Día 8 da corentena

Onte o día voou de maneira inexplicable. As rutinas diarias estiráronse preguiceiramente: o almorzo demorouse, a ducha foi como unha visita ao balneario, facer a comida converteuse nun delicado proceso artesanal de resultados mediocres, a sesta, entre documentais de animais na 2 -son marabillosos, por certo, pena que so atenda durante quince minutos-, prolongouse perigosamente, abundaron as videochamadas a esgalla, as visitas ao tuiter fora de hora e houbo un exceso de atención ao whatsapp. A tele-ponte pareceuse bastante a unha ponte normal, moito movemento e pouca actividade. Non dimos feito nin as nosas series de exercicios habituais. Nos grupos de whatsapp baixou a circulación de idioteces variadas e algunhas conversa nun dos grupos do cole acadaron niveis inesperados de profundidade. Parece que a saturación de memes e vídeos comeza a deixar sitio a un tipo de comunicación máis centrada en saber dos outros que en obter o like instantáneo a partir das tonterías compartidas. O subidón de dopamina que produce saber que do outro lado alguén está a rir con algo que enviamos: non hai nada máis aditivo nin máis esgotador. Pero ao mellor pode que rematemos fartos de tanto chute e necesitados doutra clase de estímulos cerebrais, máis relacionados coas pausas longas, a atención prolongada e a concentración. Como dicía tan fermosamente Benjamin, "o aburrimento e o paxaro que incuba o ovo da creatividade". Sen paxaro non hai ovo.

Con todo, aconteceu algo importante: o streaming de Luis Montero na canle de youtube da Fundación Mallorca Literaria a partir do seu texto "La realidad supera a la (ciencia) ficción. Tres apuntes morales sobre la pandemia." A partir das teses do seu libro "Dejad que las máquinas vengan a mi" sobre o Principio de Humanidade Suficiente, analizou o estado no que nos atopamos instalados a conta da pandemia vírica. A destrución do suxeito como entidade política, a redefinición dos outros (os outros que son case-eu e cos que compartimos unha especie de intimidade colectiva fronte aos outros-radicais "os que están do outro lado do palo selfie"), o invivible da vida neste momento do capitalismo, a redución da existencia a mini-traballadores mini-consumidores devorados polo que el chama "a zona", as moreas de outros que nin sequera teñen acceso a tal zona na que aínda queda un resto de confort material, o mundo das consecuencias que crean as súas causas, a sociedade que virá convertida nun inmenso mercado sen lei unha vez que caia toda a estrutura social e política (como se ve na película "joker")... Mil e un temas para os que a pandemia do coronavirus serve como catalizador que separa as figuras do primeiro plano do telón de fondo. Quedei con dúas frases coas que resoei persoalmente: "[A propósito do que veña tras a pandemia:] vivimos entre el optimismo salvaje y la guerra civil global. A dónde iremos a parar?" e "Este alejamiento forzado hace que recuperemos la necesidad de acercarnos a los demás mediante la palabra: recuperarnos como entes que hablan en vez de como entes que ejecutan."

Rematado o streaming tiña gañas de darlle un abrazo. Escoitalo sempre estimula a miña necesidade de seguir pensando, de non conformarme co-que-hai, de esforzarme por tratar de entender aínda sabendo que navegamos nun océano de informacións contraditorias no que nos custa un mundo distinguir o relevante do innecesario. Lembreime dos catro días que pasamos con el en setembro. Que privilexio!

 Xa pola noite descargueime a primeira parte do videoxogo "Monument Valley" un prodixio estético que me tivo dúas horas enganchado como un parvo. Máis dopamina en trailers para o meu escacharrado lóbulo prefrontal (emoticonos de cara sudorosa). Metido na cama seguín lendo a novela "tan poca vida", libro brutal sobre a masculinidade terminal do século XXI. Tan poca vida. Exacto.