A expresión "os minutos do lixo" fai tempo que fuxiu do seu ecosistema lingüístico natural -as crónicas dos partidos de baloncesto- e inundou outros campos semánticos de forma incontrolada. Fronte á súa definición estricta -eses minutos finais dos partidos xa sentenciados nos que xoga ate o último reserva- a min gustaríame reivindicar eses minutos como os instantes de máxima pureza do xogo ou do deporte ao que nos esteamos a referir. Porque, recoñezamos, se nunca xogamos os tempos importantes dos partidos e de forma imprevista déixannos xogar aínda que sexa tres minutiños no final dalgún encontro imos saír a morrer neses instantes finais, tratando de deixar un legado imperecedeiro do noso paso efímero por unha cancha. Esa entrega absoluta deses reservas de xogo improbable emocíoname. Conteñen a esencia de calquera xogo, devolven ao deporte á súa raigame básica: o xogo xóganos a nós con independencia de resultados ou facultades persoais, o xogo posúenos e saca de nós unha versión inesperada, o xogo transfórmanos e el mesmo transfórmase neses instantes. Nos minutos do lixo calqueira deporte hiperprofesionalizado recupera -só temporalmente- a súa dignidade inicial, o seu alento fundador, as alas perdidas no camiño utilitarista da súa monetarización salvaxe.
Penso con frecuencia que estamos nos minutos do lixo do noso sistema político. Esta segunda restauración borbónica apodrece a gran velocidade nun contexto internacional de triunfo por aplastamento do turbocapitalismo neoconizado e neocolonizador. O dúo "constitución que os españois aceptaron aterrorizados" máis "xefe de estado ridículo no seu papel de suposto "árbitro" (posto a dedo por Franco e xefe dos exércitos: imparcialidade absoluta)" fai tempo que deixou de ter graza algunha. Corenta anos de Transición dan de sobra para ir empezando a falar de "Permanición" ou para abrir o camiño da III República dunha vez. A dimisión do rei-herencia do rexime anterior e a elección dun presidente democrático semellan tarefas tan obvias que o sorprendente é que todo o aparato ideolóxico-mediático que sostén a Permanición siga persistindo nos tópicos noxentos destas décadas.
Estamos nos minutos do lixo desta II restauración borbónica. Aos suplentes, aos que nunca xogamos os minutos importantes, aos que estamos abaixo, esperando para alterar o camiño desta democracia dudosamente merecedora de tal nome e que sostén basicamente a unha oligarquía económica de raigame franquista, empezan a iluminársenos os ollos. Sabemos que será o noso momento en breve. E que xogaremos instantes escasos nos que posiblemente poñamos todo en xogo. Posiblemente para perder, claro, pero a sabendas de que serán os minutos más importantes das nosas vidas. A iso estamos.