política hacia el terreno de la moral le produce escalofríos de pánico?
(ya sé que no soy el único, pero es que a mi alrededor hay tal entusiasmo con la gilipollez ésta que tenía que desahogarme)
¿Soy el único al que esta iniciativa le parece, además de estúpida, profundamente autocomplaciente y onanista ideológicamente hablando? ¿soy el único que se revuelve al ver los vídeos de Alejandro Sanz pidiéndonos que apaguemos la luz por el bien del planeta? ¿soy el único que se sorprende de la capacidad de nuestras sociedades para trivializar cualquier cuestión por grave que sea y convertirla en carne de espectaculillos en los que se apela a los sentimientos para resolver cuestiones que se juegan en el terreno de político? ¿soy el único al que el deslizamiento de la política hacia el terreno de la moral le produce escalofríos de pánico?
(ya sé que no soy el único, pero es que a mi alrededor hay tal entusiasmo con la gilipollez ésta que tenía que desahogarme)
expedientes x
Dende o día posterior á victoria do pp, chegan ao meu colexio puntualmente 35 exemplares diarios do xornal "el mundo" que ninguén pediu. O enigma é considerable e invita a pensar mal, non sei de que ou de quen, pero mal mal. Falei cos de administración, coa directora, co xerente, co secretario. Ninguén sabe de onde saen os 35 exemplares nin quen os paga. Amontonados na secretaría, rematan formando unha pila de 175 ao chegar o venres. Nese momento, a profesora de plástica de 4ª de primaria, acompañada por dous rapaces da ESO, os recolle e os leva á súa clase para utilizalos nas súas clases. Non como lectura, claro. Malia a xustiza poética na resolución final desta situación, sigo preguntándome a que se debe este tirar xornais por tirar. Ao mellor ten algo que ver con esta nova.
Dende o día posterior á victoria do pp, chegan ao meu colexio puntualmente 35 exemplares diarios do xornal "el mundo" que ninguén pediu. O enigma é considerable e invita a pensar mal, non sei de que ou de quen, pero mal mal. Falei cos de administración, coa directora, co xerente, co secretario. Ninguén sabe de onde saen os 35 exemplares nin quen os paga. Amontonados na secretaría, rematan formando unha pila de 175 ao chegar o venres. Nese momento, a profesora de plástica de 4ª de primaria, acompañada por dous rapaces da ESO, os recolle e os leva á súa clase para utilizalos nas súas clases. Non como lectura, claro. Malia a xustiza poética na resolución final desta situación, sigo preguntándome a que se debe este tirar xornais por tirar. Ao mellor ten algo que ver con esta nova.
religión como moral, moral como política y política como religión
El pp vuelve a sacar a los obispos a la calle. Si viviéramos en un estado laico la noticia sería anecdótica. Pero en un país en el que los ministros juran sus cargos ante un crucifijo tamaño king-size, en el que existen los sacerdotes castrenses y en el cual el ministerio de educación paga el sueldo de los profes de religión sin poder elegirlos, el tema no es baladí. El motivo, esta vez, tras el apocalipsis de la familia y el lavado de cerebro que se lleva a cabo en las aulas tras la asignatura de EpD, es el del aborto. El tema es de los realmente complejos y graves. Para mí, lo suficiente como para que cualquiera de las posturas ante él esté salpicada de dudas considerables respecto a su fundamento último. Pero la postura del episcopado es, intelectualmente hablando, ofensiva, grosera y lindante con la de compañeros de viaje como los ayatollahs iraníes o los rabinos ultraortodoxos israelíes.
Pongámonos en el lugar de los obispos: si la religión destila una moral determinada, entonces ésta debe ser la norma que rija la vida pública. Si la norma que debe regir la vida pública es trascendente, remitiendo a una verdad última, entonces la política, que es la herramienta con la cual los humanos dirimimos nuestras diferencias en el plano simbólico para no andar a tiros, carece de contenido. Si la política carece de contenido, entonces sobran el poder legislativo, el ejecutivo y el judicial. Por lo tanto, bastaría poner a un obispo al frente del gobierno y dejar que él legisle, ejecute y juzgue de acuerdo a la norma suprema. Por lo tanto, las opciones son dos: democracia o teocracia. Como lo segundo no va a ser, saquemos los crucifijos y las monjas y las familias numerosas a la calle y comparemos a los niños con los linces y a las mujeres que abortan con delincuentes que sólo merecen la cárcel.
Entendámonos. Las juergas callejeras que promete la curia española sólo son la manifestación de una impotencia. Que la disfruten.
El pp vuelve a sacar a los obispos a la calle. Si viviéramos en un estado laico la noticia sería anecdótica. Pero en un país en el que los ministros juran sus cargos ante un crucifijo tamaño king-size, en el que existen los sacerdotes castrenses y en el cual el ministerio de educación paga el sueldo de los profes de religión sin poder elegirlos, el tema no es baladí. El motivo, esta vez, tras el apocalipsis de la familia y el lavado de cerebro que se lleva a cabo en las aulas tras la asignatura de EpD, es el del aborto. El tema es de los realmente complejos y graves. Para mí, lo suficiente como para que cualquiera de las posturas ante él esté salpicada de dudas considerables respecto a su fundamento último. Pero la postura del episcopado es, intelectualmente hablando, ofensiva, grosera y lindante con la de compañeros de viaje como los ayatollahs iraníes o los rabinos ultraortodoxos israelíes.
Pongámonos en el lugar de los obispos: si la religión destila una moral determinada, entonces ésta debe ser la norma que rija la vida pública. Si la norma que debe regir la vida pública es trascendente, remitiendo a una verdad última, entonces la política, que es la herramienta con la cual los humanos dirimimos nuestras diferencias en el plano simbólico para no andar a tiros, carece de contenido. Si la política carece de contenido, entonces sobran el poder legislativo, el ejecutivo y el judicial. Por lo tanto, bastaría poner a un obispo al frente del gobierno y dejar que él legisle, ejecute y juzgue de acuerdo a la norma suprema. Por lo tanto, las opciones son dos: democracia o teocracia. Como lo segundo no va a ser, saquemos los crucifijos y las monjas y las familias numerosas a la calle y comparemos a los niños con los linces y a las mujeres que abortan con delincuentes que sólo merecen la cárcel.
Entendámonos. Las juergas callejeras que promete la curia española sólo son la manifestación de una impotencia. Que la disfruten.
resaca post-electoral (I)
Temos catro anos. Saber o que hai é fundamental para darlle a volta. A realidade non mola. Pero adaptarse comodamente ás súas reglas co pretexto da insignificancia do propio actuar é situarse no campo da reacción radical. Xoguemos a algo.
La política parlamentaria, tal como se practica hoy, no consiste en absoluto en fijar objetivos derivados de algunos principios y en darse los medios para alcanzarlos. Consiste en transformar en opinión consensual resignada (aunque evidentemente inestable) el espectáculo de la economía. Por sí misma la economía no es ni buena ni mala; no es el lugar de ningún valor (salvo el valor de la mercancía y el dinero como equivalente general). Como tal, "va" más o menos bien. La política es el momento subjetivo o valorizante de esta exterioridad neutra. Pues las posibilidades cuyo movimiento pretende organizar están, en realidad de antemano circunscritas y anuladas por la neutralidad externa del referente económico. De tal manera que la subjetividad general se remite inevitablemente a una suerte de impotencia malhumorada, cuya vacuidad encubren las elecciones y las frases hechas de los jefes de partido.
[Alan Badiou, la ética, fragmento do cap. III "la ética, figura del nihilismo"]
Temos catro anos. Saber o que hai é fundamental para darlle a volta. A realidade non mola. Pero adaptarse comodamente ás súas reglas co pretexto da insignificancia do propio actuar é situarse no campo da reacción radical. Xoguemos a algo.
La política parlamentaria, tal como se practica hoy, no consiste en absoluto en fijar objetivos derivados de algunos principios y en darse los medios para alcanzarlos. Consiste en transformar en opinión consensual resignada (aunque evidentemente inestable) el espectáculo de la economía. Por sí misma la economía no es ni buena ni mala; no es el lugar de ningún valor (salvo el valor de la mercancía y el dinero como equivalente general). Como tal, "va" más o menos bien. La política es el momento subjetivo o valorizante de esta exterioridad neutra. Pues las posibilidades cuyo movimiento pretende organizar están, en realidad de antemano circunscritas y anuladas por la neutralidad externa del referente económico. De tal manera que la subjetividad general se remite inevitablemente a una suerte de impotencia malhumorada, cuya vacuidad encubren las elecciones y las frases hechas de los jefes de partido.
[Alan Badiou, la ética, fragmento do cap. III "la ética, figura del nihilismo"]
galician state of mind
I cant seem to face up to the facts
Im tense and nervous and i
Cant relax
I cant sleep cause my beds on fire
Dont touch me Im a real live wire
Psycho killer
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
Psycho killer
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
You start a conversation you cant even finish it.
Youre talkin a lot, but youre not sayin anything.
When I have nothing to say, my lips are sealed.
Say something once, why say it again?
Psycho killer,
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
Psycho killer
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
(* spoken interlude in french *)
Psycho killer,
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
Psycho killer,
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
Oh oh oh oh oh oh oh oh....
I cant seem to face up to the facts
Im tense and nervous and i
Cant relax
I cant sleep cause my beds on fire
Dont touch me Im a real live wire
Psycho killer
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
Psycho killer
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
You start a conversation you cant even finish it.
Youre talkin a lot, but youre not sayin anything.
When I have nothing to say, my lips are sealed.
Say something once, why say it again?
Psycho killer,
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
Psycho killer
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
(* spoken interlude in french *)
Psycho killer,
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
Psycho killer,
Quest que cest
Fa fa fa fa fa fa fa fa fa far better
Run run run run run run run away
Oh oh oh oh oh oh oh oh....
pactos contra natura o menos
Durante los últimos cinco años todos los cargos del partido popular se han dedicado, entre otras cosas, a descalificar con toda la artillería posible la labor de gobierno del partido socialista, a cuestionar su legitimidad democrática y a gritar a los cuatro vientos que el gobierno de Zapatero estaba llevando a cabo cosas como la balcanización de España, la destrucción de la familia, la intromisión en el derecho de los padres a educar a sus hijos, la negociación con terroristas, el abandono de las víctimas del terrorismo, la destrucción de la economía española o la eliminación de puestos de trabajo patrios en favor de extranjeros indocumentados. Por no hablar de la teoría de la conspiración según la cual el PSOE y ETA están detrás de los atentados del 11-M.
Es decir, el partido popular ha venido a decirnos que en los últimos cinco años las tesis de la extrema derecha son las suyas. Que el gobierno legítimo salido de las urnas en 2004 y 2008 es en realidad un peligro para los propios españoles que lo eligieron. El partido popular ha dejado en el aire que "ésto" está en una situación límite que alguien tiene que corregir. Y todos sabemos qué entiende la derecha española por "corregir" una situación.
Con todos éstos antecendentes, el PSOE, en un acto que parece una suerte de hara-kiri político anuncia un pacto en Euskadi entre su partido y el partido popular. Parece ser que el argumento principal es que es un pacto "natural". Lo más "lógico". Lo mejor "democráticamente".
De pronto éstos cinco años de confrontación llevada más allá de cualquier límite político normal parece que no han existido. El partido popular es una opción lógica para pactar. Una opción válida. La opción correcta.
Con ello, el PSOE da por buenos todos los insultos, todas las acusaciones, toda la gresca callejera que el PP ha montado estos años de la mano de obispos, nostálgicos del franquismo y grupúsculos de extrema derecha encumbrados a la gloria mediática. Viene a decirnos, aquí no ha pasado nada, éstos no son mala gente, no son nuestros adversarios reales, estamos en el mismo barco.
Vienen a decirnos, nuestro adversario real es el PNV. Ésos que se han limitado a votar los presupuestos éstos cinco años. Ésos que nos han apoyado en el tema con ETA. Ésos que nos han sacado las castañas del fuego en votaciones apuradas en el congreso. Ésos que nos han defendido de los ataques rabiosos del PP. Ésos son nuestros adversarios de verdad.
Vienen a decirnos, somos unos mierdas que, por contentar a cierto electorado indeciso que puede votar al PP, vamos a ir de su mano. Vamos a ponernos la etiqueta de "constitucionalistas". Vamos a ganarnos el respeto de la COPE y del Mundo y de La Razón y de Libertad Digital. Vamos a ser la izquierda de derechas que les mola a ellos.
Vienen a decirnos, si eres de izquierdas, ya sabes quienes somos: el partido de mierda que pacta con la peor derecha de Europa. La vergüenza de cualquiera que los haya votado estos años insoportables. Los hijos de puta que prefieren vender la moto del patriotismo de pandereta a transformar la sociedad haciendo políticas verdaderas de izquierdas.
Por qué todo tiene que ser tan nauseabundo.
Durante los últimos cinco años todos los cargos del partido popular se han dedicado, entre otras cosas, a descalificar con toda la artillería posible la labor de gobierno del partido socialista, a cuestionar su legitimidad democrática y a gritar a los cuatro vientos que el gobierno de Zapatero estaba llevando a cabo cosas como la balcanización de España, la destrucción de la familia, la intromisión en el derecho de los padres a educar a sus hijos, la negociación con terroristas, el abandono de las víctimas del terrorismo, la destrucción de la economía española o la eliminación de puestos de trabajo patrios en favor de extranjeros indocumentados. Por no hablar de la teoría de la conspiración según la cual el PSOE y ETA están detrás de los atentados del 11-M.
Es decir, el partido popular ha venido a decirnos que en los últimos cinco años las tesis de la extrema derecha son las suyas. Que el gobierno legítimo salido de las urnas en 2004 y 2008 es en realidad un peligro para los propios españoles que lo eligieron. El partido popular ha dejado en el aire que "ésto" está en una situación límite que alguien tiene que corregir. Y todos sabemos qué entiende la derecha española por "corregir" una situación.
Con todos éstos antecendentes, el PSOE, en un acto que parece una suerte de hara-kiri político anuncia un pacto en Euskadi entre su partido y el partido popular. Parece ser que el argumento principal es que es un pacto "natural". Lo más "lógico". Lo mejor "democráticamente".
De pronto éstos cinco años de confrontación llevada más allá de cualquier límite político normal parece que no han existido. El partido popular es una opción lógica para pactar. Una opción válida. La opción correcta.
Con ello, el PSOE da por buenos todos los insultos, todas las acusaciones, toda la gresca callejera que el PP ha montado estos años de la mano de obispos, nostálgicos del franquismo y grupúsculos de extrema derecha encumbrados a la gloria mediática. Viene a decirnos, aquí no ha pasado nada, éstos no son mala gente, no son nuestros adversarios reales, estamos en el mismo barco.
Vienen a decirnos, nuestro adversario real es el PNV. Ésos que se han limitado a votar los presupuestos éstos cinco años. Ésos que nos han apoyado en el tema con ETA. Ésos que nos han sacado las castañas del fuego en votaciones apuradas en el congreso. Ésos que nos han defendido de los ataques rabiosos del PP. Ésos son nuestros adversarios de verdad.
Vienen a decirnos, somos unos mierdas que, por contentar a cierto electorado indeciso que puede votar al PP, vamos a ir de su mano. Vamos a ponernos la etiqueta de "constitucionalistas". Vamos a ganarnos el respeto de la COPE y del Mundo y de La Razón y de Libertad Digital. Vamos a ser la izquierda de derechas que les mola a ellos.
Vienen a decirnos, si eres de izquierdas, ya sabes quienes somos: el partido de mierda que pacta con la peor derecha de Europa. La vergüenza de cualquiera que los haya votado estos años insoportables. Los hijos de puta que prefieren vender la moto del patriotismo de pandereta a transformar la sociedad haciendo políticas verdaderas de izquierdas.
Por qué todo tiene que ser tan nauseabundo.
escoitado na conferencia de onte de fernández liria
(Textual ao 99%)
"Un estado de dereito [refírese ás democracias occidentais] cunha lei de extranxería é un campo de concentración inverso onde as finanzas internacionais fan a labor das cámaras de gas."
"O que Kant chama a mancha pútrida da humanidade é esa tendencia a considerar que un é bó simplemente porque non tivo a oportunidade de facer o mal."
"Todos os gobernos democráticos realmente de esquerdas que houbo durante o século XX remataron igual: cun golpe de estado."
(Todo a propósito do intento (desesperado? de eso ía inicialmente a conferencia) de buscar a conexión kantiana co pensamento marxista, o vínculo deste coa ilustración e a necesidade de expurgar en Marx a influencia hegeliana.)
Algunhas ligazóns interesantes aquí, aquí e acá. Como anécdota, resaltar que o Fernández Liria foi guionista do programa de televisión "la bola de cristal".
(Textual ao 99%)
"Un estado de dereito [refírese ás democracias occidentais] cunha lei de extranxería é un campo de concentración inverso onde as finanzas internacionais fan a labor das cámaras de gas."
"O que Kant chama a mancha pútrida da humanidade é esa tendencia a considerar que un é bó simplemente porque non tivo a oportunidade de facer o mal."
"Todos os gobernos democráticos realmente de esquerdas que houbo durante o século XX remataron igual: cun golpe de estado."
(Todo a propósito do intento (desesperado? de eso ía inicialmente a conferencia) de buscar a conexión kantiana co pensamento marxista, o vínculo deste coa ilustración e a necesidade de expurgar en Marx a influencia hegeliana.)
Algunhas ligazóns interesantes aquí, aquí e acá. Como anécdota, resaltar que o Fernández Liria foi guionista do programa de televisión "la bola de cristal".
gran torino: historia de un (otro) doblaje criminal
El otro día fui al cine a ver gran torino la última película de Clint Eastwood. Está bastante bien, Clint se autoparodia como justiciero seudofascista, se ríe un poco de los viejos medio gagás que votan a los republicanos y sueltan frases como "estas son las cosas que hacen grande a este país", y hace su pequeña aportación a ese gesto tan bonito que es aceptar el mundo que está ya encima de nosotros (habitualmente éramos nosotros los que estábamos sobre él, pero esa es otra historia), lleno de inmigrantes asiáticos y tradiciones culturales que, gracias a al arte de la gastronomías podemos comprender en unas pocas lecciones. Bien alto. Suena a despedida y a canto del cisne y a testamento cinematográfico en plan "que otros sigan, yo ya no doy más de mí, estoy viejo, agotado, quiero morir tranquilo". Pero no son las virtudes cinematográficas de la película (básicamente una: te ríes bastante) lo que quiero glosar aquí, sino el delito que supone el doblaje cuando uno va a ver una película extranjera.
Veamos. Uno paga por ver a unos actores actuar de acuerdo a un guión más o menos decente. De eso va el cine. Parte de la actuación es el cómo hablan. Parte fundamental de su presencia escénica, diría yo, por eso odio vehementemente a Penélope Cruz, por poner un ejemplo sin maldad. El actor, dicen los entendidos, debe quemar la pantalla con su presencia. Debe abrasar nuestros ojos. Pero claro. Si uno se enfrenta a Clint Eastwood con todas esas arrugas que dicen "confieso que he vivido", con ese ceño fruncido y esa mirada de ira angustiada, lo último que espera es que abra la boca y uno escuche a Constantino Romero (que tiene una voz bastante guay, pero no). Y claro. Si uno no paga por escuchar a CR (ya puede hacerlo gratis gracias a la publicidad de colchones Lomónaco), ya no digamos a la banda de dobladores tarados que se encargan del resto del reparto, en especial de los pandilleros coreanos e hispanos, que hablan de una manera tan marciana que uno no sabe si realmente está perdido en la traducción o si la traducción lo va a perder a uno de un momento a otro.
Si la excusa es mejorar la comprensión de la película, alguien debería decir a los responsables de doblaje que en realidad lo que están haciendo es levantar un muro insalvable entre ella y el espectador. El doblaje, de hecho, es un muro que no hay forma de esquivar. Se te cae encima continuamente, cada palabra como un ladrillo en los oídos (perdón por la metáfora barata). Al primer minuto ya estás fuera de la película, sintiéndote estafado, timado, engañado y a punto de morir ahogado por el derrumbamiento. Después de dos horas tienes ganas de levantarte de la butaca, acercarte a la pantalla y decir alguna barbaridad. Pero no, te lo tragas todo. Llegas entonces a casa y, tras poner el bittorrent a funcionar, mientras escuchas los mensajes institucionales contra las descargas ilegales, sonríes para ti mientras piensas, ésta va por timarme siete euros, de nuevo.
El otro día fui al cine a ver gran torino la última película de Clint Eastwood. Está bastante bien, Clint se autoparodia como justiciero seudofascista, se ríe un poco de los viejos medio gagás que votan a los republicanos y sueltan frases como "estas son las cosas que hacen grande a este país", y hace su pequeña aportación a ese gesto tan bonito que es aceptar el mundo que está ya encima de nosotros (habitualmente éramos nosotros los que estábamos sobre él, pero esa es otra historia), lleno de inmigrantes asiáticos y tradiciones culturales que, gracias a al arte de la gastronomías podemos comprender en unas pocas lecciones. Bien alto. Suena a despedida y a canto del cisne y a testamento cinematográfico en plan "que otros sigan, yo ya no doy más de mí, estoy viejo, agotado, quiero morir tranquilo". Pero no son las virtudes cinematográficas de la película (básicamente una: te ríes bastante) lo que quiero glosar aquí, sino el delito que supone el doblaje cuando uno va a ver una película extranjera.
Veamos. Uno paga por ver a unos actores actuar de acuerdo a un guión más o menos decente. De eso va el cine. Parte de la actuación es el cómo hablan. Parte fundamental de su presencia escénica, diría yo, por eso odio vehementemente a Penélope Cruz, por poner un ejemplo sin maldad. El actor, dicen los entendidos, debe quemar la pantalla con su presencia. Debe abrasar nuestros ojos. Pero claro. Si uno se enfrenta a Clint Eastwood con todas esas arrugas que dicen "confieso que he vivido", con ese ceño fruncido y esa mirada de ira angustiada, lo último que espera es que abra la boca y uno escuche a Constantino Romero (que tiene una voz bastante guay, pero no). Y claro. Si uno no paga por escuchar a CR (ya puede hacerlo gratis gracias a la publicidad de colchones Lomónaco), ya no digamos a la banda de dobladores tarados que se encargan del resto del reparto, en especial de los pandilleros coreanos e hispanos, que hablan de una manera tan marciana que uno no sabe si realmente está perdido en la traducción o si la traducción lo va a perder a uno de un momento a otro.
Si la excusa es mejorar la comprensión de la película, alguien debería decir a los responsables de doblaje que en realidad lo que están haciendo es levantar un muro insalvable entre ella y el espectador. El doblaje, de hecho, es un muro que no hay forma de esquivar. Se te cae encima continuamente, cada palabra como un ladrillo en los oídos (perdón por la metáfora barata). Al primer minuto ya estás fuera de la película, sintiéndote estafado, timado, engañado y a punto de morir ahogado por el derrumbamiento. Después de dos horas tienes ganas de levantarte de la butaca, acercarte a la pantalla y decir alguna barbaridad. Pero no, te lo tragas todo. Llegas entonces a casa y, tras poner el bittorrent a funcionar, mientras escuchas los mensajes institucionales contra las descargas ilegales, sonríes para ti mientras piensas, ésta va por timarme siete euros, de nuevo.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
Este sitio está baixo as condicións dunha licencia Creative Commons.
RSS Feed. Feito con Blogger. Plantilla Modern Clix, deseñada por Rodrigo Galindez. Modern Clix blogger template por Introblogger.