ata sempre, vic
Arquivos
Lendo o libriño "La balada de Al Capone. Mafia y capitalismo" (1969) de Enzensberger descubro unha cousa divertida. Resulta que a palabra "camorra" é española. E resulta que o crime organizado como tal cousa é un invento tamén español. O autor rescata un fragmento de "Rinconente y Cortadillo" no cal se fala da "honrada Hermandad", unha sorte de sindicato do crime con xerarquías, estatutos e rigorosas normas de conducta para os seus membros. A "honrada Hermandad" era eficiente, fiable, cumpría escrupulosamente os seus contratos e tiña contactos a todos os niveis: clero, policía, nobreza, ministros e incluso a corte e o propio rei. O modelo español, nacido durante o século XV, acada o seu esplendor nos séculos XVI e XVII. En Europa convértese nunha referencia. Tanto que, na subdesenvolvida rexión de Nápoles, alá polo 1842, tomarán boa nota da existosa empresa española e aplicarán os seus métodos para fundar o que hoxe coñecemos como "camorra".
A maior organización criminal do planeta -se exceptuamos á banca e ás grandes multinacionais, pero iso é outra historia- está inspirada nunha irmandade hispánica medieval.
He he he.
E os seus descendentes acaban de comprometerse a cumprir un código ético. E o dixeron sen rirse nin un pouquiño.
A maior organización criminal do planeta -se exceptuamos á banca e ás grandes multinacionais, pero iso é outra historia- está inspirada nunha irmandade hispánica medieval.
He he he.
E os seus descendentes acaban de comprometerse a cumprir un código ético. E o dixeron sen rirse nin un pouquiño.
a década deprimente
Morre o 2009 e nós imos con el. Os números redondos parecen levar asociado algún tipo de taumaturxia que nos volta idiotas. A min paréceme que as torres xemelgas caíron antonte e non no 2001, que este blog o comencei fai unhas horas e non no 2002, que o prestixe provocou unha erección cidadá seguida dun gatillazo monumental fai unha hora en non no 2003, que o 11-M e o final do aznarato foi fai media hora e non no 2004. Non sigo porque a melancolía é reaccionaria e meter na mesma lista as catro cousas anteriores só amosa a profundidade da miña deriva, dese desvarío que chamo a miña vida normal. Ao meu arredor a xente asentouse no que é. Aprecio unha sedimentaciómn xeralizada, un persistir no que-un-é. Os erros elevados ao rango de características definitorias da persoalidade. Os acertos encumbrados como expresións dunha racionalidade vitalista. Ao meu arredor, a psicoloxía devén xeoloxía. Vivimos en estado mineral. Somos invulnerables ao desarreglo do mundo. A comodidade é a nosa droga. Somos adictos á anestesia. Polas noites hai algo que me afoga con suavidade. Á altura dos pulmóns, correntes eléctricas microscópicas tratan de lembrarme que hai evidencias científicas de que estes dez anos estiven vivo. Desa maneira da que me sento avergoñado. Desa maneira que, finalmente, é a única maneira na que seguirei vivindo entre a vergoña e o pracer culpábel. Polas noites presinto ese sedimento que resulta imperceptible no día a día. Esa acumulación silenciosa que vai medrando mentras nos facemos pequenos e invisibles sin querer.
Morre o 2009 e nós imos con el. Os números redondos parecen levar asociado algún tipo de taumaturxia que nos volta idiotas. A min paréceme que as torres xemelgas caíron antonte e non no 2001, que este blog o comencei fai unhas horas e non no 2002, que o prestixe provocou unha erección cidadá seguida dun gatillazo monumental fai unha hora en non no 2003, que o 11-M e o final do aznarato foi fai media hora e non no 2004. Non sigo porque a melancolía é reaccionaria e meter na mesma lista as catro cousas anteriores só amosa a profundidade da miña deriva, dese desvarío que chamo a miña vida normal. Ao meu arredor a xente asentouse no que é. Aprecio unha sedimentaciómn xeralizada, un persistir no que-un-é. Os erros elevados ao rango de características definitorias da persoalidade. Os acertos encumbrados como expresións dunha racionalidade vitalista. Ao meu arredor, a psicoloxía devén xeoloxía. Vivimos en estado mineral. Somos invulnerables ao desarreglo do mundo. A comodidade é a nosa droga. Somos adictos á anestesia. Polas noites hai algo que me afoga con suavidade. Á altura dos pulmóns, correntes eléctricas microscópicas tratan de lembrarme que hai evidencias científicas de que estes dez anos estiven vivo. Desa maneira da que me sento avergoñado. Desa maneira que, finalmente, é a única maneira na que seguirei vivindo entre a vergoña e o pracer culpábel. Polas noites presinto ese sedimento que resulta imperceptible no día a día. Esa acumulación silenciosa que vai medrando mentras nos facemos pequenos e invisibles sin querer.
A imparable berlusconización do mundo
Telecinco absorbe a canle de televisión "cuatro". No diario El País, unha foto que revela a natureza irónica desta historia amósanos a Juan Luis Cebrián compartindo plano con Paolo Vasile. O intelectual orgánico da transición xunto co empresario que elevou a idea de telebasura a concepto definitorio dun tempo. O socialista exquisito e o mercachifle vergoñento compartindo negocio. A sensación de que isto víase vir. Malia todas as chuflas a conta do modelo de negocio berlusconiano, un podía adiviñar a envexa que destilaban as súas contas de resultados. Co grupo Prisa asfixiado por unha débeda de cinco mil millóns de euros, estaba cantado que o grupo que se autoproclamou defensor da calidade, o bó gusto e a seriedade profesional só podía rematar casándose dalgunha forma cos seus supostos opoñentes. Agora que Vasile e Cebrián son socios (ou sexa, Cebrián e Berlusconi), que vai pasar coa superioridade moral que os campeóns do "periodismo global en español" exhiben como seña de identidade permanente? Presentarán Jorge Javier Vázquez e Iñaki Gabilondo un programa a medias? Atoparán un formato que combine exitosamente GH con "callejeros"? A lección está clara: coidado co que odias, probablemente remates convertido niso mesmo (ou absorbido por elo)
Telecinco absorbe a canle de televisión "cuatro". No diario El País, unha foto que revela a natureza irónica desta historia amósanos a Juan Luis Cebrián compartindo plano con Paolo Vasile. O intelectual orgánico da transición xunto co empresario que elevou a idea de telebasura a concepto definitorio dun tempo. O socialista exquisito e o mercachifle vergoñento compartindo negocio. A sensación de que isto víase vir. Malia todas as chuflas a conta do modelo de negocio berlusconiano, un podía adiviñar a envexa que destilaban as súas contas de resultados. Co grupo Prisa asfixiado por unha débeda de cinco mil millóns de euros, estaba cantado que o grupo que se autoproclamou defensor da calidade, o bó gusto e a seriedade profesional só podía rematar casándose dalgunha forma cos seus supostos opoñentes. Agora que Vasile e Cebrián son socios (ou sexa, Cebrián e Berlusconi), que vai pasar coa superioridade moral que os campeóns do "periodismo global en español" exhiben como seña de identidade permanente? Presentarán Jorge Javier Vázquez e Iñaki Gabilondo un programa a medias? Atoparán un formato que combine exitosamente GH con "callejeros"? A lección está clara: coidado co que odias, probablemente remates convertido niso mesmo (ou absorbido por elo)
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
Este sitio está baixo as condicións dunha licencia Creative Commons.
RSS Feed. Feito con Blogger. Plantilla Modern Clix, deseñada por Rodrigo Galindez. Modern Clix blogger template por Introblogger.