Contrapedagogías de La Crueldad

 

Rita Segato

Contrapedagogías de la crueldad

Ed. Prometeo

(En castelán; os párrafos que cito aquí están traducidos a ollo)  

 

Deixar atrás a prehistoria patriarcal

O camiño é, como os postestruturalistas suxiren, o das desobediencias capilares, das desobediencias posibles. Un camiño de infraccións, de malas prácticas, de esvaramentos cara fora da orde e de erros constantes cos cales podemos erosionar as xerarquías desestabilizadas, esa realidade que, tal como é, estrutúranos a sentimentalidade e a cognición. Con isto, tamén, será inevitable tocar a orde burocrática. O camiño deseñado polo pensamento postestructuralista é tamén o camiño dunha política en clave feminina, como tamén dunha política decolonial porque, en verdade, o pensamento decolonial e o postestructuralismo teñen grandes afinidades, especialmente no que respecta ao modo da insurxencia. O camiño do desmonte, da erosión, da movida de piso, con pequenos tremores e evitando o distanciamento das vangardas. Porque non debemos reproducir os erros que xa cometimos e que nos levaron a perder moitas vidas e a ser derrotados en innumerables batallas.

Unha das grandes diferenzas entre a perspectiva da crítica da colonialidade e o marxismo -a pesar que a perspectiva da crítica da colonialidade é explicitamente crítica do que chamo "proxecto histórico do capital"- é que na modalidade marxista do pensamento crítico hai unha imaxe final da sociedade como debería ser. É dicir, hai un deseño preconcebido da sociedade á que se pretende chegar: igualitaria, sen separación entre o traballo manual e o intelectual, sen clase propietaria dos medios de producción e clase vendedora da forza de traballo, sen traballo alienado, sen plusvalía, etc. Isto non deixa de representar a idea dun destino prefixado da historia que conleva o que me gusta chamar "autoritarismo da utopía". Polo contrario, a perspectiva decolonial proponse religar co que existe, cos anacos de comunidade que continúan o seu camiño histórico: os pobos indíxenas, campesiños, afro-descendentes, a amefricanidade do noso continente. Abrir fendas, fisuras no tecido estabilizado da colonial modernidade, e dar camiños de continuidade aos proxectos históricos dos pobos. Como no caso do postestructuralismo: desestabilizar o que hai para ver o espectáculo do que emerxe.