Como era previsible, o alcalde de Vigo voltou gañar as eleccións municipais. Cen mil votos, case o 70% do voto rexistrado (participación do 65%, o que fai que o seu resultado corresponda practicamente ao 45,5% do censo total), e a sensación de que enfronte non hai nin a curto nin no medio prazo nada capaz de facerlle sequera un pouco de sombra.
Estamos ante o triunfo aplastante da clase media orgullosa de ser viguesa. Do provincianismo cultural. Do kitsch como vector de intervención pública no deseño urbano. Do espectáculo entendido como lexitimación estética da política. Da ausencia da participación cidadá na toma de decisións no goberno da nosa vila. Da disolución de calquera conflito de clase na celebración confusa dende o poder municipal dunha identidade vaporosa sostida por eslogans como "vivimos nunha cidade fermosa" ou o mantra "viva Vigo". Dos intentos continuos por converter á cidade nun destino turístico a calquera prezo. Da política entendida como asfaltado de rúas, axardinamento e iluminación de nadal como todo horizonte de benestar cidadán. Do abandono das políticas sociais mediante a externalización de gran parte dos servizos a mans de grandes empresas do sector. Do apoio decidido á aposta institucional pola tercerización da actividade económica combinado cun laissez-faire totalmente entreguista cara as grandes empresas establecidas na cidade
Esta vitoria equivale á celebración do triunfo asoballante do-que-hai, da aceptación xubilosa por parte das elites institucionais locais da trituradora neoliberal e dos modos de vida adaptados a tal maquinaria socioeconómica. Combinado, por suposto, co característico verniz progre do "socialismo" hispánico: unhas pingas de feminismo light consensual, outro pouco de reivindicacións LGTBI ma non troppo e a vixilancia continua das rúas para evitar que estas se convirtan en escenario de conflitos graves ou de reivindicacións que non sexan as que se fan estritamente ante o governo da actual Xunta de Galicia. A deriva case peronista deste alcalde evidencia, por riba de todo, a imposibilidade de desmarcarse do marco do posible. A comunión entre poboación e rexedor fala do conservadurismo temeroso do momento -de aí ese voto masivo procedente dos sectores máis próximos á dereita tradicional- e de como este está instalado nos habitantes de Vigo (aínda que non so aquí, claro). Nada de riscos en ningunha fronte, nada de disidencias ante o-que-hai. Recoñezamos, neste momento lamentable, a capacidade do alcalde para entender a psicoloxía da xente no que se refire ás súas aspiracións colectivas e darlles saída dende o poder. Papá alcalde sabe o que queren os seus fillos-cidadáns.
Así pois, entreguémonos sen complexos ao manual de instrucións que regula a vida no conxunto deste occidente hipercapitalista (isto xa o facemos sos perfectamente). Isto é Vigo. Disfrutemos e poñámonos guapos para facernos unha selfie diante do dinoseto ou no interior da árbore de nadal. Corramos a holy run entre nubes de cores mentras nos sentimos supersolidarios. Disfracémonos para a "festa" da Reconquista. Riámonos moito co inglés e os bailes do noso alcalde rodeados de logos do concello por todas partes. Que este proxecto institucional de cidade sirva para sentirnos parte vagamente do noso destino colectivo. Sexamos participantes deste feixe de rituais planeados para desactivarnos política e socialmente pola vía do hedonismo espectacular.
Total, que importa nada.
Estamos ante o triunfo aplastante da clase media orgullosa de ser viguesa. Do provincianismo cultural. Do kitsch como vector de intervención pública no deseño urbano. Do espectáculo entendido como lexitimación estética da política. Da ausencia da participación cidadá na toma de decisións no goberno da nosa vila. Da disolución de calquera conflito de clase na celebración confusa dende o poder municipal dunha identidade vaporosa sostida por eslogans como "vivimos nunha cidade fermosa" ou o mantra "viva Vigo". Dos intentos continuos por converter á cidade nun destino turístico a calquera prezo. Da política entendida como asfaltado de rúas, axardinamento e iluminación de nadal como todo horizonte de benestar cidadán. Do abandono das políticas sociais mediante a externalización de gran parte dos servizos a mans de grandes empresas do sector. Do apoio decidido á aposta institucional pola tercerización da actividade económica combinado cun laissez-faire totalmente entreguista cara as grandes empresas establecidas na cidade
Esta vitoria equivale á celebración do triunfo asoballante do-que-hai, da aceptación xubilosa por parte das elites institucionais locais da trituradora neoliberal e dos modos de vida adaptados a tal maquinaria socioeconómica. Combinado, por suposto, co característico verniz progre do "socialismo" hispánico: unhas pingas de feminismo light consensual, outro pouco de reivindicacións LGTBI ma non troppo e a vixilancia continua das rúas para evitar que estas se convirtan en escenario de conflitos graves ou de reivindicacións que non sexan as que se fan estritamente ante o governo da actual Xunta de Galicia. A deriva case peronista deste alcalde evidencia, por riba de todo, a imposibilidade de desmarcarse do marco do posible. A comunión entre poboación e rexedor fala do conservadurismo temeroso do momento -de aí ese voto masivo procedente dos sectores máis próximos á dereita tradicional- e de como este está instalado nos habitantes de Vigo (aínda que non so aquí, claro). Nada de riscos en ningunha fronte, nada de disidencias ante o-que-hai. Recoñezamos, neste momento lamentable, a capacidade do alcalde para entender a psicoloxía da xente no que se refire ás súas aspiracións colectivas e darlles saída dende o poder. Papá alcalde sabe o que queren os seus fillos-cidadáns.
Así pois, entreguémonos sen complexos ao manual de instrucións que regula a vida no conxunto deste occidente hipercapitalista (isto xa o facemos sos perfectamente). Isto é Vigo. Disfrutemos e poñámonos guapos para facernos unha selfie diante do dinoseto ou no interior da árbore de nadal. Corramos a holy run entre nubes de cores mentras nos sentimos supersolidarios. Disfracémonos para a "festa" da Reconquista. Riámonos moito co inglés e os bailes do noso alcalde rodeados de logos do concello por todas partes. Que este proxecto institucional de cidade sirva para sentirnos parte vagamente do noso destino colectivo. Sexamos participantes deste feixe de rituais planeados para desactivarnos política e socialmente pola vía do hedonismo espectacular.
Total, que importa nada.
Publicar un comentario