Estás lendo

os tonechos no csic
o pasado martes estiven no centro de investigacións agrobiolóxicas do csic en santiago cun grupo de alumnos do meu colexio que levaron un premio por uns traballos sobre o cambio climático; houbo unha recepción para todos os participantes a cargo do director do centro e máis dúas investigadoras (supoño que a máis nova e a máis veterana), na que resaltaron a importancia de formar científicos e investigadores, de ter curiosidade polo mundo e intentar comprender o funcionamento da natureza, así como ser unha persoa preocupada polo destino do noso planeta, polo efecto que a especie humana ten sobre o medioambiente, etc, etc;

tras esto houbo unha pequena parada para tomar algo: iogures, mel de castañas, pastas e zumes todos proveñentes da agricultura biolóxica (termo que se refire aos productos cultivados sen fertilizantes nin plaguicidas); trala estrañeza inicial todos os rapaces (e había uns cento e pico) botáronse a comer sen complexos; continuamos cun paseíño polas instalacións, polo invernadoiro no que se cultivan álamos transxénicos manipulados para que poidan extraer metais pesados de terreos contaminados (parece tan sinxelo sobre o papel: basta con cambiar algunhas secuencias de nucleótidos dos adns dos álamos orixinais -emrioxénese somática, chamáronlle ao proceso, os rapaces quedaron mirando para nós con cara de susto cando soltaron a expresión), polas cámaras nas que se gardan os embrións iniciais que van para adiante (teñen unha taxa de éxito do 3 por mil), e polas instalacións en xeral do centro; sobre as dúas da tarde chegou o momento glorioso, a entrega de premios;

e, cando vai comenzar o acto, di o presentador, temos con nós a uns invitados moi especiais: os tonechos; e alí estaban, de paisano, con cara de estar recén saídos da cama, os dous mitos do humor contemporáneo na galiza, tímidos, algo asoballados polo griterío dos rapaces presentes; eu non daba crédito: unha maniobra boísima, dado o aburrimento no que soen derivar estas cerimonias; e os tonechos gañáronse a miña admiración: falaron de que eles non tiñan nin idea do cambio climático, nin de nada que soase a científico, pero que lles parecía importantísimo que os rapaces como os que alí estaban se interesaran por estes temas, que houbera concursos para premiar ese interese e que houbera profesores que os animasen e apoiasen para participar neles; foron simpáticos sen ser graciosillos, foron sinxelos e cercanos, e cando rematou a historia firmáronlle autógrafos a todos os rapaces e fotografiáronse con todos eles e máis cos investigadores do csic e os profes que alí estabamos (sí, confeso que salgo nunha foto -non eu so- cos tonechos e que teño un autógrafo que lle pediron os meus alumnos: willy, pasa de todo, tío!);

é curioso, coa pouca gracia que me facían, agora teño ganas de quedar diante da tele un venres para darme outra oportunidade; que tonto

[nota estadística: os catro equipos participantes do meu colexio eran todos de mulleres; dos trinta participantes que recollimos no noso traxecto a santiago vía moaña-marín-pontevedra, vinteoito eran rapazas; excepto o profe de pontevedra, o de moaña e máis eu, o resto eran profesoras (hasta doce); no auditorio, o 90% eran rapazas; no csic, excepto o director e un rapaz novo, o resto eran mulleres; saquen vostedes as súas propias conclusións]

Comentarios nesta entrada

 

Este sitio está baixo as condicións dunha licencia Creative Commons.

RSS Feed. Feito con Blogger. Plantilla Modern Clix, deseñada por Rodrigo Galindez. Modern Clix blogger template por Introblogger.