Hoxe morreu Rafael Berrio aos 56 anos de idade e, parece ser, tras unha longa enfermidade. Tiven a sorte de velo en directo un par de veces. Transmitía un tipo de fraxilidade física que se contrapoñía coa forza do seu carácter. Un cantautor sensible e afiado moi lonxe de todos os tópicos ao uso sobre este tipo de músicos, capaz de falar de todo o importante desde a complexidade e sen caer nunca no sentimentalismo a partir dun discurso musical cheo de matices e referencias de todo tipo, tanto estritamente musicais como literarias ou artísticas. Eu resumo as súas cancións nestas catro: "Mis amigos", "Las pequeñas cosas", "Simulacro" e "La alegría de vivir". Un cóctel de desesperación e celebración do existente, de laio polo que desaparece co paso do tempo e de elexía pola intensidade e a paixón de estar vivos. Como dicían no capítulo un da segunda tempada de Westworld: "qué o real? Aquilo que é insubstituíble".
Non me esquezo desta versión de "Guillermine" (de La Buena Vida), que grabou con Rosa Martí para o disco homenaxe a Pedro San Martín (o baixista de La Buena Vida, que morrera nun accidente de tráfico en 2011). Esta, e a súa versión de "Tormenta en la mañana de la vida", debín escoitalas un millón de veces nun momento de fin de ciclo moi doente fai case unha década. Grazas Rafa.
-----
A vida dentro de casa segue polo seu raíl. Un tren que non vai a ningures. Un tren que é unha illa que é un pantano (e paro que non se me ocorren máis comparacións fáciles). O tempo detido pero transcorrendo pese a todo. Estamos na Nostromo pero o Alien non vai saír de ningún estómago, máis ben morrerá dentro de nos mentres consumimos o tempo da nosa condena. Levo dez dos dezaoito días metido na miña habitación por se collín o bicho para non contaxiar a Cris. Se mo din a priori non o crería nin tolo. Xa non teño febre nin dores nin malestar dende fai tres días. Gardarei a reclusión habitacional ata pasar os días nos que se supón que, se tiven o virus, xa non son perigoso para ninguén. Non sei se somos moi estúpidos e estamos a comportarnos irracionalmente polos motivos correctos ou se somos demasiado calculadores e é o noso exceso de racionalidade o que nos está a foder de mala maneira. Nin sequera sei se este antagonismo está ben formulado. Parfitt don´t approve it, fixo. Segue a sorprenderme a facilidade de adaptación á movida esta. A sinxeleza coa que aceptamos o noso novo estatus. Preocúpame saber que, probablemente, podería estar así moito máis tempo se fora necesario. As novas apuntan a que moi posiblemente ata primeiros de maio non podamos volver a levar unha vida "normal". A cuestión é: que vai quedar das "vidas normais" despois de todo isto? Deixamos atrás un porto ao que probablemente xa nunca poderemos regresar. A "vida normal" é un concepto moooi 2019. Estamos noutra época, témome: a de non esperar nada do futuro excepto a degradación de todo o existente. Polo menos das miñas facultades escritoras. (Xa non eran moitas) ((xa che entendimos)) (((vale))).
Non me esquezo desta versión de "Guillermine" (de La Buena Vida), que grabou con Rosa Martí para o disco homenaxe a Pedro San Martín (o baixista de La Buena Vida, que morrera nun accidente de tráfico en 2011). Esta, e a súa versión de "Tormenta en la mañana de la vida", debín escoitalas un millón de veces nun momento de fin de ciclo moi doente fai case unha década. Grazas Rafa.
-----
A vida dentro de casa segue polo seu raíl. Un tren que non vai a ningures. Un tren que é unha illa que é un pantano (e paro que non se me ocorren máis comparacións fáciles). O tempo detido pero transcorrendo pese a todo. Estamos na Nostromo pero o Alien non vai saír de ningún estómago, máis ben morrerá dentro de nos mentres consumimos o tempo da nosa condena. Levo dez dos dezaoito días metido na miña habitación por se collín o bicho para non contaxiar a Cris. Se mo din a priori non o crería nin tolo. Xa non teño febre nin dores nin malestar dende fai tres días. Gardarei a reclusión habitacional ata pasar os días nos que se supón que, se tiven o virus, xa non son perigoso para ninguén. Non sei se somos moi estúpidos e estamos a comportarnos irracionalmente polos motivos correctos ou se somos demasiado calculadores e é o noso exceso de racionalidade o que nos está a foder de mala maneira. Nin sequera sei se este antagonismo está ben formulado. Parfitt don´t approve it, fixo. Segue a sorprenderme a facilidade de adaptación á movida esta. A sinxeleza coa que aceptamos o noso novo estatus. Preocúpame saber que, probablemente, podería estar así moito máis tempo se fora necesario. As novas apuntan a que moi posiblemente ata primeiros de maio non podamos volver a levar unha vida "normal". A cuestión é: que vai quedar das "vidas normais" despois de todo isto? Deixamos atrás un porto ao que probablemente xa nunca poderemos regresar. A "vida normal" é un concepto moooi 2019. Estamos noutra época, témome: a de non esperar nada do futuro excepto a degradación de todo o existente. Polo menos das miñas facultades escritoras. (Xa non eran moitas) ((xa che entendimos)) (((vale))).
Publicar un comentario