True Grit / Winter´s Bone

Dúas películas vistas recentemente chaman a miña atención polos seus paralelismos temáticos: True Grit, dos irmáns Coen, remake dun western de Henry Hattaway de 1969, e Winter´s Bone, cine negro indie -se existe tal cousa-, penúltima triunfadora nesa factoría de certificados de bó rollito cinematográfico que se chama Sundance.

Obviando a calidade de ambas -persoalmente prefiro os tics dos Coen que o bó gusto indie canónico de Debra Granik- fascíname o feito de que as dúas protagonistas de cada un dos filmes sexan rapazas adolescentes que parten a) en busca de xustiza polo pai morto ou b) na pocura dese pai ausente/desaparecido/asasinado. O nome do pai, garantía da orde simbólica, está ausente nos dous filmes. Sen el, o que queda é o horror do real, o deserto do real, o lugar traumático do real. As rapazas protagonistas saen de casa coa intención de restituir ese nome do pai como sexa.

No caso da protagonista de True Grit coa idea de facer xustiza, de capturar ao asasino do seu pai, cobrar a recompensa, e ocupar ela o lugar del. Pero para que tal cousa teña lugar deberá enfrontarse a unha madurez sobrevenida polas circunstancias: coñecerá a violencia que funda as leis dos homes, o horror do mal e a beleza terrible das vastas extensións de terreo sen civilizar. Guiada por un habitante da fronteira entre o mundo civilizado e o mundo dos bárbaros atopará a verdade do real e a ausencia de sentido deste. Para facerse adulto, dinos a película, cumpre ter contacto co mal e sobrevivir a tal encontro. Para restituir a orde simbólica será preciso deixar atrás as certidumbres da infancia, mirar ao real de fronte e ser capaz de aguantar enteiro as violencias que sosteñen os tratos e as relacións entre os homes.

A protagonista de Winter´s Bone vive nese Sur profundo de brancos que habitan en chabolas, van armados até os dentes, trapichean con drogas e están gobernados por pactos non escritos e silencios sepulcrais. A desaparición do pai amenaza co embargo da súa casa. Como en True Grit, a desaparición do nome do pai conleva o abandono da familia nos terreos ermos do real. A protagonista, enfrontada á posibilidade de verse na rúa coa súa nai tola e os seus irmáns pequenos que ninguén poderá coidar, decide saír á procura do corpo do pai. Alomenos, demostrando que está morto, a orde de deshaucio non se fará efectiva. Pero o cadáver non aparece, e, na súa procura atópase con mulleres brutais que protexen a homes aínda máis terribles. Enfrontarse a eles levarala a tomar coñecemento das leis segredas que os manteñen unidos e a coñecer, ela tamén, a violencia brutal que sostén tales leis, o mal que emana das condicións materiais da existencia de tales homes. O mal, de novo, pero se en True Grit aparecía como consecuencia da vida nos territorios "sen civilizar", en Winter´s Bone é a consecuencia inevitable das relacións entre os membros da clase social dos excluídos. Para eles, as continxencias do día a día levan a actos necesarios de supervivencia a calquera prezo: roubar, asasinar, o que faga falta.

Sei que olvidarei Winter´s Bone con facilidade e que True Grit etiquetarase na miña memoria no grupo de películas dos irmáns Coen que están no límite do notable pero non máis aló. Pero as dúas personaxes femininas adolescentes que cargan co peso do pai ausente, que dan o paso de ocupar o lugar baleiro que deixan os adultos nas súas vidas, permanecerán algo máis. Hai nelas un retrato fiel do que é deixar atrás o estadio infantil e do que supón asumir a mortalidade como prezo a pagar pola madurez, así como  un achegamento inevitable a comprensión do lugar que ocupa o mal no marco das vidas de todos os homes.

Machete, de Robert Rodríguez

Ten que vir un tipo como Robert Rodríguez a lembrarnos as catro obviedades que todos sabemos: a) que os fascistas lévanse ben cos traficantes de drogas, b) que o comercio de substancias ilegais alimenta aos paramilitares que gardan a frontera tex-mex, c) que os inmigrantes ilegais son unha fonte de riqueza para os países de acollida, e d) que a distancia entre o sistema capitalista actual e a sociedade mafiosa que está por vir nun futuro próximo é cada día un pouco máis pequena.

Todo isto contado en clave mexploitation, con centos de polis corruptos, políticos aínda máis corruptos que os polis, heroínas do pobo suficientemente violentas e armadas, miles de membros (humanos) amputados e unha caligrafía visual debedora da serie Z e do cine de tiros máis arrastrado que un poida imaxinar. Mola.

michael haneke, a cinta branca

Non sei que pensar das películas que me chegan precedidas da aureola de "obra maestra". Habitualmente tardo un tempo en facer a dixestión emocional ata das historias máis idiotas, así que xa non falo do suposto proceso de análise intelectual que un debe levar a cabo tras entregarse ao visionado dos produtos máis pretenciosos e, supostamente, sofisticados, saídos das factorías cinematográficas.

O primeiro é o cartaz do filme. Unha especie de encarnación infantil do MAL que mira cara algo que queda lonxe do noso alcance. Mira como miran os depredadores ás súas presas: coa atención obsesiva de quen observa aquilo que precisa devorar para sobrevivir.

O neno da imaxe é un dos coprotagonistas desta historia. Quizáis as reviravoltas narrativas importan pouco, así que prescindiré aquí de falar delas. O esencial é a reconstrucción do ambiente nun pobo alemán nos días previos á Primeira Guerra Mundial. A férrea estrutura de clases, a imposibilidade do ascenso social, o asfixiante sentido de pertenza a unha comunidade pechada, a educación autoritaria e o papel brutal da relixión como elemento vertebrador da moral pública: Haneke pon enriba da mesa todo isto con naturalidade, exhibindo un abrumador dominio da posta en escea, do manexo do tempo cinematográfico, do uso da luz e abusando de cando en vez do recurso ao fóra de campo para enfatizar sin facer énfase visual as esceas de violencia.

Nada que obxectar pois ao dominio do medio e á capacidade do director para seducir cunha historia na cal a Historia é iluminada dende un recuncho -un microcosmos, diríamos hoxe- dominado por unha violencia subterránea que explota puntualmente, anunciando un futuro de horrores e violencias a escala maior.

A mirada que proxecta Haneke sobre as súas criaturas cinematográficas é a habitual das súas películas: os seres humanos somos criaturas que entenden a política coma un exercicio de corrupción e arribismo, a moral como unha tapadeira para vicios inconfesabeis e o vínculo social como unha cadea intolerábel que, cando racha, libera o absurdo en forma de violencia inconteníbel.

Non hai, polo tanto, nada que facer coa especie humana. Ningún dos protagonistas da película escapa á podremia que retrata Haneke. En especial o grupo de nenos que, educados no respecto á autoridade e ás tradicións e sometidos aos delirios relixiosos dos seus pais, acaban converténdose nunha especie de gardiáns da pureza capaces de todo para preservar esta no seo da súa comunidade. Os mesmos rapaces que se farán adultos a finais da década dos ´20s e principios dos ´30s. Os mesmiños.

Dóeme un pouco o reduccionismo de Haneke: malia os supostos puntos de fuga da historia que supostamente permiten ao espectador sacar as súas propias conclusións, en realidade todo está mascado e dixerido previamente. O director faino moi ben: o seu extraordinario uso do branco e negro e esa cámara plantada estratéxicamente, que case parece non estar, fan da película un mecanismo de seducción do que é imposible fuxir. Pero a totalidade dos protagonistas están deseñados para resultar noxentos, ben pola súa maldade, ben pola súa incapacidade para facerlle fronte ao mal. E esta imposibilidade para a evolución moral, este destino inevitábel dos protagonistas e esta ausencia de humanidade da que fai gala o xefe de todo o invento terminan por resultar sospeitosas e desagradabeis.

O cine debe ser sinxelo retratando a complexidade. E, se é posible, debe evitar os maniqueísmos máis groseiros cando ten pretensións de radiografiar as interioridades dos procesos históricos. Aínda que a atracción das lecturas simplistas resulte tan irrestíbel como neste caso.