O pasado venres 13 a consellería de educación suspendeu as clases a mandou para casa a todo o colectivo escolar. O mesmo día o goberno de Pedro Sánchez declaraba o estado de Alarma e decretaba o confinamento persoal nas casas coa intención de conter a explosiva propagación do coronavirus covid-19. O escribo todo seguido sen respirar porque aínda que os sucesos están frescos na memoria semellan ter sucedido fai mil anos ao tempo que lembran o comezo dalgunha mala novela de zombis e contaxios globais.
Levo catro días metido na casa sen saír, excepto o sábado ao mediodía para unha compra rápida. O GADIS do barrio presentaba algúns lineais baleiros: o papel hixiénico, a salsa de tomate, as verduras e as pizzas precocinadas. A xente conta con pasar moitas horas no baño facendo pizzas e pistos a toda máquina, supoño. As caras das empregadas -case todas mulleres- eran expresivas dabondo da situación vivida dende o martes da semana pasada cando os rumores dunha propagación expoñencial comezaron a espallarse dando lugar a esa transición que Carlos Prieto chamou, nun artigo memorable, "da pachorra á histeria". Unha delas falounos da tolemia da xente, das reposicións continuadas e do baleirado inmediato, das horas extras descontroladas e do pánico a contaxiarse polo tempo compartido con milleiros de persoas a menos dun metro de distancia. Unha muller que estaba cerca dixo unha frase que me sorprendeu pola súa falta de ironía "estantes vacíos? desabastecementos? pero se estamos nun país do primeiro mundo!". Tras pagar so puiden dicir un tímido "moitas grazas" ao saír, consciente da miña situación de privilexio fronte ás persoas que seguen a traballar para garantir a subministración básica. Regresei a casa coa miña compra sentíndome, ao tempo, aliviado, temeroso, preocupado e bastante idiota.
Pasamos o tempo procurando escoitar o menos posible as noticias sobre o tema. Poñemos un pouco a radio a primeira hora da mañá e mentras facemos a comida. Procuro ver o tuiter tamén a primeira hora e despois da comida, aínda que non consigo evitar miralo de cando en vez máis do que debería (emoticono de tío sudando cos ollos pechados). Polas mañás estou diante do ordenador. Busco vídeos para ir empezando a subilos á web da escola, procuro facer exercicios resoltos para mandar por correo electrónico ao alumnado que o precise e estou pendente do mail para resolver dúbidas sobre o material que vou enviando. Polas tardes intento ler polo menos durante dúas horas tras a sesta. Neste momento:
Tras a lectura adícome a tocar un pouco, non demasiado para que os veciños non me odien. Nestes días, ademais, limpamos a casa algo obsesivamente, case con furia, pasando a aspiradora coma quen manexa unha lixa ou dándolle lixivia e amoniaco aos baños coma se a limpeza extrema fora servirnos para manter aos virus alonxados da casa. Tamén, convencido por Cris, facemos unha hora de "exercicio" (se se lle pode chamar así): un pouco coas cintas de TRX e outro pouco de yoga con tutoriais de youtube. O resultado é que chego á hora de cear bastante escangallado e con fame dabondo. Tras isto tirámonos no sofá e poñemos netflix sen demasiado convencemento. Empecei un par de series das que me aburrín enseguida (o anime "the fairy tail", copia chunga do xa de por si chungo "seven deadly sins", a pretendidamente gamberra "paradise police" e cousas polo estilo). Porén, algo bó ten netflix agora mesmo: o catálogo case completo de Miyazaki. Dende o venres deunos para revisitar Porco Rosso, Nausicaa do Val do Vento e Laputa, a illa no ceo (en xaponés pronúnciase algo así como "Lapta"). Seguimos os horarios habituais de sono. Durmimos ben. É estrano.
Como ritual colectivo de emerxencia a xente está a saír, dende o venres, ás 20.00 horas ás ventás para aplaudir aos sanitarios. Nós fixémolo dous días pero onte xa non. Hoxe nin idea do que faremos. Non sei que pensar desta historia. Por unha banda paréceme o típico rollo sentimental que basea certo ideario difuso ("bravo pola sanidade pública") na importancia dos xestos e na expresividade grupal (algo co que non estou moi dacordo). Pero, por outra banda, paréceme unha tolería bastante guai que rompe a lóxica do enclaustramento e obríganos a mirar á veciñanza e a saudarnos. O son das palmas subindo polas rúas é estrano. Unha melodía que sube e baixa de volume, traendo consigo unha mensaxe de euforia efímera, aburrimento, esperanza e temor simultaneamente.
Algo que procuro evitar é o uso do whatsapp máis alá das mensaxes de traballo ou as de familia e amigos. O sábado entráronme máis de cincocentos entre os distintos grupos nos que estou. Por sorte a app trae unha opción de "leído" que evita ter que ler nada. Tratei de seguir o fío dos distintos grupos nos que estou moi o principio, alá polo venres pola noite, pero a avalancha de memes, chistes, mensaxes alarmantes de supostos expertos, vídeos máis ou menos graciosos e audios totalmente innecesarios fixéronme fuxir. Aínda que a comprendo, séntame mal esta explosión comunicativa. Dixiro as cousas moi despazo e preciso que me veñan ordeadas para non saturarme enseguida. Pola contra, estou a desfrutar de algo que non fixera ata hoxe, as videoconferencias co móbil. É unha sensación peculiar. Ver ás persoas á que ves a cotío dende a pantalla do móbil, ser visto por elas sen moito que dicir. Conversacións banais nas que so importa ese mirarse para confirmar que seguimos aí, como un exército no cal os soldados se buscasen para saber que os compañeiros son aínda presenzas reais, os corpos e as voces sobre os que descansan os nosos afectos e a integridade do noso propio mundo.
Hoxe xa escribín de máis. Supoño que para os vindeiros días non me vai dar a cousa para tanto. A ver.
Levo catro días metido na casa sen saír, excepto o sábado ao mediodía para unha compra rápida. O GADIS do barrio presentaba algúns lineais baleiros: o papel hixiénico, a salsa de tomate, as verduras e as pizzas precocinadas. A xente conta con pasar moitas horas no baño facendo pizzas e pistos a toda máquina, supoño. As caras das empregadas -case todas mulleres- eran expresivas dabondo da situación vivida dende o martes da semana pasada cando os rumores dunha propagación expoñencial comezaron a espallarse dando lugar a esa transición que Carlos Prieto chamou, nun artigo memorable, "da pachorra á histeria". Unha delas falounos da tolemia da xente, das reposicións continuadas e do baleirado inmediato, das horas extras descontroladas e do pánico a contaxiarse polo tempo compartido con milleiros de persoas a menos dun metro de distancia. Unha muller que estaba cerca dixo unha frase que me sorprendeu pola súa falta de ironía "estantes vacíos? desabastecementos? pero se estamos nun país do primeiro mundo!". Tras pagar so puiden dicir un tímido "moitas grazas" ao saír, consciente da miña situación de privilexio fronte ás persoas que seguen a traballar para garantir a subministración básica. Regresei a casa coa miña compra sentíndome, ao tempo, aliviado, temeroso, preocupado e bastante idiota.
Pasamos o tempo procurando escoitar o menos posible as noticias sobre o tema. Poñemos un pouco a radio a primeira hora da mañá e mentras facemos a comida. Procuro ver o tuiter tamén a primeira hora e despois da comida, aínda que non consigo evitar miralo de cando en vez máis do que debería (emoticono de tío sudando cos ollos pechados). Polas mañás estou diante do ordenador. Busco vídeos para ir empezando a subilos á web da escola, procuro facer exercicios resoltos para mandar por correo electrónico ao alumnado que o precise e estou pendente do mail para resolver dúbidas sobre o material que vou enviando. Polas tardes intento ler polo menos durante dúas horas tras a sesta. Neste momento:
Tras a lectura adícome a tocar un pouco, non demasiado para que os veciños non me odien. Nestes días, ademais, limpamos a casa algo obsesivamente, case con furia, pasando a aspiradora coma quen manexa unha lixa ou dándolle lixivia e amoniaco aos baños coma se a limpeza extrema fora servirnos para manter aos virus alonxados da casa. Tamén, convencido por Cris, facemos unha hora de "exercicio" (se se lle pode chamar así): un pouco coas cintas de TRX e outro pouco de yoga con tutoriais de youtube. O resultado é que chego á hora de cear bastante escangallado e con fame dabondo. Tras isto tirámonos no sofá e poñemos netflix sen demasiado convencemento. Empecei un par de series das que me aburrín enseguida (o anime "the fairy tail", copia chunga do xa de por si chungo "seven deadly sins", a pretendidamente gamberra "paradise police" e cousas polo estilo). Porén, algo bó ten netflix agora mesmo: o catálogo case completo de Miyazaki. Dende o venres deunos para revisitar Porco Rosso, Nausicaa do Val do Vento e Laputa, a illa no ceo (en xaponés pronúnciase algo así como "Lapta"). Seguimos os horarios habituais de sono. Durmimos ben. É estrano.
Como ritual colectivo de emerxencia a xente está a saír, dende o venres, ás 20.00 horas ás ventás para aplaudir aos sanitarios. Nós fixémolo dous días pero onte xa non. Hoxe nin idea do que faremos. Non sei que pensar desta historia. Por unha banda paréceme o típico rollo sentimental que basea certo ideario difuso ("bravo pola sanidade pública") na importancia dos xestos e na expresividade grupal (algo co que non estou moi dacordo). Pero, por outra banda, paréceme unha tolería bastante guai que rompe a lóxica do enclaustramento e obríganos a mirar á veciñanza e a saudarnos. O son das palmas subindo polas rúas é estrano. Unha melodía que sube e baixa de volume, traendo consigo unha mensaxe de euforia efímera, aburrimento, esperanza e temor simultaneamente.
Algo que procuro evitar é o uso do whatsapp máis alá das mensaxes de traballo ou as de familia e amigos. O sábado entráronme máis de cincocentos entre os distintos grupos nos que estou. Por sorte a app trae unha opción de "leído" que evita ter que ler nada. Tratei de seguir o fío dos distintos grupos nos que estou moi o principio, alá polo venres pola noite, pero a avalancha de memes, chistes, mensaxes alarmantes de supostos expertos, vídeos máis ou menos graciosos e audios totalmente innecesarios fixéronme fuxir. Aínda que a comprendo, séntame mal esta explosión comunicativa. Dixiro as cousas moi despazo e preciso que me veñan ordeadas para non saturarme enseguida. Pola contra, estou a desfrutar de algo que non fixera ata hoxe, as videoconferencias co móbil. É unha sensación peculiar. Ver ás persoas á que ves a cotío dende a pantalla do móbil, ser visto por elas sen moito que dicir. Conversacións banais nas que so importa ese mirarse para confirmar que seguimos aí, como un exército no cal os soldados se buscasen para saber que os compañeiros son aínda presenzas reais, os corpos e as voces sobre os que descansan os nosos afectos e a integridade do noso propio mundo.
Hoxe xa escribín de máis. Supoño que para os vindeiros días non me vai dar a cousa para tanto. A ver.
Moi ben, Willy, celebro tanto que volveras.
ResponderEliminar