Dende onte podemos saír a pasear en horarios pechados: de 6 a 10 AM e de 8 a 11 PM. É como se foran devolvernos a realidade a base de anacos. Doses pequenas para ir acostumando o corpo ou algo así. Onte saímos de 10 a 11 da noite. A primeira impresión é que todo segue igual de feo que antes da corentena. Co engadido de que todo semella ser parte dun inmenso decorado de cartón pedra. A realidade volveuse un parque temático de si mesma. Paseando polo monte do Castro -unha das escasísimas zonas verdes desta cidade- cruzábamos con outros nós equipados igualmente cos preceptivos chándales de domyos -penso que deben ser o uniforme oficial da pandemia. Pero eses outros nós parecían efectos especiais. Imaxes feitas por ordenador para atravesarse no noso percorrido. Estou seguro que se puideramos achegarnos o suficiente remataríamos por vernos os píxeles os uns aos outros, unha sorte de pegada espectral sobre as vellas rúas polas que estabamos afeitos a pasear despreocupadamente. Alternando as beirarrúas e a calzada -había xente pero era fácil manter dous-tres metros de distancia os uns cos outros- dimos voltas preguiceiramente mentres o solpor incendiaba as Cíes e unha capa de nubes azuis percorría o noso ceo colectivo. A medida que pasaba o tempo, como se estrenarasemos zapatos novos, fomos encaixando na nova nova normalidade esa, aos poucos e habituando todos os sensores do corpo con coidado. Xa de noite, pasamos por diante dunha tenda na cal había un cartel que dicía "feliz día do pai". A típica imaxe chocante e triste ao tempo que che fai pensar en futuros alternativos e realidades paralelas nas cales un sábado, pasado o solpor, a xente está a tomarse unhas cañas e un pincho cos amigos, facendo plans e intuíndo a sombra sinistra do luns feblemente, como unha nube pasaxeira no clima xeral de bo ánimo típico das noites de primavera.
Hoxe saímos de novo, en horario de 9 a 10 PM. Coincidimos cunha multitude da que deseguida formamos parte. Coa mascarilla posta e tratando en van de gardar a distancia de seguridade, intentamos repetir sen moito éxito o noso paseo de onte. Soamente cando nos introducimos nas calellas-desfiladeiro do noso barrio puidemos apreciar unha diminución significativa na densidade de persoas por metro cadrado. É moi evidente que ninguén gosta da paisaxe urbana. Só a percorremos por necesidade material. O que nos mola é o verde, a liña do horizonte ao lonxe separando os dos azuis que nos enchen os ollos, o palpitar da natureza, a vibración particular que forman conxuntamente o rumor do ar, os cantos dos paxaros, o croar das ras que de súpeto habitan todas as charcas municipais. A ausencia do ruído do tráfico é outra evidencia do invivible das nosas existencias. Sen os automóbiles camiñamos polas calzadas e escoitamos o rumor constante das conversas e mesmo as pisadas acolchadas das zapatillas de deporte que calza case toda a xente. Somos paseantes non solitarios que estamos a decatarnos desde o máis profundo dos nosos corpos de canto de esnaquizante era a nosa maneira de vivir anterior a todo isto. Como se precisaramos do peche para asexar todas as posibilidades que o noso modo de vida actual ten deixado fora do noso alcance. Ao chegar a casa estabamos cansos -algo menos que onte- e as nosas miradas intercambiaban unha soa pregunta: que vai pasar agora?
Hoxe saímos de novo, en horario de 9 a 10 PM. Coincidimos cunha multitude da que deseguida formamos parte. Coa mascarilla posta e tratando en van de gardar a distancia de seguridade, intentamos repetir sen moito éxito o noso paseo de onte. Soamente cando nos introducimos nas calellas-desfiladeiro do noso barrio puidemos apreciar unha diminución significativa na densidade de persoas por metro cadrado. É moi evidente que ninguén gosta da paisaxe urbana. Só a percorremos por necesidade material. O que nos mola é o verde, a liña do horizonte ao lonxe separando os dos azuis que nos enchen os ollos, o palpitar da natureza, a vibración particular que forman conxuntamente o rumor do ar, os cantos dos paxaros, o croar das ras que de súpeto habitan todas as charcas municipais. A ausencia do ruído do tráfico é outra evidencia do invivible das nosas existencias. Sen os automóbiles camiñamos polas calzadas e escoitamos o rumor constante das conversas e mesmo as pisadas acolchadas das zapatillas de deporte que calza case toda a xente. Somos paseantes non solitarios que estamos a decatarnos desde o máis profundo dos nosos corpos de canto de esnaquizante era a nosa maneira de vivir anterior a todo isto. Como se precisaramos do peche para asexar todas as posibilidades que o noso modo de vida actual ten deixado fora do noso alcance. Ao chegar a casa estabamos cansos -algo menos que onte- e as nosas miradas intercambiaban unha soa pregunta: que vai pasar agora?
Publicar un comentario