Estás lendo

a ética do segredo bancario, unha reflexión panfletaria (e II)
Un artigo no suplemento do domingo do diario el País: Suiza trata de devolver a Haití a fortuna dos Duvalier, a cal, tras anos inmobilizada nun dos seus profesionais e inodoros bancos (o diñeiro, non olet, que dicía Sánchez Ferlosio), está a piques de voltar aos seus donos espúreos espurios debido á prescrición do delito que está na orixe da fortuna destes.

Esta fermosa acción por parte das autoridades helvéticas forma parte dun plan de lavado de cara que leva a cabo o actual executivo suizo dende fai varios anos (o artigo non especifica cantos). Aproximadamente mil millóns de euros foron devoltos aos habitantes dos países expoliados por gobernantes corruptos de todo tipo e lugar. É todo tan exemplar, tan ético, tan bonitiño, que case se me saltan as bágoas -de emoción e arrepentimento pola miña feas palabras do post anterior-, até que, claro, agochada entre as liñas do artigo unha frase inocente faime saltar correndo a abrir unha nova pestaña no navegador e preguntarlle algo a google. A frase di, "a pequena nación alpina segue a ser o destino dun tercio de todos os capitais offshore do mundo". Só en Europa, o monto destes capitais ascende a 800.000 millóns de dólares. Se Suiza recolle a terceira parte, iso significa uns 260.000 millóns de dólares (contando só os procedentes de Europa). Se desa cantidade levan devoltos 1.000 millóns iso da un 0,38%. Mola.

Está moi ben. Grazas a ese 0,38% (a ver se chegamos ao 0,7 que mola máis) Suiza limpa a súa cara. Os malos son castigados, os bós quedan tranquilos e os realmente malos (é dicir, aqueles dos que non temos nin noticia) seguen gardando cartos neses lugares marabillosos que son os bancos suizos, os templos do capitalismo global onde acontece a maxia moderna: o diñeiro, sen memoria, sae da lama do crime e incorpórase ao prístino río das finanzas internacionais (ai, que o outro tamén son finanzas).

(E mentras, todos nós, convencidos de que a crise é culpa dos ninjas e da construción e de Zp, distraídos con toda a máquina de fume mediática, persistimos en obviar que o que está mal, profundamente mal, é o sistema. Ese que empeza nunha factoría chinesa (con 10000000000 de traballadores facendo calqueira cousa por un euro ao día en xornadas de 12 horas) e remata no lineal dunha gran superficie cunha persoa asombrada de pouco que custan as cousas e que, malia a crise, aínda imos tirando. E por moitos anos.)

Viva o mal, viva o capital, claro.

Comentarios nesta entrada

 

Este sitio está baixo as condicións dunha licencia Creative Commons.

RSS Feed. Feito con Blogger. Plantilla Modern Clix, deseñada por Rodrigo Galindez. Modern Clix blogger template por Introblogger.