Estás lendo

Dende a resignación

Resignación é unha palabra fea. Remite aos mártires cristiáns morrendo na area do circo romano mirando para o ceo, aos estudantes pouco aplicados ante exames imposibles, ou aos asalariados con nómina observando a desactualización das súas rendas do traballo.

Buscando por internet algo de información sobre ela, atopo, nunha desas páxinas que louvan a figura de xente coma o papa-nazi-cando-era-novo esta sorprendente (para un lego) revelación:

En su origen etimológico resignación tenía un sentido contrario al que se le asigna hoy. Proviene del latín resignare: romper el sello que cierra algo. Volver a signar. Desde aquí fue evolucionando, o mejor, tergiversándose hasta la connotación actual de impotencia, abandono y sometimiento ante la adversidad que se vive.

"Romper el sello que cierra algo"

Un non pode romper sellos que pechan algo dende o sofá da súa casa cun portatil enriba das pernas (e a tele posta). Tampouco o pode facer dende o ordenador do seu traballo navegando por internet na busca de causas clicables. Nin siquera -esforzo supremo- enviando centos de mails con powerpoints sobre a deforestación da selva amazónica, a explotación infantil no sudeste asiático ou a evolución das temperaturas na superficie terrestre nos últimos 150 anos. Por suposto, menos aún escribindo nun blog, claro, iso sobreenténdese no apartado un.

Hai unha relación directa entre a navegación por internet e a resignación na súa acepción contemporánea. O mundo real -sexa o que sexa iso, pero principalmente todo o que non está mediado por algunha clase de interfaz-, prefigurado por estruturas que nos resultan inasequibles na súa totalidade, vé con bós ollos a nosa resignación e as súas ciber-consecuencias: cando un acaba esgotado de tanto clicar sinte que se liberou de algo que lle estaba proendo por dentro. Os restos da carraxe que un leva aínda consigo esvaecen despois dunha xornada de ciberactivismo intensivo. Mesmo escrbindo unhas liñas botando raios un séntese máis lixeiro, menos pringado coa merda que desprenden as súas contradicións vitais. Por iso os que deseñan o mundo real ven con bós ollos internet. É unha ferramenta estupenda para chamarlle: comunicación ao autismo compartido, coñecemento ás interminabeis series de datos e de opinións sen coherencia ningunha, relacións ao intercambio de cadeas de texto intrascendente e socialización ao acto de finxir que nos interesan as emocións e sentimentos dos demais cando só nos preocupan realmente as nosas propias cuitas. Dalgunha forma, nada que non houbera xa na era pre-internet, só que agora elevado á enésima potencia de forma abraiante.

Eu, que vivo resignado dende fai tempo -na acepción contemporánea da palabra-, quixera resignarme no sentido clásico. Romper o sello que pecha algo. Sei cal é o sello e teño unha intuición sobre o algo. Só preciso achar as forzas para enfocalas no punto axeitado. Tamén teño fantasías nas que borro a miña conta do facebook, a do twitter, o meu tumblr, o flickr e non sei cantas mamonadas máis coas que perdía o tempo activamente no momento de rexistrarme nelas para despois ir deixándoas de lado por simple aburrimento. O problema é que toda esa trangallada -xunto con este blog- distráeme do feito de pensar en serio sobre que son e que fago coa miña vida. E eu son moito de distraerse. Quizais demasiado. Pero á miña idade, e sabendo en carne propia que si, que a vida ía en serio, pode ser un bó momento para dicirse, xa me distraín de máis.

En fin, coma sempre, xa non sei de que estaba falando. Ah, si. De min. Que novidade.

Comentarios nesta entrada

santiago

no sé si estás al tanto de la revista que pretende lanzar casciari (http://bit.ly/biv3b7); y si has leído sus impresiones sobre internet, que copio y pego tras estas líneas. a mí, tu post, me ha hecho enlazarlos.

porque si existe un antónimo de resignación, mejor que rebeldía o incorformismo, es acción. simplemente.

el corta pega, perdón (http://bit.ly/cTpr3Y):

"Es posible que en los últimos diez años hayamos perdido un poco de esa dicha, todos sentados a solas delante de un monitor. La nueva parafernalia, las primeras lucecitas de internet nos enloquecieron bastante. Dejamos de oler tinta con pasión, dejamos de escribir textos largos, los medios se convirtieron en empresas tristes, accionarias, reaccionarias. Perdimos el estatus de lectores y nos convertimos en la moneda de cambio entre el multimedio y el auspiciante. Entre el hambre y las ganas de comer.

Pero al mismo tiempo es verdad: el mundo digital es mejor que el analógico. ¡Pero solamente en sus formatos y en su velocidad, por el amor de Dios! No en contenidos, no en serenidad.

Lo que vino con el año 2000 fue, sin duda, mejor que un olor nostálgico a imprenta de pueblo. Lo que vino galopando a principios de este siglo, esto que ahora tenemos y que empezamos a domar, es el animal más maravilloso de los tiempos.

Internet es un caballo brioso, y nosotros siempre anduvimos a pata y llegando tarde a todos lados. ¿Cómo no íbamos a subirnos al caballo?

Durante diez años enteros el animal nos llevó por donde quiso, eso también es verdad. Nos alejó de la lectura maravillosa de los domingos con papel y café con leche. Nos alejó de la lectura larga y de la emoción de estar en casa con amigos sin buscar ninguna palabra en Google durante una sobremesa entera. Teniendo cosas en la punta de la lengua, sin ansiedad. Leyendo en voz alta.

Error sospechar que eso es malo. A eso hay que domarlo, nada más. Twitter no mata a la literatura. Twitter nos dice cuál es la literatura y dónde encontrarla.

Yo creo que de a poco, en esta nueva década que empieza en enero, iremos encontrándole las riendas al equino desbocado, sabremos usar las espuelas, podremos domar a la bestia.

Esta transición analógico-digital ya empieza a dejar de ser la metáfora de un caballo salvaje con millones de gente arriba y a los gritos. Empezamos a ser, cada uno, un hombre y su caballo. Empezamos a decirle al animal dónde queremos ir.

Y me parece que va siendo hora de que volvamos a casa.

A caballo, pero a casa."

geltoni

Veña ho: http://wikileaks.org/

Willy S.

A excepción que confirma a regla?

Willy S.

Santi, ok, ya sabes que tiendo a la visión melodrámatica y a los apocalipsis de todo a 100. A ver que tal la revista del Casciari.

Diótima
Este comentario foi eliminado polo autor.
Willy S.

Vale, me he desmayado.
¿Algún médico en la caja de comentarios?

 

Este sitio está baixo as condicións dunha licencia Creative Commons.

RSS Feed. Feito con Blogger. Plantilla Modern Clix, deseñada por Rodrigo Galindez. Modern Clix blogger template por Introblogger.