Estou na praia. Son os minutos que anteceden ao solpor. Unha manta de néboa achégase á nós traendo frío e humidade. O último baño do día resulta estimulante, apurado e mesmo ten un punto urxente. Facemos uns largos coa elegancia dun arroaz lixeiramente despistado. A sensación na auga é de certa inquietude sen foco concreto. O ceo comezando a anubrarse e a luminosidade decrecente van configurando unha atmosfera melancólica. Recollemos as cousas preguiceiramente, a cámara lenta, fotograma a fotograma, entreténdonos en cada segundo do noso proceso como se en calquera momento puidéramos voltear a frecha do tempo e a tendencia á entropía crecente e voltar ao mundo previo a ese segundo. Somos robots que se estiran. Máquinas de carne estimando as probabilidades de que o tempo meteorolóxico e o tempo cronolóxico formen unha unidade quimérica sobre a cal ter algún tipo de control. Sacudimos as areas dos nosos pés, recollemos as toallas, miramos cara a masa húmida que trae esa friaxe penetrante. Pensamos, como algo con ese aspecto algodonoso pode enroscarse nos nosos corpos e atraparnos nunha vaina de incomodidade, coma unha pantasma alieníxena ou un plano secuencia dun filme de John Carpenter ou Bong Jon Hoo. As nosas pegadas van confundíndose cos efectos da brisa sobre a area. O sol esvaece ao fondo da paisaxe, como afogando tras a liña do horizonte. Collidos da man, cruzamos as miradas que as persoas que se sinten afortunadas cruzan tras un día preguiceiro de agosto. Poñerse ao sol, bañarse, saír fuxindo moi despazo da praia.
Publicar un comentario