Paso os días 22 e 23 de marzo nese estado pastoso ao que da lugar a mestura de febre e da súa ausencia, adormentando e espertando en tramos de dúas ou tres horas, comendo o que pouco que me pide o corpo e convertendo a visita diaria á ducha no momento máis destacado do día. Chamo ao teléfono do coronavirus, conto os meus síntomas e fanme un diagnóstico exprés: "ten gripe, garde repouso e non salga de casa". A noite de onte esperto de madrugada cunha explosión de náuseas e gañas de vomitar que logo remiten e déixanme de volta no ciclo de períodos de sono e vixilia dos días anteriores. Hoxe vou mellor, escaso de forzas pero -afortunado de min- sentíndome querido e recibindo os mellores coidados do mundo. Nalgún momento de lucidez o luns vexo a última das pelis da saga "Resident Evil" (de 2016 xa!!!) e descubro que, no fondo de toda a trama Umbrella, había un grupo de multimillonarios que estaban crioxenizados á espera de que o T-virus acabara con todos os terrícolas para voltar logo sendo os escasos habitantes dun planeta limpo de pesados seres humanos sen pasta. Malia ser un filme horrible -que desperdicio de tempo e de cartos mimá- ver á Mila Jovovich mallar ao multimillonario líder responsable da idea deixoume bastante bo sabor de boca.
Onte, un pouco mellor en xeral, púxenme a ver a segunda temporada de Westworld dende a cama (descubrín que xa hai unha terceira! (emoticona de xesto concentrado con gota de sudor (tres veces))). De momento está a resultarme excesivamente grave debido ás súas irritantes pretensións transcendentais -ai eses diálogos- pero, ao tempo, abraiante tanto no nivel visual como na narración das miles de historias paralelas que se van bifurcando e confluíndo sobre o parque infinito que dá nome á serie. Ao igual que en Resident Evil, a responsabilidade de todo o mal que se desata é dos multimillonarios que queren ser inmortais. Penso que tantos avisos por parte da ficción audiovisual mainstream non deberían caer en saco roto: se esta franxa da humanidade está traballando -por activa ou por pasiva- en desfacerse da maioría do resto de nós teremos que facer algo canto antes!
------------
Onte pola tarde, nun dos meus escasos momentos de lucidez, comecei coa lectura de "Razones y personas", o libro de Derek Parfitt que merquei no Nadal e que levaba esperando meses para ler. En momentos como este láiome por non ter o nivel de inglés necesario para ler o libro na lingua orixinal e ter que contentarme coa súa versión en castelán (emoticona do tipo coa man cubríndolle a cara). Tomo notas ao tolo sabendo que nalgún momento a propia lectura acabará por absorberme e deixarei de lado o proceso de anotar por resultar demasiado interruptivo (existe esta palabra?) (o dicionario online da RAG é claro: non) (vaia, a min gústame)
(e xa, que teño que poñerme con Westworld)
Onte, un pouco mellor en xeral, púxenme a ver a segunda temporada de Westworld dende a cama (descubrín que xa hai unha terceira! (emoticona de xesto concentrado con gota de sudor (tres veces))). De momento está a resultarme excesivamente grave debido ás súas irritantes pretensións transcendentais -ai eses diálogos- pero, ao tempo, abraiante tanto no nivel visual como na narración das miles de historias paralelas que se van bifurcando e confluíndo sobre o parque infinito que dá nome á serie. Ao igual que en Resident Evil, a responsabilidade de todo o mal que se desata é dos multimillonarios que queren ser inmortais. Penso que tantos avisos por parte da ficción audiovisual mainstream non deberían caer en saco roto: se esta franxa da humanidade está traballando -por activa ou por pasiva- en desfacerse da maioría do resto de nós teremos que facer algo canto antes!
------------
Onte pola tarde, nun dos meus escasos momentos de lucidez, comecei coa lectura de "Razones y personas", o libro de Derek Parfitt que merquei no Nadal e que levaba esperando meses para ler. En momentos como este láiome por non ter o nivel de inglés necesario para ler o libro na lingua orixinal e ter que contentarme coa súa versión en castelán (emoticona do tipo coa man cubríndolle a cara). Tomo notas ao tolo sabendo que nalgún momento a propia lectura acabará por absorberme e deixarei de lado o proceso de anotar por resultar demasiado interruptivo (existe esta palabra?) (o dicionario online da RAG é claro: non) (vaia, a min gústame)
 |
Publicar un comentario