Esta noite durmín bastante mal (ao contrario que o resto das noites ata agora). Acalorado e con dores variados tomeime a temperatura varias veces entre as catro da mañá es as catro da tarde: 36.7, 36.9, 37.1, 37.4, 37.2, unha leve febrícula que deixoume coa dúbida: pillei o virus? e, se foi así, en que momento? Pasei o día nese estado intermedio entre o sono e un estar desperto tipo boxeador a piques de caer redondo. Sen comer pero bebendo auga cada pouco, preguntándome se esta especie de síntomas gripais -febrícula, dor de costas- apuntan a que o bicho está pasando polo meu corpo ou que. Por riba, dubido: chamarei ao teléfono no que se dá conta dos casos? A miña idea inicial era facelo inmediatamente pero a medida que fun atopándome mellor preferín deixalo á espera de como estea hoxe pola noite. Xunto a Cris fago un plan de confinamento na casa (bastante básico): eu quedo na habitación ata que se pase o período no cal un se pode dar por curado (14 días dende os primeiros síntomas) e ela no resto do piso. A dous metros de distancia excepto para comer algo (hoxe case nada, mañá veremos). Mirámonos con certa preocupación pero contemos a expresión desta. O feito de estar aquí diante refórzame na idea de que non estou moi mal.
----
(36.5, respiro aliviado á espera do que pase esta noite)
-----
Dando voltas na cama lembrei un par de párrafos de "Proust y los signos" de Deleuze que me levan perseguindo fai un tempo:
Cal é a verdade que sae ao noso encontro neste momento de confinamento no fogar, cal é esa violencia que nos vai obrigar a pensar e buscar o verdadeiro da situación? Miro ao meu arredor. Cando salgo ás oito a aplaudir á ventá saúdo a veciños que non sabía que existían. Falamos coa complicidade dos que van navegando nun barco que ameaza con afundirse. Isto é novo para todos nós. Nos xornais moita xente reclama un reforzo inmediato do público -como se iso fora posible despois de catro décadas de desfeita neoliberal-, unha reclamación de deixar atrás a lóxica do beneficio como única guía moral para o noso mundo. Como di Luis, a verdade desta situación é a invibilidade contemporánea da vida, reducida a parte dun proceso no cal a nosa subxectividade é irrelevante, e esa invibilidade simplemente pasou ao primeiro plano das nosas preocupacións agora que estamos, como case todo o engrenaxe, varados nos nosos pisos tratando de darlle sentido ao tempo. Dicía Slavoj Zizek que o carácter permanentemente acelerado do capitalismo parecía non admitir unha imaxe estática del. Porén, continuaba, a imaxe existe: o vertedoiro. O capitalismo en repouso é a acumulación de restos, de lixo, de sobras. Agora mesmo a maioría da poboación conformamos ese vertedoiro: somos como os entullos e os cascallos do sistema, intercambiables, prescindibles, suprimibles no mecanismo de produción do mundo. E a violencia desta verdade é a que debería mover o noso pensamento e a nosa acción se tal cousa aínda é posible.
----
(36.5, respiro aliviado á espera do que pase esta noite)
-----
Dando voltas na cama lembrei un par de párrafos de "Proust y los signos" de Deleuze que me levan perseguindo fai un tempo:
A equivocación da filosofía consiste en presupoñer en nós unha boa vontade do pensar, un desexo, un amor natural do verdadeiro. Por isto a filosofía só chega a verdades abstractas que non comprometen a ninguén e non transforman nada. As ideas formadas pola intelixencia pura só teñen unha verdade lóxica, unha verdade posible, cuxa elección é arbitraria.
[...]
A verdade nunca é o produto dunha boa vontade previa, senón o resultado dunha violencia no pensamento. [...] A verdade depende dun encontro con algo que nos obriga a pensar e a buscar o verdadeiro.
Cal é a verdade que sae ao noso encontro neste momento de confinamento no fogar, cal é esa violencia que nos vai obrigar a pensar e buscar o verdadeiro da situación? Miro ao meu arredor. Cando salgo ás oito a aplaudir á ventá saúdo a veciños que non sabía que existían. Falamos coa complicidade dos que van navegando nun barco que ameaza con afundirse. Isto é novo para todos nós. Nos xornais moita xente reclama un reforzo inmediato do público -como se iso fora posible despois de catro décadas de desfeita neoliberal-, unha reclamación de deixar atrás a lóxica do beneficio como única guía moral para o noso mundo. Como di Luis, a verdade desta situación é a invibilidade contemporánea da vida, reducida a parte dun proceso no cal a nosa subxectividade é irrelevante, e esa invibilidade simplemente pasou ao primeiro plano das nosas preocupacións agora que estamos, como case todo o engrenaxe, varados nos nosos pisos tratando de darlle sentido ao tempo. Dicía Slavoj Zizek que o carácter permanentemente acelerado do capitalismo parecía non admitir unha imaxe estática del. Porén, continuaba, a imaxe existe: o vertedoiro. O capitalismo en repouso é a acumulación de restos, de lixo, de sobras. Agora mesmo a maioría da poboación conformamos ese vertedoiro: somos como os entullos e os cascallos do sistema, intercambiables, prescindibles, suprimibles no mecanismo de produción do mundo. E a violencia desta verdade é a que debería mover o noso pensamento e a nosa acción se tal cousa aínda é posible.
Publicar un comentario