O século marxista

En esta dirección [conquistar la desligazón, el fin de todos los lazos, la ausencia de sí del desligado], el siglo ha sido más profundamente marxista de lo que imaginaba, según un Marx emparentado con Nieztsche, el Marx que anuncia en el Manifiesto el fin de todas las viejas costumbres, es decir, el fin de los viejos lazos de obediencia y estabilidad. La temible fuerza del capital consiste en disolver los contratos más sagrados, las alianzas más inmemoriales, en las "aguas heladas del cálculo egoísta". El capital dicta el fin de una civilización fundada en el vínculo. Y es indudable que el siglo XX busca, más allá de la fuerza meramente negativa del capital, un orden sin vínculos, un poder colectivo desligado, para devolver a la humanidad su verdadera potencia creativa. De allí las palabras clave, que son las de Saint John Perse: violencia, ausencia, errancia.
[...]
De dónde puede surgir un "nosotros" que no esté sometido al ideal del "yo" fusional y cuasi militar que ha dominado la aventura del siglo, un "nosotros" que vehicule libremente su disparidad inmanente y, no obstante, no se disuelva. ¿Qué quiere decir "nosotros" en tiempos de paz y no de guerra? ¿Cómo pasar del "nosotros" fraternal de la epopeya al "nosotros" dispar del "juntos", sin abandonar jamás la idea de que haya un "nosotros"? Continúo, yo también, en ese interrogante.

Alan Badiou, El siglo

Restauración

¿Cómo llamar a los últimos veinte años del siglo [XX] si no segunda restauración?
[...]
toda restauración se horroriza ante el pensamiento y sólo se complace con las opiniones, en particular la opinión dominante, concentrada de una vez por todas en el imperativo de Guizot: "¡Enriqueceos!". Los ideólogos de las restauraciones, no sin algunos buenos argumentos, consideran que lo real, correlato obligado del pensamiento, siempre es susceptible de dar lugar a la iconoclastia política y por lo tanto al terror. Una restauración es en primer lugar una aserción en cuanto a lo real, a saber, que siempre es preferible no tener relación alguna con él.

Si el número (encuestas, cuentas, mediciones de audiencia, presupuestos, créditos, tendencia alcista de la bolsa, tiradas, salario de los ejecutivos, stock options, etc) es el fetiche de los tiempos actuales, es porque donde falla lo real el número ciego ocupa su lugar.

Alan Badiou, El siglo

Mark Kozelek e Laetitia Sadier. SINSAL 9

Esta fin de semana estiven de concertos. Animado polo subidón que me produciu o pasado mes de xaneiro a visita de Joanna Newson decidín achegarme a escoitar o sábado a Mark Kozelek no Auditorio do Concello de Vigo e o domingo a Laetitia Sadier no Salón Teatro de Santiago.

O concerto do primeiro resultoume demasiado monótono. Ese "algo" seu que nos discos provocaba unha sana sensación de tristura e semellaba ser unha delicada invitación para mergullarse nos estados de ánimo máis terminais, no directo do pasado sábado quedou a medio camiño das súas intencións. Un sopor considerable invadiume dende a primeira canción, de xeito que, para a miña vergoña, rematei dando pequenas cabezadas nalgúns momentos, envolto na bruma da súa voz saturada de reverb e no virtuosismo instrumental que exhibiu coa guitarra. Un concerto estraño: apelando a unha especie de tristura íntima rematou producindo un distanciamento insalvable. Supoño que a culpa, como en todo, estivo repartida. Por unha banda un oínte que esperaba outra cousa (recuperar as sensacións de ánimo invernais de Rollercoaster ou Brigde) e pola outra un intérprete cunha proposta sonora complicada na que virtuosismo e distancia combináronse fatalmente para esnaquizar calqueira posibilidade de achegamento ás cancións pola vía sentimental.

O concerto da segunda, pola contra, sendo igual o formato, resultou todo o contrario. Facendo bandeira de certo amateurismo instrumental, Laetitia Sadier conseguiu gañarse a todo o público dende o primeiro minuto. As inflexións da súa voz, convocando na nosa memoria os ecos dos Stereolab menos animados, e a suave melancolía das súas letras (tamén tivo os seus momentos de precipicio emocional) produciron certas ondas de calidez entre o público que chegaban nítidas á cantante que demostraba o seu grato estar a gusto nese momento e nese lugar. O repaso guitarra en man das súas cancións de The Trip -un disco que soa totalmente stereolabiano-, nú e despoxado de calqueira arranxo instrumental resultou sendo unha ceremonia de celebración das emocións pequenas, unha sorte de cálido encontro cun vello amigo que nos contara as súas andainas dos últimos tempos pasado o esplendor da mocidade, albiscando a falta de luz e de calor que trae a idade. Abafada polo entusiasmo do público, ao final do concerto Laetitia dixo "síntoo, non teño máis cancións". Aplaudimos e marchamos d´alí un pouco máis contentos, un pouco máis sentidos, un pouco máis de todo.

Odia aos teus inimigos coma a ti mesmo

Un millón de rapazas castelás manchegas decide meterse a monxa nunha orde ultracatólica de nova fundación. Di a noticia que moitas son irmás xemelgas e mesmo trillizas. Os pais, declaran, están superfelices de la vida. Entre os invitados á cerimonia de iniciación (con hábitos de tela vaqueira, osea), Mariano Rajoy, la Cospedal, Silvio Berlusconi e mesmo o presidente da Xunta, amante das amantes do divino salvador. Ao final só puido asistir Rouco Varela, o home á dereita dos homes que viven na dereita do noso espectro político. Malia ler a crónica do acontecemento cústame imaxinar os detalles, esas cousas que dan consistencia aos feitos narrados. A cerimonia debeu ser, segundo os xornais, unha especie de gala de OT na que desfilarían as protagonistas inversas de "princesas de barrio" (estudantes de mediciña, de dereito, de enxenería, de todas as especialidades coa aura de trampolíns de acceso a esa cousa chamada estatus) cantando hosanna hei a ritmo dubstep, modernas e tradicionais, desenfadadas na súa seriedade: suma magna de oracións copulativas para disimular as adversativas inherentes ao seu invento. Eu non estiven alí e só podo laiarme. Estas rapazas encarnan o signo dos tempos da España do século XXI: en medio desta crise arrepiante, parecen dicirnos, voltemos ás vellas rancias tradicións hispánicas, coas súas mensaxes monolíticas, sen matices, desbordantes de positivismo seguro de si, coas súas receitas de sentido común para encarar o futuro cun sorriso nos beizos: familia, deus, orde, patria.

(Frente ao fluxo do devenir-acontecemento abracemos a reificación do ser, parece escoitarse como letanía de fondo entre amenes e ora pro nobises)