Un post á maneira case clásica

Amaneceu un día cheo de nubes e de bós presaxios. Día de folga no ensino. Armado dun tambor feito a partires dun contenedor de fertilizantes dirixinme á Praza dos cabalos para participar na manifestación contra a lei de educación que quere sacar adiante este goberno neocon teledirixido por Rouco Varela e Angela Merkel. Reunido con trinta dos meus compañeiros, e integrado nunha multitude resistente de 15.000 persoas percorrín as rúas de Vigo golpeando o tambor, berrando contra o ministro-terrorista de educación e entoando cánticos que me retrotraían aos tempos do Prestige, da guerra de Irak e doutras batallas na rúa que aínda non sei se foron gañadas ou perdidas á vista dos resultados dos xuízos dez anos despois. Polo de pronto, as manifestacións de onte serviron para pospoñer a aprobación da LOMCE ata que o ministro-analfabeto acade un grao de consenso algo maior. Rodeado de alumnos, exalumnos, compañeiros/amigos do cole, e de pais e nais coa súa prole sentínme durante a hora e media que durou o evento o tipo máis feliz do mundo. O sentido da vida está agochado nos recunchos da acción colectiva, nos procesos de inscrición simbólica que lle permiten a un insertarse nunha rede de significados, intereses e desexos compartidos dende o cal construírse a un mesmo. E ter un tambor a man axuda bastante coa tarefa, dou fe.

Pola noite acudín ao concerto de Eternal Tapestry, na Iguana. A minicomunidade que xira arredor desta clase de concertos xa ten unha pequena historia colectiva ás súas costas a estas alturas. Algo de celebración sempre teñen estos eventos, claro. O concerto, inscrito nesas coordenadas que delimitan o telúrico e certa forma eléctrica de chamanismo gañán, foi como mergullarse nunha turbia corrente de augas enlamadas. Os ritmos hipnóticos dos protagonistas levantados sobre os cimentos dun contudente muro de son suxerían imaxes de paisaxes desoladas e ruinas contemporáneas da modernidade industrial, así como formas tribais de articulación comunitaria e rituais urbanos para celebrar a fin do mundo cada fin de semana. Mazazos enroscándose nos ouvidos invitando a entregarse a cerimonia do abandono de si, apelacións ao cavernícola dionisíaco que nos habita e que porta unha verdade consigo que xa non estamos en condicións de escoitar. Os ecos subterráneos dunha premodernidade rítmica actualizados a golpe de distorsión con puntuacións a cargo dun saxofón que soaba coma un paporrubio en medio da demolición dos restos dunha central nuclear. Algo así pero non tanto, quizais.

Saímos do concerto como bautizados nun río de petróleo, viscosos e mugrientos, sorrindo como integrantes dunha secta de rururbanitas sen sentimentos máis aló do elemental desexo de sobrevivir. Mirándonos nun círculo espontáneo na porta da iguana deixamos a Rafa recoller o espírito do momento nun discurso memorable no que se misturaron Efterklang, o café de pota, Starbucks, as chuletas para almorzar, a wifi do Porco e as mil cousas sublimes que fan que botarse unhas risas durante vinte minutos entre amigos despois dun gran concerto sexa a segunda mellor experiencia do mundo. Repitamos.