Estamos no terceiro sábado de peche na casa. Tres fins de semana deixando esmorecer os días cunha soa idea na cabeza: que pasen. Hai tempo odiaba a expresión "matar o tempo" como maneira de dicir "estar entretido". Matar algo que nin sequera está vivo parecíame un absurdo. Matar un parasito que se nos mete no corpo e nos enferma e envellece, pero que tolemia é esta. Hoxe, porén, mato o tempo con certo gusto, sen brusquidades, adicándome con morosidade exquisita a algunhas cousas que me gustan. Lectura, música, series, escritura, comida, mirar pola ventá, adormentar na butaquiña da habitación, deixarme horizontal na alfombra xunto á cama, quedarme coa cabeza pegada á parede mirando para o chan durante minutos, esas cousas. O ciclo repítese con certa frecuencia. De tanto matar o tempo xa non escoito os seus berros cando o estrangulo coa axuda da corda da guitarra. Tampouco cando o afogo colocándolle as mil páxinas de "Tan poca Vida" enriba. Nin sequera cando capturo partes das súas extremidades pechando con violencia a tapa do portátil. Ás veces síntome como William en Westworld cando en plena tolemia pensa que está a matar a un anfitrión e [ollo espoiler e bla bla bla] resulta que non, que a quen liquida é á súa filla e dáse conta de que se lle foi a cousa das mans. Pero outras véxome máis ben como Teddy, o vaqueiro nobre, demasiado para o seu propio ben -aínda que Parfit non diría tal cousa- decatándose de que [ollo espoilerazo ñi ñi ñi] Dolores, a "muller" que ama, ven de convertelo nun asasino desapiadado simplemente tocando o seu software orixinal. Non o digo por nobre senón por desapiadado. Xa lle collín o gusto a "matar o tempo". Pero claro, un sabe que isto é unha ficción. Todos sabemos quen está matando a quen nesta situación. [Ollo espoiler ti ri ri ri]
------------
Pola mañá entregueime á nostalxia -esa cousa reaccionaria á que aínda non sei se aplicarlle a doutrina William ou que- e "estiven" no youtube dando saltos polos vellos temas dos Housemartins. A memoria é cabronceta e acostuma a debuxar as nosas peores paisaxes persoais con cores magnificentes e música vibrante. No meu caso, as miñas (idiotas) lembranzas de adolescencia están moi estreitamente ligadas a este grupo. Tiña un amigo moi fan que me contaxiara daquel entusiasmo seu -entre outros- e, xuntos, adicábamos a malcantar algunhas cancións que nos rechiflaban. Hoxe, no meu peche habitacional, entregueime a ese surfeo memorialístico que tanto nos gusta ás persoas de certa idade e descubrín que a miña declinante memoria garda con celo gran parte das letras de moitas cancións daqueles tempos como se fora un material radiactivo que se resistira ao seu decaimento. É estraño como a lembranza de certas emocións contén ela mesma un resto de emoción capaz de patearche o corazón con suavidade, poñéndoche dúas rúas antes da bágoa pero sen chegar a cruzar a primeira delas.
------------
Pola mañá entregueime á nostalxia -esa cousa reaccionaria á que aínda non sei se aplicarlle a doutrina William ou que- e "estiven" no youtube dando saltos polos vellos temas dos Housemartins. A memoria é cabronceta e acostuma a debuxar as nosas peores paisaxes persoais con cores magnificentes e música vibrante. No meu caso, as miñas (idiotas) lembranzas de adolescencia están moi estreitamente ligadas a este grupo. Tiña un amigo moi fan que me contaxiara daquel entusiasmo seu -entre outros- e, xuntos, adicábamos a malcantar algunhas cancións que nos rechiflaban. Hoxe, no meu peche habitacional, entregueime a ese surfeo memorialístico que tanto nos gusta ás persoas de certa idade e descubrín que a miña declinante memoria garda con celo gran parte das letras de moitas cancións daqueles tempos como se fora un material radiactivo que se resistira ao seu decaimento. É estraño como a lembranza de certas emocións contén ela mesma un resto de emoción capaz de patearche o corazón con suavidade, poñéndoche dúas rúas antes da bágoa pero sen chegar a cruzar a primeira delas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Deixa o teu comentario