literatura, arte, ensaio e máis alá
Estou desolado. Como puiden deixar pasar isto no seu momento?

La posibilidad de darle libertad real y transgresora a la manoseada libertad de expresión. La posibilidad de que el futuro del arte sea de verdad independiente y dar así independencia a los creadores, escapar de la presión de las intenciones masificadoras de el arte.

O certo é que, xunto co vídeo de Miguel-in-Cuba (ou como unha cuba?) e a entrevista a Guillem Martínez forma un tríptico moi descritivo da CT, diso que nos ´90s chamaban midclass culture e da mediocridade hispánica camuflada baixo a forma do "xenio creador".

(Ollo ao minuto 1:00 e de aí en adiante!!!)

guillem martínez, entrevista no diario Público
No blog de Amador Fernández Savater, claro. (Aquí o artigo completo)

Básicamente, y explicada en un plis-plas, [la cultura de la transición] consiste en una cultura vertical, en la que el Estado -y en ocasiones la empresa, que por lo que sea se identifica con el proyecto o los negocios del Estado- gestiona la agenda de accesos a la realidad. Marca lo que debe de aparecer en un artículo, un libro, una peli, para ser reconocidos como objetos culturales y no como la obra de un colgado. Es una cultura que, básicamente, oculta todo lo que sea problemático. O decide lo que es o no problemático. Eso, insisto, no se realiza desde el despacho del Doctor NO. Es una dinámica cultural, que se realiza mediante mecanismos culturales, que son esas cosas invisibles e inverbalizables que hacen que una sociedad coma, tranquilamente, pelotas de mono, mientras que otra considere lo más natural no quedarse ceporro cuando lee o mira una peli, un diario o una novela española ad-hoc.

O estatus do que facemos: son os blogs coma este, ou o de Cossimo, ou o de Jose, ou o do funambulista, os exabruptos de xente colgada ou son obxectos culturais que xamás acadarán recoñecemento como tales? A resposta, despois da publicidade.

prohibido saír de casa con máis de tres acompañantes
O concello de Vigo, gobernado pola coalición PSOE-BNG ven de sacar unha novedosa ordenanza contra o botellón que faría morrer de envexa a un Sarkozy, a un Berlusconi, ou, sen ir tan lonxe, a un Núñez Feijóo da vida. Nesta loita a morte contra ese mal radical do noso tempo que é o botellón -seguramente na lista de preocupacións dos cidadáns vigueses por riba do paro, da exclusión social, da pobreza, ou do temor a quedar sen casa ou o sen traballo-, o imaxinativo concelleiro de seguridade vigués dispón que as "reunións de máis de catro persoas na Praza do Berbés e o seu entorno" estarán prohibidas. E para que a lei se cumpla, un batallón de cincuenta polis armados de calculadoras procederán a facer recontos cada pouco para comprobar que os cuartetos non se tornan quintentos ou, no colmo da osadía, atrevidos sextetos ou heptetos. O concelleiro antes citado di que a medida goza da simpatía de veciños e comerciantes. Que é un pouco dura pero que é polo noso ben. Que pode que nos foda un pouco pero xa nos acostumaremos. Que podemos pensar que é unha involución no sentido do uso dos espazos públicos e na pertenza destes aos cidadáns pero que a longo prazo xa estaremos preparados para cousas moito peores e que xa o esqueceremos.

God save the mayor. God save the councilmen. We are the champions.
A noticia, claro: aquí.

unas risas
(obvien aos presentadores do vídeo, só por escoitar a Miguel Bosé ao borde das bágoas -vía un estrañísimo sentido da sintaxe- e a Juanes repetindo "estamos muy molestos" mil veces seguidas, merece a pena adicar tres minutos a esta cousa)

"Estamos trabajando para algo mayor que es la paz [...] ésto es lo más grande que les puede suceder"

comeza o novo curso (II)
(Da serie "bós propósitos para a temporada entrante: actitude + festa")

Por certo, de aquí en adiante, se me cuadren, coño! todo el mundo al suelo! (ai non, que iso era doutra cousa)

comeza o novo curso
Ngugi wa Thiongo, escritor keniata, citado por Santiago Alba Rico en "si es verdadero, es blanco", no nº 31 da revista A DINAMO:

O efecto dun bombardeo cultural é aniquilar a confianza dun pobo nos seus nomes, nas súas linguas, nos seus entornos, na súa herdanza de loita, na súa unidade, nas súas capacidades e, en última instancia, en si mesmo. Faille querer identificarse co que está máis lonxano de si, por exemplo, coas linguas doutros pobos máis que coa súa propia.

novas expresións e palabras cuxo significado descoñecía até hoxe e que saíron en varias conversacións non simultáneas ultimamente facéndome sentir que xa estou nas cunetas do meu tempo
pokero
facer a cobra

el nuevo libro de Belén Gopegui en "Público"

Martina [protagonista de su último libro, deseo de ser punk], está a rabiar en la sociedad que le ha tocado vivir "cuando estás jodida y quieres romper cosas", dice. Como de lo tierno y empalagoso no llegarán las reivindicaciones, ni los Beatles, ni los Stones, ni los Arctic Monkeys ni los Belle and Sebastian sirven para nada, dice el personaje.

Porque toda esa música se aísla del exterior mientras fuera todo se hace añicos: "Son sólo sonidos domesticados".

Sin embargo, nadie se libra del marketing y aunque Belén Gopegui recuerda cómo el punk, como buen movimiento contracultural, fue asimilado y transformado en música comercial, "hay algo que ha permanecido libre, algo que va más allá del estilo musical: el punk como estado de ánimo, un estallido que puede quedar en nada o generar una espiral hacia lo social, hacia la rabia organizada".


Aquí todo el texto.

mecánica de fluidos na vía rápida
Tiramos case unha hora voltando das praias do Morrazo para Vigo. A caravana vai reptando pola estrada, como algo vivo, encolléndose e estirándose alternativamente de forma impredecible. Tolos en automóbiles de gran cilindrada fan adiamentos ao borde do suicidio. En medio do aburrimento e case sen saber como, chegamos á ponte de Rande. Con tempo de sobra miramos a esquerda e a dereita e descubrimos tres recheos que non coñeciamos. Bloques de formigón con naves paralelepipédicas de cor branca. Cintas de asfalto negro facendo contraste. A escena ten un algo violento atenuado polo resto da paisaxe. Se un millón de casas forman a máis grande favela de luxe que un poda imaxinar no mundo desparramándose polas beiras da Ría de Vigo, os recheos que puntualmente salpican a costa semellan ser un corolario lóxico a esta práctica urbanística, un conxunto de edificacións (posiblemente) ilegais máis nun contorno no cal só vale unha lei: a de que todo vale. No coche facemos unha reflexión amarga sobre o tema. A de sempre. Outra sobre a política, tamén escoitada demasiadas veces. Os tópicos habituais, claro. Despois a caravana estírase. Saímos por Buenos Aires cara a casa.

despedidas, yojiro takita

Facía tempo que non ía o cine "en serio". Ultimamente só vexo películas de animación (que é un tema bastante serio, todo hai que dicilo) ou descerebres do tipo terminator:salvation e cousas polo estilo (vaia, esa precisamente non a vin). Onte rompín os meus saudabeis costumes e achegueime a ver a película esta, da cal tiña vagas referencias positivas. O invento, completamente inocuo, colle unha anécdota argumental interesante: a iniciación dun home novo no traballo de preparar aos defuntos antes dos enterros nunha complicada cerimonia na cal está presente a familia. Outro director elaboraría, supoño, algunha clase de tese arredor desta ritualización meticulosa do proceso de despedida dos mortos en oriente fronte ao trámite burocrático occidental, no cal a dor non se articula nunha ceremonia que intente alomenos simular un sentido, ou introducir unha mitoloxía mínima no terreo do inmanente para protexerse da exposición ao baleiro en crú. Pero este Yojiro Takita quédase na anéccdota, repetida como vinte veces ao longo da película, coloca seis secundarios de cartón pedra arredor do protagonista e encárgalle o resto ao seu director de fotografía: planos das montañas xaponesas nevadas, bandadas de gansos brancos recortados contra o ceo azul ou posados na neve, planos de estradas envoltas en néboa, automóbiles que se perden por vías interminabeis, casas tradicionais xaponesas, etc, etc. A película acada o seu cumio nun momento especialmente "intenso": o protagonista tocando o violoncello coa silueta recortada diante dunha grandiosa montaña nevada mentras a cámara xira arredor enloquecida en plan anuncio de coca cola. Así, entre cerimonias funerarias e planos da paisaxe xaponesa, transcorren máis de dúas horas que non se fan tan longas como parece. Ao saír do cine, no coche, falamos un pouco do tema. O "bonito" é perigoso. É unha categoría estética que remata sempre por devorar calqueira outro aspecto da expresión. Tela baixo control é complicado. A miña acompañante di no coche, si, como "os lunes ao sol": que "bonito" quedou Vigo nesa película!. Risas. Fundido en negro. Plano xeral das rúas da cidade pola noite iluminadas polas farolas entre refachos de néboa. Preciosísimo.

paranoia-A
A ver se nos aclaramos. Dunha banda anda por internet este vídeo:

E doutra, toda a prensa mundial e máis a OMS predicando o advenimento dunha pandemia global (xa saben: "e vin unha besta de sete cabezas" etc) se non se toman medidas. Unha imaxe realmente perturbadora e que ilustra todo o problema tivo lugar no noso patio local: é unha fotografía da ministra da guerra española xunto coa ministra de xustiza rodeadas ambas de forzudos uniformados e armados e de caixas que supostamente conteñen os prezados antivirales en plan "o temos todo controlado". Conclusión: médicos, militares, ministros e caixas coa inscrición "tamiflu" velan pola nosa saúde, que marabilla, xa me sinto moito mellor!

Polo que puiden saber até ode agora grazas á prensa do movemento paranoide, eu, como profesor de secundaria, entro dentro dos grupos de risco (xunto con mulleres embarazadas, persoas con problemas respiratorios ou obesidade mórbida e rapaces de 0 a 16 anos). E isto plantéxame a seguinte cuestión: se no meu colexio entran uns fulanos armados de vacunas contra a gripe H1N1 e eu obxeto en plan farmacéutico que non quere vender a píldora postcoital ou médico que se nega a practicar un aborto, pode pasarme algo malo (aparte do risco de infectarme co temido virus) ou as autoridades sanitarias respetarán o meu acto "en conciencia" como fan cos exemplos anteriores?

Para rematar, e para que quede claro o aire grouchomarxista que ten toda esta historia, unhas brillantes declaracións da directora xeral da OMS Margaret Chan do pasado 4 de maio: "puede que en un mes este virus desaparezca, puede que se quede como está o puede que se agrave." Ha-ha-ha