Pásame continuamente. Toda a miña fobia a ese negocio inmenso que é o deporte profesional acaba aplastada polo peso do hábito. Case sen darme conta acabo atrapado polas imaxes do evento deportivo que estea a celebrarse: unha eurocopa, un mundial de algo, uns campeonatos europeos de atletismo ou de bádminton a cabalo facendo o pino. Dá igual. A miña educación como espectador deportivo é firme, pétrea, das poucas cousas sólidas que existen na miña vida. Un monumento granítico erixido en honor da capacidade de emocionarse coas virtudes diso que chaman "o que pode(n) un(s) corpo(s)". Mirando algo cara atrás penso que o momento fundacional (e polo tanto, inevitablemente falso) podería situarse nun Expaña-Iugoslavia de 1977 clasificatorio para o mundial de Arxentina no cal a miña familia extensa transmitiume o virus da espectadorcite, esa enfermidade que che leva a asistir fascinado tanto a unha partida de cuartos de final de ping-pong masculino como a un clasificatorio Expaña-Polonia de waterpolo feminino sen levantar os ollos da televisión. Dame a risa frouxa cando escoito falar de que se os adolescentes están enganchados aos seu móbiles e ás redes sociais e o perigo do youtube e do tiktok. Nós, os xa case (case?) vellos que nacimos a principios dos setentas do século XX, poderiamos dar unha masterclass sobre o que é estar enganchado a unha pantalla, dunha forma máis rudimentaria pero igual de insana, dos centos de miles de horas perdidas (perdidas?) contemplando toda clase de enfrontamentos, algúns poucos realmente sublimes, outros moderadamente interesantes e a maioría vergonzantes por completo, como a nosa propia condición de espectadores.
Sucedeume, unha vez máis, coa Eurocopa do pasado xuño e sucédeme agora cos Xogos Olímpicos de Tokio (a miña intención era escribir isto así: "Xogo$ Olímpico$", pero corteime). Deixado atrás o esforzo de lembrar nomes e resultados como facía anos ha, entrégome ao pracer idiota de ver correr, chimpar, súar, tremar, berrar e chorar a centos de monomaníacos hiperprofesionais. Os corpos movéndose baixo un control estrito, convertidos en robots de carne, "máquinas brandas" que dicía William Burroughs. Iso tan básico que explica o éxito dos bós gags do cinema mudo. Os golpes, as carreiras, os saltos, as colisións: nada máis fascinante que a busca do límite físico alleo baixo circunstancias de presión extrema.
Sei de todo o negocio que hai detrás. Das transformacións -para mal- que sofren as cidades que soportan tales eventos baixo a presión dos grandes capitais internacionais e a servidume dos dirixentes políticos locais (penso nos degraciados habitantes desa Barcelona que xa non voltou a ser a mesma tras 1992). Das historias sórdidas que hai detrás dos dirixentes da cousa (como esquecer o pasado falanxista do funesto Samaranch). Da exaltación nacionalista inevitable asociada aos triunfos deportivos. Do blanqueamento de moitos dirixentes e reximes políticos grazas aos éxitos derivados da participación. Pese a todo iso, nas horas algo tristes de fraqueza que seguen ás comidas e ás ceas non poido evitar caer rendido. Uns cuartos de final de hípica no cal os cabalos fan cousas superantinaturais montados por unha banda de fillos de oligarcas económicos? Veña, estou dentro! Unha fase clasificatoria de Ping-Pong entre unha expañola de nome chinés que destroza a unha adversaria de Moldavia ou dun país próximo? Gimme more!!!
Non estou orgulloso, pero antes dábame certa vergoña e agora xa non. Imaxino que asumir que un sempre foi case todo o que odia forma parte do proceso de envellecer: xa non hai moito tempo para facerse ilusións sobre un mesmo. Iso si que é unha verdadeira olimpiada. E sen medallas.
Publicar un comentario