39
Leo "pequeno panteón portátil" de Alan Badiou, unha recopilación de textos sobre filósofos feitos no momento da morte destes. Un compendio de necrolóxicas escritas dende a admiración, o recoñecemento aos maestros, e, como di o propio Badiou no seu breve pero fulgurante limiar, porque os quere. Ese limiar contén un momento estraordinario, no cal quixera quedarme a vivir ante a miña incapacidade para vivir realmente.

Eu sosteño que a morte non debe interesarnos, nin tampouco a depresión. Se a filosofía serve para algo é, en efecto, para arredar de nós o cáliz das paixóns tristes, para ensinarnos que a piedade non é un afecto leal, nin o laio unha razón para ter razón, nin a vítima aquilo a partir do cal debemos pornos a pensar. Por un lado, como así o establece dunha vez por todas o xesto platónico, é acerca do Verdadeiro, declinado se compre facelo ao xeito do Belo ou do Ben, como se orixina calquera paixón lícita e calquera creación de alcance universal. Por outro, o animal humano, como sabe Rousseau, é esencialmente bó, e, cando non o é, é porque algunha causa exterior o aboca a iso, causa que debe ser detectada, combatida e destruída sen a menor vacilación. Os que defenden que o animal humano é ruín, só queren domesticalo para facer del, ao servizo da circulación do capital, un asalariado moroso e un consumidor deprimido. Capaz como é de crear en diversos mundos verdades eternas, o home posúe en si mesmo aquel anxo que as relixións querían usurpar. Isto é o que nos ensina, desde sempre, a filosofía propiamente dita. Para que ese anxo se declare, cómpre termar dun principio, dunha máxima, a fin de contas sempre a mesma, baixo unha gran variedade de formas. Escollamos a de Mao: "Rexeitade vosas ilusións e preparádevos para a loita". Termar do verdadeiro contra o ilusorio e, sexan cales sexan as circunstancias, combater antes que renderse.