O fillo de Costa-Gravas dirixe isto:
Deixando de lado as consideracións artísticas, chámame a atención que os sensibeis donos de youtube retiraran o vídeo da súa páxina, cando non parecen molestarlles demasiado os vídeos de pelexas, malleiras e humillacións variadas que un atopa con facilidade na súa páxina. Co agravante de que isto, con toda esa suposta violencia da que falan algúns titulares de prensa só é unha ficción. Ás veces teño a sensación de que todas estas polémicas falsas teñen unha intención oculta que non dou comprendido. A quen lle sorprende que youtube prohíba unha ficción e tolere vídeos reais moito peores no seu sitio web? A min non. A quen lle sorprende que os donos de youtube pensen que un vídeo no que sae xente reventada mediante efectos especiais é peor para o seu negocio que os vídeos caseiros con hostias e humillacións de verdade? A min non. A lóxica de youtube é a do noso tempo: máximo beneficio co mínimo custo. As representacións de certas violencias son un custo inasumible. Os beneficios da violencia real son altamente beneficiosas. Viva o mal, viva o capital. Etc.
Amosando publicacións coa etiqueta música. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta música. Amosar todas as publicacións
Bye Mark
Esperaba ver a sparklehorse nalgunha edición vindeira do sinsal. Xa non poderá ser. Menuda racha levamos.
detour
He ido a ver un concierto-espectáculo de detour, el dúo musical formado por Iria Piñeiro (voz, bailes, monólogos) y Manuel Santamaría (piano, paciencia, saber estar). Me he reído tanto que aún no termino de creérmelo. La excusa argumental es una especie de autobiografía cantada de Lolita Castañer Rabas, cordobesa del 31, interpretada por una Iria Piñeiro que derrocha sobre el escenario una inteligencia y una presencia escénica muy poco corrientes. El dúo, instalado en una suerte de pequeño cabaret ambulante, entre comentario y comentario va desgranando versiones risueñas de estándares del jazz, el swing o de la bossanova, atreviéndose incluso con una hilarante versión de "la zarzamora" que dignifica desde la parodia respetuosa el lodazal que es el mundillo de la copla. Las letras de las canciones son efervescentes pastillas de ironía que te descuelgan de la cara una sonrisa tras otra mientras las ocurrencias de la cantante invitan directamente a caerse de la silla de la risa. Es el sentido del humor, encajado con maestría en unas melodías que te-suenan-de-toda-la-vida, el elemento dominante de todo el espectáculo, el dios pagano al que una suma sacerdotisa en estado de gracia permanente ofrenda toda clase de presentes: chistes sofisticados, escatología variada en bandeja de plata, parodias sutiles a los tics de los músicos en los conciertos, enrevesados guiños al espectador y pequeños juegos verbales ante los que es imposible no arrodillarse y aplaudir.
Y todo ello en un lugar -el bar La Vela, Samil (¿Alcabre?)- de escasa acústica y ante un público que mayoritariamente parecía estar a) esperando a que llegara su camello o b) esperando a que llegaran sus clientes, y que asistió como los cerdos aquellos de las margaritas estupefacto a un espectáculo para el que le haría falta posiblemente alguna clase de estimulación cerebral urgente.
He ido a ver un concierto-espectáculo de detour, el dúo musical formado por Iria Piñeiro (voz, bailes, monólogos) y Manuel Santamaría (piano, paciencia, saber estar). Me he reído tanto que aún no termino de creérmelo. La excusa argumental es una especie de autobiografía cantada de Lolita Castañer Rabas, cordobesa del 31, interpretada por una Iria Piñeiro que derrocha sobre el escenario una inteligencia y una presencia escénica muy poco corrientes. El dúo, instalado en una suerte de pequeño cabaret ambulante, entre comentario y comentario va desgranando versiones risueñas de estándares del jazz, el swing o de la bossanova, atreviéndose incluso con una hilarante versión de "la zarzamora" que dignifica desde la parodia respetuosa el lodazal que es el mundillo de la copla. Las letras de las canciones son efervescentes pastillas de ironía que te descuelgan de la cara una sonrisa tras otra mientras las ocurrencias de la cantante invitan directamente a caerse de la silla de la risa. Es el sentido del humor, encajado con maestría en unas melodías que te-suenan-de-toda-la-vida, el elemento dominante de todo el espectáculo, el dios pagano al que una suma sacerdotisa en estado de gracia permanente ofrenda toda clase de presentes: chistes sofisticados, escatología variada en bandeja de plata, parodias sutiles a los tics de los músicos en los conciertos, enrevesados guiños al espectador y pequeños juegos verbales ante los que es imposible no arrodillarse y aplaudir.
Y todo ello en un lugar -el bar La Vela, Samil (¿Alcabre?)- de escasa acústica y ante un público que mayoritariamente parecía estar a) esperando a que llegara su camello o b) esperando a que llegaran sus clientes, y que asistió como los cerdos aquellos de las margaritas estupefacto a un espectáculo para el que le haría falta posiblemente alguna clase de estimulación cerebral urgente.
SONORA 07
Crónica dos concertos
Mércores 11
Abraham Boba + Micah P. Hinson
Tras o teloneiro -Abraham Boba, ao que non cheguei a tempo-, un entregado Micah P. Hinson fixo botar lume aos asistentes que se atopaban no Auditorio Roberto Vidal Bolaño. Comenzou o concerto case que despoxado de toda instrumentación, rasgando minimamente as cordas da súa guitarra para atacar varios dos temas do seu último disco “Micah P. Hinson and the Opera Circuit”. As versións ultracortas, delicadas e intimistas de estas cancións serviron de prólogo para un progresivo crescendo polo que foron desfilando todos os seus hits, os “antigos” e os novos: dont you, i´m digging a grave in the moonlight -esta especialmente eléctrica, rozando o anfetamínico na súa execución-, the possibilities, don´t leave now, beneath the rose, etc, etc. A súa voz, a dun fillo imposible entre Frank Sinatra e Kurt Wagner, cargada dunha sonoridade impropia nun mozo de vintecinco anos, chea de matices e recunchos, acadou o seu punto de máxima entrega chegando ao remate do show: unha estremecedora “patience” coa que pechou entre berros de ultratumba a actuación, e a belísima versión que fixo do “Suzanne” de Leonard Cohen que, case a capela e con todo o público co corazón parado, ofreceu como único bis. Dúas horas inesquencibles.
Xoves 12
The Wave pictures + Darren Hayman&The Seconday Modern.
Tampouco cheguei a ver aos Wave Pictures. No que se refire a Darren Hayman poderiamos dicir que o paso do tempo semella sentarlle ben a este song-writer de ácida mirada e vitriólico senso do humor. Se os seus discos con Hefner eran pequenas xoias de pop independente adicadas á busca do estribillo perfecto baixo un colchón de guitarras sincopadas e espasmódicas, o seu último feixe de cancións amosa unha evolución cara un pop-rock máis musculoso. O mozo ferido por mil historias de amor imposibles voltou rabioso ao escenario e agora sustituiu as pezas cuasi-perfecta de tres minutos por temas máis contundentes, con intimidantes liñas de baixo e unha guitarra eléctrica emporcada de distorsión que producen o contaxioso efecto de poñer a mover o esqueleto compulsivamente. Moitos anos despois do seu concerto en Vigo (na sala “la Iguana”), podemos afirmar que Hayman conserva intacto o seu talento como compositor tendo mellorado considerablemente o nivel dos seus directos.
Crónica dos concertos
Mércores 11
Abraham Boba + Micah P. Hinson
Tras o teloneiro -Abraham Boba, ao que non cheguei a tempo-, un entregado Micah P. Hinson fixo botar lume aos asistentes que se atopaban no Auditorio Roberto Vidal Bolaño. Comenzou o concerto case que despoxado de toda instrumentación, rasgando minimamente as cordas da súa guitarra para atacar varios dos temas do seu último disco “Micah P. Hinson and the Opera Circuit”. As versións ultracortas, delicadas e intimistas de estas cancións serviron de prólogo para un progresivo crescendo polo que foron desfilando todos os seus hits, os “antigos” e os novos: dont you, i´m digging a grave in the moonlight -esta especialmente eléctrica, rozando o anfetamínico na súa execución-, the possibilities, don´t leave now, beneath the rose, etc, etc. A súa voz, a dun fillo imposible entre Frank Sinatra e Kurt Wagner, cargada dunha sonoridade impropia nun mozo de vintecinco anos, chea de matices e recunchos, acadou o seu punto de máxima entrega chegando ao remate do show: unha estremecedora “patience” coa que pechou entre berros de ultratumba a actuación, e a belísima versión que fixo do “Suzanne” de Leonard Cohen que, case a capela e con todo o público co corazón parado, ofreceu como único bis. Dúas horas inesquencibles.
Xoves 12
The Wave pictures + Darren Hayman&The Seconday Modern.
Tampouco cheguei a ver aos Wave Pictures. No que se refire a Darren Hayman poderiamos dicir que o paso do tempo semella sentarlle ben a este song-writer de ácida mirada e vitriólico senso do humor. Se os seus discos con Hefner eran pequenas xoias de pop independente adicadas á busca do estribillo perfecto baixo un colchón de guitarras sincopadas e espasmódicas, o seu último feixe de cancións amosa unha evolución cara un pop-rock máis musculoso. O mozo ferido por mil historias de amor imposibles voltou rabioso ao escenario e agora sustituiu as pezas cuasi-perfecta de tres minutos por temas máis contundentes, con intimidantes liñas de baixo e unha guitarra eléctrica emporcada de distorsión que producen o contaxioso efecto de poñer a mover o esqueleto compulsivamente. Moitos anos despois do seu concerto en Vigo (na sala “la Iguana”), podemos afirmar que Hayman conserva intacto o seu talento como compositor tendo mellorado considerablemente o nivel dos seus directos.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
Este sitio está baixo as condicións dunha licencia Creative Commons.
RSS Feed. Feito con Blogger. Plantilla Modern Clix, deseñada por Rodrigo Galindez. Modern Clix blogger template por Introblogger.