Pequenas insurreccións cotiás

Estou na cola do traumatólogo, 9.30 h da mañá, esperando o meu turno. Estou tranquilo e pouco impresionado, ao meu arredor non hai ningún caso grave que convoque o pesimismo derivado das desgrazas alleas. Algúns nenos co pé torcido, algúns adultos con muletas ou algún membro fracturado convenientemente tratado, algún deportista amateur con  rotura de fibras. O típico. De súpeto un home enfurecido entra na nosa zona. Peta con violencia nunha das portas. Sae unha médico. Discuten. O home, alporizado, bótalle en cara que xa o cambiaron dúas veces de porta e que leva dende as nove de acá para alá, que xa está farto, que non hai dereito. A médico, aburrida polo discurso di, eu non podo facer nada, eu non dou as citas. Entra de novo na consulta. Pecha a porta. O home -temíame este momento- diríxese a nós, público mudo que espera polo seu turno. Non hai dereito, di. A outra vez, por culpa da folga esa, non me atenderon, di. Eu veño de bastante lonxe, berra. E a saída da autopista estaba fatal, di. Todo pola puta folga esa, di. Eu estaba aquí as nove, di. Pasaron o meu turno, di. O home mira ao auditorio, algúns nenos que esperan teñen os ollos moi abertos mentras miran para o home. O resto miramos para o chan, para as paredes, para os carteis de non fumar, para as ventás sen limpar dende fai algunhas semanas. A carón do home, unha administrativa mira a pantalla do seu ordenador coma se nela estivera acontecendo a retransmisión en directo da fin do mundo. Despois faise o silencio. Os berros do home non son substituídos por nada, e queda coma un eco deles na sala de espera do centro de saúde. O home bota outra mirada agardando algo, unha voz discrepante, un berro de bravo, unha palabra de solidariedade. Nada acontece. Cando volto a mirar, o home está entrando no baño. Willy S., di unha voz ás miñas costas, son eu, pase. Desaparezo na consulta do traumatólogo.