Día 5 da corentena

Hoxe saín mercar algo de prensa escrita pola mañá. As rúas están sen coches circulando. Hai xente paseando aos cans. Na obra que hai xunto a casa seguén a traballar coma sempre. No kiosko hay unha cola de tres persoas separadas polo estrito metro de distancia. Na porta, un plástico marca a barreira entre o vendedor e os clientes. Este leva luvas e máscara "das boas" (non sei cal é o termo médico). Pides o que queres e el sácao e ti pagas.  Para iso ten que dobrar as costas nun xesto algo estrano. O seu horario reduciuse a unha banda de 8 a 13 horas. Témome que as lumbares van darlle máis problemas que o coronavirus como non teña outra solución para facer os intercambios. Volto a casa e noto o silencio dos automóbiles ausentes. O meu barrio é un balbordo continuado de milleiros de vehículos habitualmente. Lembro que onte lin que, coa ausencia dos turistas, voltáronse ver crocodilos (era un fake, claro), cisnes e golfiños nos canais de Venecia (isto si de verdade). O silencio nas rúas é o noso equivalente a tales sucesos. Un golfiño de silencio acompáñame mentras volto a casa. O aire fresco da mañá de primaveira senta ben. A sensación de estrañeza inicial vai sendo remplazada por outra pior, a de notar como vou acomodándome ás novas circunstancias. Capacidade de adaptación ou a resignación de toda a vida? Subo ao piso polas escaleiras. Por unha ventá aberta divísase moi ao lonxe unha franxa ínfima do azul do mar. Por un instante teño unha alucinación olfativa e noto o olor do sal no ar. Un traballador do concello está a pasar un cortacéspede xunto a un parque infantil precintado pola policía municipal. O recendo a herba recén cortada non está mal. Sin ser o sal, sírveme para chegar ata casa con certa alegría microscópica. As pequenas cousas e bla bla bla: me cago en todo.

(Leo no tuiter de Bill Callahan: "my love to the social media distancers" e teño un milisegundo de satisfacción inmensa)