Estás lendo

wislava szymborska, el gran número + fin y principio + otros poemas




Tenía ganas de leer un poemario completo de la Szymborska. Las cosas sueltas que andan por internet me habían dejado con ganas de acercarme más en serio a su poesía. Este volumen de Hyperion reune lo que, según la introducción, son sus dos obras mayores. Me ha parecido algo irregular, con poesías que no me han gustado demasiado. Las que sí lo han hecho, en cambio, me han alcanzado de lleno en la línea de flotación. La extrañeza de las cosas cotidianas. El poso ligeramente amargo de lo íntimo. La mezcla de máxima separación y proximidad absoluta que constituye nuestra relación con el mundo. Cierto humor retorcido que sobrevuela algunas páginas. Yo que sé. Sólo se me ocurren gilipolleces.

Debo mucho
a aquellos que no quiero.

El alivio con que el que acepto
que sean más cercanos a otro.

La alegría de que yo no sea
el lobo de sus ovejitas.

La Paz sea con ellos,
y mi libertad con ellos,
y eso ni el amor lo puede dar
ni tomarlo sabe.

No les espero
desde la ventana hasta la puerta.
Paciente
casi como un reloj de sol,
comprendo
lo que el amor no comprende,
perdono
lo que el amor jamás perdonaría.

Desde el encuentro hasta la carta
no pasa una eternidad,
sino, simplemente, algunos días o semanas.

Los viajes con ellos siempre son un acierto,
conciertos oídos,
catedrales visitadas,
paisajes nítidos.

Y cuando nos separan
siete montañas y ríos,
son montañas y ríos
muy familiares del mapa.

Es mérito suyo,
que yo viva en tres dimensiones,
en un espacio no lírico y no retórico,
con un horizonte, por móvil, real.

Ellos mismos no saben
cuánto llevan en sus manos vacías.

"No les debo nada"-
diría el amor
sobre esta cuestión abierta.

Comentarios nesta entrada

 

Este sitio está baixo as condicións dunha licencia Creative Commons.

RSS Feed. Feito con Blogger. Plantilla Modern Clix, deseñada por Rodrigo Galindez. Modern Clix blogger template por Introblogger.