philip roth, indignación
O protagonista da última de Philip Roth ten dezanove -a idade na cal a algúns pásalles de todo mentres outros viven o prólogo dunha novela cuxo argumento principal xira en torno ao bostezo- e vive na América dos 50, a do ensaio xeral para a obra de teatro que estamos a vivir nos nosos días. O protagonista de Roth tenta ser o fillo perfecto mentras no seu interior algo vai collendo tamaño. É xudeu pero ateo. É bó estudiante pero totalmente asocial. Sabe falar, pero incéndiase con facilidade e a sinceridade lévao a darse trompadas continuamente. Góstalle unha moza, pero o estropea todo con ela de xeito absurdo. Mentras se suceden as situacións nas que entran en conflicto o seu eu de cara a fóra e o seu eu de cara adentro, el vai repetíndose un fragmento dunha canción americana que celebra a victoria dos chinos sobre os xaponeses na segunda guerra mundial. Un dos versos contén unha palabra, in.dig.na.ción, que se repite a si mesmo cada vez que o mundo exterior o leva ao conflito aberto. Contra si mesmo e contra os demáis. Conforme pasan as páxinas a palabra colle corpo, aumenta de tamaño, ocupa espazo no libro e afoga o resto da narración, ata que chega un punto no cal parece ser o único escrito. Pensei nun libro con once páxinas, unha por letra, cada letra a tamaño 90 puntos. I.n.d.i.g.n.a.c.i.ó.n. Hai que dicila máis.