Día 20 da corentena

Xornada simbólica (polo menos un pouquiño). Vinte días xa pechados na casa. Aquela curiosidade que sucedía en China a principios de marzo deixa hoxe en expaña a cifra de dez mil mortos e cento dez mil infectados. O paro disparouse en marzo en trescentas mil persoas (non se contan os ERTEados porque seguen a cotizar) e a afiliación á seguridade social disminuiu en oitocentas mil persoas. As cifras producen mareos e énchennos de preocupación. Nas redes sociais corren os rumores (os bulos?) referidos a que o rei vería con bos ollos un cambio de goberno forzado e que, en teoría, está en conversas coa cúpula militar expañola. O nerviosismo da dereita e especialmente da extrema dereita é brutal. A última ocorrencia destes é unha facherolada cada día ás nove horas (de momento levan dous días de sonoro silencio xeral) para pedir a dimisión de Pedro Sánchez e o seu goberno e a formación dun goberno de concentración (sempre as mesmas palabras cheirando a podre) con presencia, claro, de políticos de partidiños neo-fachas, satélites variados e, como non, o exército, institución que para esta peña trastornada recolle o mellor da condición humana. O panorama é inquietante, en especial porque o goberno tampouco acaba de facelo ben, con erros garrafais de comunicación e un estraño optimismo tras contar os mortos de cada día con frases en plan "todo apunta a que o peor está xa pasando porque a desaceleración no crecemento de casos indica que xa estamos no pico de contaxios e mortes". As críticas dos reaccionarios, dos nostálxicos do franquismo, da alt-right hispánica e dos amantes da economía neoliberal son tolísimas, en especial nas súas formas e nas súas demandas, pero no fondo da súa irracionalidade cargada de odio (previo ao estado de alarma no que estamos) hai algo de razón, en especial a sensación de que o goberno non está a levar con realismo a evolución da situación e que ás veces parece máis preocupado por transmitir unha imaxe de control que de ter o control real do que está a suceder.

Igual de preocupante é a presenza normalizada do exército nas rúas (que obsesión hai en expaña co rollito "uniforme+armas=ben", por favor), o cal está a dar lugar a fricións entre a garda civil e os militares porque os segundos van por libre (que sorpresón) e invádenlles as competencias aos primeiros. E o portavoz ese do estado maior que fala sempre nas rodas de prensa do goberno: que pinta ese home? Non forma parte do poder executivo, nin do lexislativo nin do xudicial, por que ten que falar de nada? Nos telediarios fanlles propaganda continuamente, en plan montan hospitais de campaña e historias así que logo resulta que tamén contan coa participación de bombeiros e centos de voluntarios (pero disto tes que enterarte por outras canles). Imos saír disto con unha normalizada militarización da vida cotiá que sigo a preguntarme se realmente era necesaria: non hai centos de miles de policías en expaña? non son eles o "exército interior" para conter aos enemigos "de dentro" do país? Lembremos que as lóxicas de funcionamento de este exército interior e do outro "exterior" son completamente diferentes. O exército "exterior" está para o estado de guerra, momento de excepción no cal suspéndese a lei básica ("non matar") en nome dunha circunstancia extraordinaria (o conflicto bélico con outro país). O exército "interior" está suxeito ao ordenamento xurídico, á normalidade da vida cotiá, con el temos suficiente. Escoito poucas voces preocupadas con este tema e é algo que me sorprende moitísimo.